COLUMN Rik Felderhof
85
In 1998 werd Rik Felderhof verliefd op een stukje land, vlakbij Arusha in Tanzania. Hij bouwde er zijn huis en leeft er als ‘Bwana Yamaha’ tussen de Afrikanen. Een groot verschil met het leven in Nederland. Het huis op de heuvels vormde het decor voor zijn televisieserie Schrijvers op de Veranda. Vanaf diezelfde plek onder de bananenbomen, blikt Rik Felderhof in elk nummer terug op een bijzonder avontuur in Afrika.
Mama Daktari Meryl Streep logeerde in haar lodge tijdens de opnames van de film Out of Africa, maar de Duitse Gisella Leach was vooral bekend als Mama Daktari mevrouw dokter. Ze runde de enige EHBO-post in de wijde omgeving. Zo nu en dan kwam er iemand haar keuken binnen met een afgehakte voet in de hand of met een speer door zijn schouder. Kortom een bijzondere vrouw. Ik ontmoette Gisella jaren geleden in haar huis in de vorm van een Afrikaanse hut, gelegen op de helling van Mount Meru en verscholen tussen de takken van de tropische woudreuzen waarin aapjes heen en weer sprongen. De vrouw die in de jaren vijftig haar echtgenoot vanuit Duitsland naar Tanzania volgde, was geankerd in Afrika. Grote, gekleurde doeken omwikkelden haar en gaven haar de uitstraling van een paradijsvogel. Soms verborg ze zich in haar gewaden om even niet gezien te worden. Maar kwam je in Arusha een windhoos van gekleurde lappen tegen, dan wist je dat Gisella voorbijraasde. Ze was moeder van vijf kinderen en schreef succesvolle boeken waarvan Africa, my Life het meest succesvol is. In haar lusthof met honderden bloemen en vogels hebben veel beroemde mensen gelogeerd. Meryl Streep en Robert Redford bijvoorbeeld. ‘Fijne mensen, we hebben heel wat wijntjes gedronken op de veranda. Ze wilden alles weten over mijn leven als blanke vrouw in Afrika. Inspirerende mensen die creativiteit en spiritualiteit belangrijker vinden dan roem en geld. Echte mensen zijn altijd op zoek naar de kern. Daar houd ik van.’ De beroemde baron Hugo van Lawick, natuurfilmer en schrijver, vond in Gisella’s Ngare Sero Mountain lodge de juiste sfeer en rust om te schrijven. Gisella was een vrouw van no-nonsense, maar met de uitstraling van een wufte barones. Ze droeg rinkelende halssnoeren en grote ringen. ‘Ik ben mijn eigen etalage. God had mij kunnen verwennen met vier armen en benen, dan had ik mezelf helemaal vol kunnen hangen.’ IJdel was ze echter niet. ‘Ik ben nog nooit bij de kapper geweest. Ik knip mezelf en ben altijd binnen vijf minuten klaar. Het verdient de naam kapsel niet, daarom noem ik het “knipsel”.’ Van huiden van dieren die haar echtgenoot en zijzelf in de jaren vijftig en zestig schoten maakte ze bijzondere hoeden. Aan de kapstok in de nis van haar boudoir, zo mochten we haar woonruimte wel noemen, hingen er wel vijftien. Jagen deed ze al snel niet meer. Ze verlegde haar interesse
naar fotografie en verhalen schrijven. Vooral voor kinderen. ‘Ze staan nog zo open voor alles. We moeten hen de kans geven zich te ontwikkelen. Wij zijn immers verantwoordelijk voor de volgende generaties, waar die ook leven. Hier in Tanzania gaan kinderen van verschillende nationaliteiten naar dezelfde school. Bruin, zwart, geel en wit, alles door elkaar. Ze lachen spelen en vechten met elkaar. De kinderen vinden elkaar niet anders. De ouders misschien nog wel. Daaraan moeten we werken met z’n allen. We leven met elkaar op een klein bolletje in de ruimte. Laten we er dan iets moois van maken. Ja toch?’ Where ever we go, for short or long, we always will return. It is such a vast land with an endless horizon, the Indian Ocean with white sand and clear sea water with its incredible marine world around the beautiful sunny island, with its palms and tropical fruit and plants. To find this all in one country!
