Neurobiologisch
anders zijn een vloek of een zegen?
De laatste jaren krijgen kinderen veel sneller een ‘etiket’ opgeplakt, ASS is er eentje van. De tendens om kinderen te labelen zit nog steeds in stijgende lijn, we hopen ze beter te kunnen begrijpen en begeleiden om deze manier. Voor een stuk geeft het ons een beter begrip, maar denken we wel ruim genoeg? We zien autisme als een stoornis, een ‘tekort’, dat we moeten opvangen door aangepaste begeleiding te voorzien. We willen ons kind zo ‘normaal’ mogelijk maken, maar gaan we zo niet voorbij aan de boodschap die deze kinderen brengen? Zijn we bereid om onze opvoedingsmethodes, ons onderwijs,…onder de loep te nemen en daadwerkelijk verandering te brengen?
B
ij mensen met autisme werkt het brein anders, ze denken anders dan de neurotypische mens. Er wordt ook wel eens gesproken van lateraal en verticaal denken. Waar de meeste mensen verticaal denken, m.a.w. in oorzaak en gevolg, denken deze kinderen lateraal. Ze zien niet 1 mogelijkheid, maar een verscheidenheid aan mogelijkheden. Ze leggen meer en andere linken, ze denken creatief. Dat maakt het mogelijk om sterk probleemoplossend te denken. Maar het zorgt
30-PURECHILD 06 | 2020
eveneens voor verwarring in communicatie met neurotypische mensen. Een voorbeeld: Een leerkracht zegt tegen een leerling met ASS, “gedraag je nu toch eens in de klas, neem een voorbeeld aan je zus, die heeft dat nooit gedaan! Ik begrijp niet waarom jij je zo misdraagt, je zus is zo braaf en jij…” Bij de leerling begint een molentje te draaien: “Juf zegt dat ik me moet gedragen zoals mijn zus, maar ik ben toch mijn zus niet? In de eerste plaats ben ik een jongen, geen meisje. Het klopt dat wij in hetzelfde gezin wonen, maar wil dat nu zeggen dat ik er eigenlijk niet bij hoor omdat ik niet ben zoals mijn zus? Mijn zus heeft toch
