Director’s Cut Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη
Πολλοί υποστηρίζουν πως η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη είναι η γυναίκα που ευθύνεται για την καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς, ιδίως μετά το βραβείο Καλύτερης Ταινίας που απέσπασε, το “Chevalier”, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου. Από τον Θανάση Διαμαντόπουλο / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: DESPINA SPYROU
Many argue that Athina Rachel Tsangari is the woman behind the best Greek film of the year, especially since her film “Chevalier” received the best film award at the London Film Festival. By Thanasis Diamantopoulos / photos: DESPINA SPYROU
H
επαφή με τη σκηνοθέτιδα των βίντεο της τελετής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης δεν ήταν εύκολη, αφού ζει στην Αμερική και ταξιδεύει συνεχώς. Τη βρήκαμε τελικά στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, λίγο πριν από τη συμμετοχή της σε συζήτηση, ενώπιον του κοινού, στο πλαίσιο της προβολής του “Chevalier”. Ποιες σκέψεις και σχέδια σας κρατούν τώρα στις ΗΠΑ; Πέρυσι, με κάλεσαν να διδάξω σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Harvard και φέτος, το ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα μου έδωσε μία υποτροφία όπου με προσκαλεί, ανάμεσα σε πενήντα επιστήμονες και τρεις καλλιτέχνες, για έναν χρόνο, με στόχο την προετοιμασία της ταινίας επιστημονικής φαντασίας “Duncharon”. Συμμετέχω και σε ένα έτερο project, υπό το Film Society του Lincoln Center, όπου προσκαλείται ένας σκηνοθέτης τον χρόνο, για να γράψει ένα σενάριο σε σπίτι που του παραχωρούν οι ίδιοι για τρεις μήνες. Ετσι, Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη είμαι στο Harvard, ενώ την υπόλοιπη εβδομάδα ζω στη Νέα Υόρκη, όπου γράφω μία μαύρη κωμωδία που λέγεται “White Knuckles”. Όταν κορυφώνεται η νοσταλγία σας για την Ελλάδα, ποια είναι η πρώτη εικόνα της χώρας που σας έρχεται στο μυαλό; Μία μικρή παραλία με χαλίκια και βραχάκια. Αυτό λαχταρώ. Το άλλο που μου δημιουργεί φοβερή νοσταλγία είναι μία μυρωδιά, το θυμάρι στις Κυκλάδες, στην καρδιά του μεσημεριού. Και ως ήχος, τα μαχαιροπίρουνα πάνω στα πιάτα στις βεράντες της Αθήνας, υπό τον ήχο της τηλεόρασης. Δεν υπάρχει αυτός ο ήχος, ακόμα και σε χώρες όπου ο κόσμος ζει στις βεράντες. Αισθάνομαι ασφαλής όταν ακούω αυτόν τον ήχο!
44 hilton athens
Contacting the director of the 2004 Olympic Games ceremonies and the opening of the Acropolis Museum was no mean feat, as she lives in America and travels extensively. We finally caught up with her at the Thessaloniki Festival, shortly before her panel with the audience, where she discussed “Chevalier”. What is currently keeping you in the USA? Last year I was invited to teach at Harvard University as a visiting faculty member, and this year they offered me a scholarship for a year, as part of a group of fifty scientists and three artists, with the aim to prepare “Duncharon”, a science fiction film. I am also collaborating on another project organised by the Film Society at the Lincoln Center, where one director is invited each year to write a screenplay in accommodation provided by the Center for three months. Hence, I am at Harvard on Monday, Tuesday and Wednesday, and I spend the rest of the week in New York, where I am writing a black comedy called “White Knuckles”. When feeling nostalgic for Greece, what is the first image that comes to mind? A small beach with pebbles and rocks. I yearn for it. I am also incredibly nostalgic for a particular aroma, the smell of thyme in the Cyclades, at high noon. And as for sounds, the clink of cutlery on the verandas of Athens, with the muted sound of the television in the background. This sound isn’t heard anywhere else in the world, even in countries where people live on their verandas. I feel safe when I hear that sound!
