In die aanklagtekantoor het sersant Geldenhuys my meegedeel dat die buurman wat agter hom gebly het, met ʼn soortgelyke voertuig gery het. Die leidraad was opgevolg en die eienaar van die VW was toe opgespoor. Hy was ondervra waarop hy alles erken het. Ek het sy huis deursoek en op verskeie gesteelde goedere beslag gelê. Van die goedere was in die vuurherd in die sitkamer en agter ʼn yskas versteek, die res was op verskillende plekke in die huis versteek. Die tweede beskuldigdes was by ‘n ander adres met soortgelyke items gearresteer. Hulle was ook in besit van ʼn arm dagga. In sulke gevalle was die verdagte voorlopig vir die besit van vermoedelike gesteelde goedere aangekla en die saak was dan vir ʼn geruime tyd uitgestel sodat ʼn volledige ondersoek gedoen kon word om vas te stel of dit goedere was wat deur die S.A.Vervoerdienste vervoer was. Die speurders te Windhoek kon geen aanknopings vir my maak nie en ek het toe, met die toestemming van die Bevelvoerende Offisier, per trein na Windhoek gereis waar ek ses aanknopings gedoen het, d.w.s ses aanklagte van diefstal wat teen die beskuldigdes ingebring was. Hulle was aangekla en op al ses klagte skuldig bevind en gevonnis. (Johan Claassen) PADMEDEDINGE My dae in die Padvervoereenheid. Tydens my dienstermyn op Empangeni het Hoofkantoor ʼn omsendskrywe na al die Padvervoereenhede gestuur waarin die lede gevra was om voorstelle in te dien oor die tipe toerusting wat deur hulle benodig sou word. Kaptein Paul Aucamp (“Slotnoot”) het my gevra of ek enige voorstelle gehad het. Ek het sekere voorstelle ingedien en nie lank daarna nie was elke eenheid met ʼn Cressida motor, ’n 3 liter Ford bakkie en ʼn karavaan uitgereik. Ek was nogal verbaas want dit was presies wat ek voorgestel het. Op Ermelo het ons die kostes van die voertuie binne drie maande uit erkenning van skuld gelde ingevorder, alhoewel dié gelde nie na die Spoorweg se kas gegaan het nie, maar wel na die departement van Justisie s’n. Die karavane was egter nie met ʼn warmwatertoestel toegerus nie en in die winter maande in Ermelo was warm water in die karavaan ʼn vereiste. Nadat die voertuie en die karavane aan die eenhede uitgereik was, het jy gereeld gehoor van ʼn bakkie of ʼn karavaan wat gerol het. Dit het my ontstel en na ʼn besoek aan die plaaslike karavaanhandelaar, het hy die Trapesium trekstang voorgestel om stabiliteit aan die karavaan te verleen. Die inligting was na Hoofkantoor gestuur en dit was nie lank daarna nie of Hoofkantoor het ʼn instruksie uitgereik dat al die bakkies van die eenhede met die Trapesium trekstang toegerus moes word. Teen ʼn spoed van 140 km/u het ek die bakkie se stuurwiel ʼn pluk gegee om te sien wat die karavaan agter die bakkie gedoen het. Wouter het dan soos ʼn apie in die passasier se truspieël gekyk en dan gesê: “Die karavaan kom wragtig terug.” Nadat die trekstange aangebring was, het ek nie weer van ʼn bakkie of karavaan gehoor wat gerol het nie. By ʼn geleentheid het ons drie bussies wat aan een eienaar behoort het, aan die Staat verbeurd verklaar. Die een dag het ons gedrink en die volgende dag dan vang ons weer. Op ʼn dag het ons op die derde bussie van mnr. Mlotstwa beslag gelê. Gert Engelbrecht en Sithole moes die bussie na Breyten geneem het om dit in die SAP 13 te gaan inboek. Sersant Kalahari Flemming moes hulle by Breyten gaan haal het. Ons geld was toe al op en ons kon nie meer proviand aangekoop het nie. Later die middag het Gert Engelbrecht, Sithole en Kalahari teruggekom en hulle het ʼn spul drank afgelaai. Omdat ons nie geld gehad het nie, wou ons weet waar hulle die drank gekry het. Ons was onder die indruk dat hulle ʼn draai by hulle huise gaan maak het om geld te kry. Toe was die prentjie aan ons geskilder. Gert, wat die bussie bestuur het, het sy uniformbaadjie uitgetrek en daarop gesit. Kaal bolyf het hy die bussie bestuur en by elke taxi oplaaiplek het hy gestop en die passasiers opgelaai. Sithole was die kondukteur en hy het die passasiers se gelde vir die rit opgeneem en met die geld het hulle die proviand aangevul. Een nag het sersant Nyalungu my wakker gemaak en gesê dat hy ʼn Maputo bakkie gevang het en dat die man wou betaal. Almal was die aand nog half gedrink. Ek het besluit dat ek die beskuldigde na Badplaas sou neem sodat hy die erkenning van skuld daar kon gaan betaal. By die T-aansluiting van Badplaas en Eerstehoek het ek my met die afstand misgis (ek moet ook erken dat ek vinnig gery het) en toe ek besef het dat ek nie betyds sou kon stop nie, het ek probeer om so na as moontlik aan die chevronbord verby te ry. Die Cressida het vir ʼn hele
132
