dat ek nie geweet het waarvan hy gepraat het nie. Hy het my verder laat verstaan dat hy my net wou donner elke keer wanneer hy my gesien het. Ons het bitter swaar deur die konferensie gekom. Om alles te kroon, kon ons nie aan die braai na die konferensie deelgeneem het nie, want ek het mos die kas bier met die braai se geld gekoop. Ons het so rukkie in die kroegie gekuier en toe teruggekeer huis toe. ʼn Week na die konferensie was ons uit op die pad en het in die karavaan oorgebly. Nic O'Kelly, wat die Streekoffisier was, en ʼn luitenant Swart van Durban het op ‘n stadium daar aangery gekom. Hulle het met hul ondervragings begin en teen die tyd dat dit my beurt was, het ek gesê ek dat ek niks wou sê nie. Nic het vir Swart gesê: “Ek het jou gesê die bliksem sal nie praat nie.” Agterna sou ons hoor hoe hulle vir Gert kaal laat uittrek en op ʼn tafel laat staan het. Dan sou hulle hom vra of hy nou iets van Durban kon onthou. Gert het nie ingegee nie. Ai, maar arme ou Etienne het hulle getube en toe het hy gepraat. Kalahari, ʼn banggat, was buite die huis tydens die ondervraging en toe hy die geluide daarbinne gehoor het, het hy met die hele sak patats vorendag gekom. Ek en Wouter was toe departementeel aangekla en Wouter se verhoor het in Durban begin. Hy moes elke keer daarheen gereis het en hy het sy eie verdediging waargeneem. Nadat die saak omtrent ses keer uitgestel was, was hy skuldig bevind en met vyftig Rand beboet. Ek het vir advokaat Willem van Drummelin, wat golf op TV uitgesaai het, genader om my te verdedig. Sy fooie was een duisend Rand per dag en dan moes ek nog sy reiskostes vanaf Ermelo na Durban betaal het op die koop toe. Ek het die tugkantoor gebel en gevra wat my boete sou wees indien ek oor die pos skuldig sou gepleit het. Hulle het my laat weet dat ek ook vyftig Rand, soos in Wouter se geval, sou moes betaal. Ek het toe oor die pos skuldig gepleit en was met vyftig Rand beboet - R50 well spent!! (Thinus Lotz) MANNE EN VROUE SE VERHALE EN STAALTJIES Die dronk verhoor offiser. Kolonel Esterhuizen was van Bontheuwel en hy het altyd sy tugstukke in 'n geseëlde koevert kantoor toe gebring, dan het ek en Aletta (my suster) dit deurgegaan en vir hom uitgewys wat gekort het. Hy dit dan reggemaak en die tugstukke, volgens die normale kanale, aangestuur. Aletta het hom hierdie guns bewys as dankbaarheid vir haar Kollege broeke wat hy laat herstel het toe sy in die Kollege was terwyl hy by die kleurling Kollege oorkant die pad was. Eendag was hy as verhooroffisier aangewys voordat dit later uitgekom het dat hy deel was van dié wat ondersoek sou word. Dus moes hy die verhoor begin en uitstel, sodat 'n ander verhooroffisier aanstel kon word. Hy het dit gedoen, maar nie die stukke getik nie; hy het weer voor 'n vergadering al die inligting gebring en gevra dat ek die opening en uitstel van die verhoor vir hom moes tik. Die vergadering het seker kwart voor vier die middag opgehou. Hy het net uit die vergadering gekom, die uitsteldokument geteken, 'n afskrif geneem en gery. Ons het net tot vier uur gewerk. Ek het twee stelle uitsteldokumente getik. Die regte weergawe asook die ander dokument wat daartoe gelei het dat hy hom aan die verhoor onttrek het omdat hy onder die invloed van drank was ens. Ek het die tweede weergawe onder gesit met die gevolg dat hy dit as sý afskrif gegryp het. Toe hy dit deurgelees en besef het wat daarop staan, het hy desperaat my in die hande probeer kry, maar natuurlik was ek al huis toe. Vroeg die volgende oggend het hy gebel. Ek het vir hom gesê dat ek die dokumente reeds na Hoofkantoor gestuur het. Baie verbaas het ek hom gevra waarom hy my nie gesê het dat die inhoud van die dokument verkeerd was nie. Soos die noodlot dit wou hê, het hy op een plek nie geteken nie en was die dokumente aan my teruggestuur. Brigadier Malan het hom ingeroep oor die uitstel van die verhoor, natuurlik dat hy die een bladsy moes teken. Esterhuizen het gedink dis oor die dronk deel en het amper 'n beroerte gekry voordat hy besef het wat werklik aan die gang was. (Emmie Gunter)
135
