goed gevaar dat die organiseerders ons van heel agter uit die opstel van die orkeste uitgehaal het om voor te kom loop. Voorwaar 'n prestasie. Gedurende 1977 het sersant Meintjies my geskakel en meegedeel dat die orkes 'n permanente afdeling gaan word en wou weet of ek sou belangstel. Ek het natuurlik op daardie stadium nie belang gestel nie. Toe ek gedurende 1982 Posbevelvoerder te Pietermaritzburg was, het die S.A. Spoorwegpolisie ook saam met ander orkeste aan die Durban Tattoo deelgeneem. Ek was genader en gevra of ek weer die Tamboermajoor vir die orkes sou wees. Die organiseerders van die Tattoo was so beïndruk met ons optrede dat hulle ons heel voor laat loop het en die hele optog deur die strate van Durban gelei het. Iets waarop ek baie trots was. (Jimmy Victor) Die onbekende orkeslede. Ek was aan die S.A.Spoorwegpolisie se orkes verbonde en het graag my musiek talente met skool orkeste gedeel. So gebeur dit dat ek aan die einde van 1986 versoek was om ʼn sekere skool in Pretoria te help met die voorbereiding van die skool se orkes wat by die Pretoria skou moes gaan optree. Die standaard van die skool orkes wat redelik, maar was volgens my mening nie op standaard om by so ‘n groot geleentheid soos die skou, op te tree nie. ʼn Plan moes gemaak word. Ek het toe besluit om lede van die Polisiekollege se blaasorkes vir ʼn wyle terug te stuur skool toe. Nie omdat ek met hulle akademies prestasies ontevrede was nie, maar dat hulle weer die ervaring moes beleef om deel van ʼn skool orkes te wees. Die polisielede en skoliere was in een orkes opgeneem wat ongeveer vyftig lede sterk was. ʼn Allemintige groot skool orkes. Die samevoeging van die orkes lede was nie ʼn probleem nie, maar wel die skool uniform wat vir die polisie studente gevind moes word. Die skooldrag se broeke was grys en die hemde wit, gelukkig nie iets wat moeilik bekombaar was nie. Skooldasse was by leerlinge geleen en elke orkes lid was met ʼn skool baret uitgereik. Die groot dag vir die optrede het aangebreek. Nadat dié skool hulle vertoning gelewer het, was die skare in vervoering oor die puik optrede van die orkes. By die optrede was sersant majoor Steenkamp teenwoordig. Hy was die persoon wat die skool kadetkompetisies landwyd gereël en die standaard daarvan beoordeel het. Hy wou onmiddellik weet waarom die skool orkes nie aan die voorafgaande orkes kompetisie deelgeneem het nie. Volgens hom was die standaard van die orkes wat twee weke tevore die kompetisie gewen het, nie naastenby so goed soos die orkes wat daardie dag by die skou opgetree het nie. Ek het die sersant majoor meegedeel dat hy behoort te weet dat matriek leerlinge nie meer aan die orkes kompetisies wou deelneem nie. Na afloop van die pouse het die onder orkeste, insluitende die orkes wat die vorige kompetisie gewen het, opgetree. Die orkes wat by ʼn betrokke geleentheid as die beste orkes aangewys was, was dan versoek om die geleentheid af te sluit. En daar word die betrokke skool se orkes gevra om die verrigtinge af te sluit, bedoelende dat hulle as die wen orkes by die skou aangewys was. Die skoolhoof was so oorstelp met sy skool orkes se puik optrede dat toe hy hulle gelukwens, het hy nie eers opgemerk dat al die orkes lede nie leerlinge van sy skool was nie. (Buks Meintjes) KARAKTERS EN LEGENDES IN DIE SPOORWEGPOLISIE Die S.A. Spoorwegpolisie het ook sy kwota rare karakters en legendes opgelewer. Dit is sulke mense wat ʼn onuitwisbare indruk op hul kollegas gemaak het dat hulle nalatenskap en herinnering voortleef, selfs nadat hulle al vir aantalle jare nie meer met ons is nie. Vir een persoon sal iemand ʼn legende wees en vir die volgende persoon nie. Elke generasie sal sy eietydse legendes en karakters oplewer. Hierdie is insette van lede wat so oor hulle kollegas gevoel het. Die “Scrap collector ” Een onuitwisbare karakter was sersant Koos Lubbe (skuilnaam) van die Kaap. Alhoewel hy ʼn sersant was, het die meeste hom as “Oom Koos” aangespreek. Oom Koos het vir een of
260
