motorfiets sou laai, maar hy het nie daarvoor kans gesien nie. Hy sê toe dat een van ons plat op die agterste sitplek van die Beatle kon lê sodat hy net nie die persoon van buite die motor kon sien nie. Dit was nie baie moeilik om te bepaal wie op die agterste sitplek moes gaan lê het nie. Dié eer het my te beurt geval want liggaamsdele van Ronnie sou by die Beatletjie uitgesteek het – en dit sou net nie deug nie. (Buks Meintjes) SUIDWES VERHALE EN STAALTJIES. Blouaap van Niekerk. Die Bevelvoerende Offisier, kaptein van Niekerk, was in alle waarskynlikheid die offisier wat die minste van al die Spoorwegpolisiemanne gewerk het. Hy was later tot die rang van majoor bevorder en met ʼn besoek van die Hoofbestuurder aan SWA, het hy bevordering tot die rang van luitenant kolonel bewerkstellig. Kort na sy aftrede, en toe ek al as kopkrimper (Sielkundige) by die Spoorweë begin het, het hy by geleentheid by my gekla dat hy niemand meer het om uit te trap nie. Hy het toe ʼn jong kleurling man gehuur, hom goed betaal, hom die bynaam “Voetvelletjie” gegee en hom gereeld ter helle uitgetrap. Later van jare het hy tog by die omstandighede aangepas en vrede gemaak daarmee dat hy nie meer ondergeskiktes onder hom gehad het vir wie hy kon uittrap nie. (Elias “ Striker” van Niekerk) Die Ovambo met die rewolwer. ʼn Jong konstabel, wat pas sy opleiding aan die kollege voltooi het, land op Windhoek stasie. Hy was baie ywerig om sy eerste arrestasie uit te voer en kort voor lank arresteer hy ʼn groot Ovambo man. Dié verset hom teen die arrestasie en ʼn gestoei ontstaan. Om die Ovambo man aan sy arrestasie te onderwerp, dreig hy die prisonier met sy .45 rewolwer. Hiervan het die Ovambo nie veel gehou nie en hy vat toe summier die rewolwer by die jong en onervare konstabel af en stap vort my die rewolwer met die konstabel agterna wat hom smeek om sy wapen terug te gee. Die konstabel draf al smekende agter die Ovambo man aan wat met onverbiddelike gang die pad af stap. Die koddige prosessie het onverpoosd voortgegaan totdat hulle vir konstabel Visser in die rangeerwerf raakgeloop het. Visser het voorts die rewolwer by die prisonier afgeneem en het gevra wat aan die gang was. Die Ovambo se verduideliking was dat die polisieman hom wou skiet en hy het homself doodeenvoudig verdedig deur die wapen af te neem. Daar was ernstig met die jong konstabel gepraat en hy was oortuig dat hy dit nie as polisieman sou maak nie; gevolglik het hy sy bedanking ingedien en die Mag verlaat. So gebeur dit dat konstabels Jannie Nel en Natie Jacobs met ʼn klomp swart mans op Gamams sylyn in ʼn bakleiery betrokke geraak het. Nel het op ‘n stadium, toe dinge begin warm raak het, sy kollega, Natie Jacobs, net so gelos en het na die naburige huise gehardloop op soek na ʼn vuurwapen. Gelukkig het ʼn paar bruin mense die bakleiery gewaar en het hulle vir Natie Jacobs te hulp gesnel. Jannie Nel was op ʼn mooi wyse verduidelik dat hierdie daad te veel van lafhartigheid gespreek het en dat hy die eerbare weg moes volg; bedank as polisieman. Dit is toe presies wat hy toe ook gedoen het. (Elias “Striker” van Niekerk) My verlange na die ongerepte. Suidwes Afrika in die vyftiger/sestiger jare kan beskryf word as ʼn ongerepte natuurlike skoonheid waar die vernietigende hand van ontwikkeling nog nie sigbaar was nie. Dit is waarom ek Suidwes Afrika leer lief kry het. Ek is nie bewus van enige lid van die S.A. Spoorwegpolisie wat in Suidwes diens gedoen het en wat daar ongelukkig was nie. Ek verlang na die nagte wanneer ek en my swart speurder-konstabel in die noorde van Suidwes die Dodge bakkie tussen die Haak-en-Steek bosse ingeforseer en die driebeenpot uitgehaal het waarin hierdie lid vir ons kos voorberei het. Ons het geglo dat die vuur moes brand want die leeu en die tier het ʼn vrees daarvoor gehad. Die geluide van die jakkalse en roofdiere wat
26
