zout magazine 8/2022
‘Ik betreur het mannelijke vijandsbeeld dat leeft bij sommige delen van de feministische beweging.’
⏤
Slipstream
O
nder zijn bed stond een piramide waarin een bakje water geduldig
richting oosten energie laadde. Aan de muur hing de voorpagina van Elseviers Weekblad met een pontificale portretfoto van Hans Wiegel waaronder vetgedrukt: ‘Er moet weer gewerkt worden’. Een half verminkte speelpop
Bits
Het Tiburtina Ensemble uit Tsjechië
bungelde lijdzaam in de hoek. Het is begin jaren tachtig wanneer mijn
oudste broer daadkrachtig stelling kunnen versterken als alle genders elkaar in
maatschappij het mij oplegt. Anders
neemt en de kolen uit het vuur sleept
gelijkwaardigheid kunnen kennen.’
zou voor mij de pret al voorbij zijn.’
voor zijn jongere broers en zus. Terwijl
Het gaat dus de goede kant uit,
Dat het ook anders kan, weet
ik behoedzaam mijn lessen volg en op
tegelijkertijd bevinden we ons op een
Blancquaert door haar reeks Last days,
voetbal mijn energie kan laven, tast
gevaarlijk punt. ‘Ik ben bang dat het snel
waarin ze de laatste levensdagen van
hij met een ware zesjesmentaliteit de
kan omslaan. In crisismomenten komt die
mensen uit allerlei culturen volgde. ‘In
grenzen van zijn (on)mogelijkheden af.
gendergelijkheid onmiddellijk weer onder
Kenia bijvoorbeeld delen drie of vier
Waarschijnlijk nooit zo bedoeld,
druk te staan. Het is niet toevallig dat nu,
personen hetzelfde bed zónder daar
maar wat was het heerlijk om in zijn
met de oorlog, corona en een economische
een punt van te maken. Ik zag er zelfs
slipstream zo mezelf te leren kennen.
malaise, de antiabortusbewegingen weer
drie vrouwen naast elkaar bevallen. Zij
Als de kiem van mijn ontwikkeling
op het voorplan treden. Onze positie is heel
kunnen heel dicht bij elkaar zijn, en
ergens goed heeft kunnen gedijen,
fragiel. Er moet maar, zoals in Oost-Europa,
dat is ook wat mensen nodig hebben:
buiten het volle vertrouwen van mijn
een nieuwe leider opstaan en we zijn onze
die fysieke nabijheid, die intimiteit.
ouders, is het toen geweest, in mijn
verworvenheden kwijt.’
Zeker op het einde. Dan kunnen
puberteit tot na de middelbare school.
Ook de dood ontbreekt niet in Zie een
de materiële dingen je niets meer
vrouw, al gaat het Blancquaert vooral om de
schelen, je wilt mensen om je heen, je
ouderdom en onze omgang daarmee. ‘Het
verbonden en gedragen voelen, maar
maakt me woedend hoe negatief wij in het
dat lijkt iedereen tijdens zijn leven te
Westen ouderen bekijken. Ik begrijp wel
vergeten.’
waar het vandaan komt: het is een gevolg
Ben me, blijvend een stukje. MAT VAN DER HEIJDEN
‘Het individualisme zorgt voor
van ons kapitalistische systeem. Dat zorgt er
zoveel tristesse, voor jongeren die
voor dat we niet kunnen loslaten en rustig
niet meer weten hoe ze elkaar moeten
oud worden; zodra we dat doen, denken we
vastpakken en bang worden van de
dat we minder waard zijn. De maatschappij
ander. Ze tekenen als het ware op
beschouwt ons ook zo omdat we in die fase
voorhand hun contract voor een
economisch nog weinig bijdragen. Daar
eenzame ouderdom. We moeten daar
moeten we ons keihard tegen verzetten.
dringend anders over gaan nadenken,
Oude mensen hebben een hoop dingen
want we graven op die manier ons
verwezenlijkt en verdienen daarom een
eigen graf. Daarvoor wil ik blijven
respectvolle plaats in onze samenleving,
strijden.’ Z
zonder dat ze complexen moeten hebben. Laat de rimpels maar komen, laat het lijf maar verzakken, daar is niets negatiefs aan. Ik besef maar al te goed hoe moeilijk het is, ik worstel er zelf ook mee, zeker omdat mijn gevoel nog hetzelfde is als dertig jaar geleden. Ik streef er echt naar om het ouder
Lieve Blancquaert & Tiburtina Ensemble, Zie een vrouw. Op 23.8 (twee voorstellingen) tijdens het AMUZ-festival Laus Polyphoniae in Antwerpen. amuz.be
Mat van der Heijden, Ben (2022). Olie, houtskool, katoen, board. 60 cm x 48,5 cm
worden anders te beleven dan hoe de
13
