zout magazine 8/2022
H
eel haar jeugd voelde Yasmina El Messaoudi zich ‘half’: voor haar dorpsgenoten in Kapelle-op-den-Bos was ze
niet Vlaams genoeg. Door de Belgen van Marokkaanse origine in Brussel werd ze als te Vlaams gezien. ‘De vanzelfsprekendheid waarmee talen en culturen in ons gezin dooreenliepen, hield op zodra je de deur uit ging, terwijl je als kind niets liever wilt dan erbij horen.’ Op school zocht ze zo hard naar aansluiting met haar Vlaamse klasgenootjes dat ze ontkende dat El Messaoudi een Marokkaanse naam is. ‘Belachelijk natuurlijk, maar als kind kun je dat niet relativeren. Mijn moeder ging daar juist fantastisch mee om. Toen ze met de kinderwagen in het park liep en iemand uit het dorp zei dat je amper zag dat er een Marokkaanse baby in lag, zei ze met een glimlach: “Van mij had ze gerust nog enkele
Meanderend tussen talen en culturen De auteurs Tülin Erkan en Yasmina El Messaoudi voelen zich geen spreekbuis voor mensen met een Turkse of Marokkaanse achtergrond. In hun debuut zoeken ze wel begrip voor de buitenstaander. YANNICK DANGRE sprak met hen. ‘Ik geniet enorm van de intimiteit van het schrijven, van het alleen zijn met je hoofd’.
tinten donkerder mogen zijn!”’ Tülin Erkan (Oostende, 1988) herkent het verhaal van haar collega-schrijfster maar al te goed. ‘Ook ik zocht wanhopig aansluiting bij mijn Vlaamse vriendinnetjes. In Turkije, het land van mijn vader, kwam ik bijna nooit. Ik sprak de taal zelfs niet, dus voor de Turkse gemeenschap was ik maar half, of zelfs nog minder. Het doet wat met een kind als geen enkele groep je volledig wil opnemen. Het duurt lang voor je kunt aanvaarden dat je wél een geheel bent, bestaand uit meerdere lagen die er allemaal mogen zijn. Ik meander nu monter tussen Turk en Belg. Ook al zal het gevoel van thuisloosheid nooit helemaal verdwijnen. Dat mijn vader in mijn jeugd in Turkije bleef wonen en ons slechts sporadisch bezocht, hielp natuurlijk niet. Zodra hij aankwam, wist ik dat het afscheid alweer nabij was.’ Erkans debuut Honingeter speelt zich niet toevallig af op een luchthaven, bij uitstek de plek waar niemand thuis is en iedereen afscheid neemt. ‘Een luchthaven staat voor mij ook symbool voor het zoekende en langzame,’ zegt ze. ‘Als klein meisje al voelde ik me comfortabel in de stilte, de traagheid, en vooral in de rol van observator. Ook mijn drie hoofdpersonages (bewaker Ömer, ex-piloot Wernicke en de mysterieuze Sibel die elke dag doelbewust
34
