ԽՈՍՏՈՒՄԸ. ԱՍՏԾՈ ՀԱՎԻՏԵՆԱԿԱՆ ՈՒԽՏ

ԴԱՍ 12 ՀՈՒՆԻՍԻ 12–18

ՈՒԽ­ՏԻ ՀԱ­ՎԱՏ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Գա­ղա­տա­ցի­նե­րին 6.14, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 6.23, Ա Հով­հան­ նես 5.11, 13, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 4.1-7, Ղև­տա­կան 7.18, Ղև­ տա­կան 17.1-4, Հռո­մեա­ցի­նե­րին 5.1։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Որ օ­րեն­քով Աստ­ծու ա­ռաջ ոչ ոք չի ար­դա­րա­նում, դա հայտ­նի է, ո­րով­հետև «Ար­դա­րը հա­վա­տով է ապ­րե­լու» (Ամբ. 2.4)։» (­Գա­ղա­տա­ցի­նե­րին 3.11)։ Շա­բաթ­վա դա­սի հա­կիրճ ամ­փո­փում. Ին­չո՞ւ պետք է փրկու­թյու­նը նվեր լի­նի։ Ին­չո՞ւ միայն Աստ­ ծուն հա­վա­սար Մե­կը կա­րող էր փրկագ­նել մեր հո­գի­նե­րը։ Ի՞նչն է Աբ­րա­հա­մին հա­վա­տի այդ­քան լավ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ դարձ­նում։ Ի՞նչ է նշա­նա­կում, որ ար­դա­րու­թյու­նը «վե­րագր­ վում» կամ «հա­մար­վում» է մեզ։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք խա­չի խոս­տում­ներն ու հույ­սը մեր սե­փա­կա­նը դարձ­նել։ Քրիս­տո­սի ծննդից մոտ յոթ դար ա­ռաջ Հո­մե­րո­սը գրեց Ո­դի­ սա­կա­նը՝ Ո­դիսև­սի՝ մեծ ռազ­մի­կի պատ­մու­թյու­նը, ով Տ­րո­յա­կան պա­տե­րազ­մի ժա­մա­նակ Տ­րո­յա քա­ղա­քը ջախ­ջա­խիչ պար­տու­ թյան մատ­նե­լուց հե­տո սկսում է տա­սը տա­րի շա­րու­նակ­վող ճամ­ փոր­դու­թյու­նը դե­պի իր հայ­րե­նիք՝ Ի­թա­կե։ Ճամ­փոր­դու­թյունն այդ­քան եր­կար է տևում այն պատ­ճա­ռով, որ ճա­նա­պար­հին նա բախ­վում է նա­վա­բե­կու­թյան, խռո­վու­թյան, փո­թո­րիկ­նե­րի, հրեշ­ նե­րի և­այլ խո­չըն­դոտ­նե­րի, ո­րոնք թույլ չէին տա­լիս նրան հաս­նել իր նպա­տա­կին։ Ի վեր­ջո, ո­րո­շե­լով, որ Ո­դիսևսն ար­դեն բա­վա­կա­ նա­չափ տա­ռա­պել է, աստ­ված­ներն ընդ­հա­նուր հայ­տա­րա­րի են գա­լիս թույլ տալ, որ հոգ­նա­տանջ ռազ­մի­կը վե­րա­դառ­նա իր տուն և­ըն­տա­նի­քի գիր­կը։ Աստ­ված­նե­րը հա­մա­ձայ­նում են, որ Ո­դիսև­սի փոր­ձու­թյուն­նե­րը բա­վա­րար քա­վու­թյուն էին վեր­ջի­նիս սխալ­նե­րի հա­մար։ Դաս 12

115