ԽՈՍՏՈՒՄԸ. ԱՍՏԾՈ ՀԱՎԻՏԵՆԱԿԱՆ ՈՒԽՏ

ԴԱՍ 4 ԱՊՐԻԼԻ 17–23

ՀԱ­ՎԻ­ՏԵ­ՆԱ­ԿԱՆ ՈՒԽՏ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ելք 3.14, Ծնն­դոց 17.1–6, Ծնն­դոց 41.45, Դա­նիել 1.7, Ծնն­ դոց 15.7–18, Ծնն­դոց 17.1–14, Հայտ­նու­թյուն 14.6, 7։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Ես (Աստ­ված) կհաս­տա­տեմ Իմ ուխ­տը Իմ ու քո (Աբ­րա­համ) միջև և քեզ­նից հե­տո՝ քո սերն­դի միջև ի­րենց սե­րունդ­նե­րի հա­մար, որ հա­վի­տե­նա­կան ուխտ լի­նի, որ Աստ­ված լի­նեմ քեզ հա­մար և քեզ­նից հե­տո՝ քո սերն­դի հա­մար» (Ծնն­դոց 17.7)։ Շա­բաթ­վա դա­սի հա­կիրճ ամ­փո­փում. Ի՞նչ է Աստ­ծո ա­նու­նը։ Ի՞նչ է այն նշա­նա­կում։ Ո՞րն էր այն ա­նուն­նե­րի նշա­նա­կու­թյու­նը, ո­րոնք Աստ­ված օգ­տա­գոր­ ծում էր Ի­րեն Աբ­րա­մին ճա­նա­չեց­նե­լու հա­մար։ Ի՞նչ ա­նուն­ ներ Նա օգ­տա­գոր­ծեց Ի­րեն նույ­նա­կա­նաց­նե­լու հա­մար։ Ին­չո՞ւ Աստ­ված Աբ­րա­մի ա­նու­նը փո­խեց Աբ­րա­հա­մի։ Ին­ չո՞ւ են ա­նուն­նե­րը կարևոր։ Ի՞նչ պայ­ման­ներ կամ պար­ տա­վո­րու­թյուն­ներ էր են­թադ­րում ուխ­տը։ ­Մեզ­նից քա­նի՞սն են հի­շում մեր ման­կու­թյան հի­վան­դու­թյուն­նե­րը կամ թո­քե­րի թեթև բոր­բո­քու­մը, ո­րոն­ցից մենք շատ վատ ենք զգա­ ցել, և­ո­րոնք կա­րող էին նույ­նիսկ ա­վե­լի վատ զար­գա­ցում­ներ ու­նե­ նալ։ Եր­կար ու տեն­դա­գին գի­շեր­վա ըն­թաց­քում արթ­նա­նում էինք քնից՝ հա­մոզ­վե­լու, որ մեր մայ­րը կամ հայ­րը գի­շե­րա­լամ­պի ա­ղոտ լույ­սի ներ­քո նստած են մեր մահ­ճա­կա­լի կող­քին դրված ա­թո­ռին։ ­Ճիշտ նույն կերպ, փո­խա­բե­րա­կան, մար­դուն հաս­կա­նա­լի ի­մաս­ տով, Աստ­ված նստած էր մեղ­քով հի­վանդ աշ­խար­հի կող­քին, երբ բա­րո­յա­կան խա­վարն սկսեց խո­րա­նալ ջրհե­ղե­ղին հա­ջոր­դող դա­ րե­րի ըն­թաց­քում։ Այս պատ­ճա­ռով Նա կան­չեց Աբ­րա­մին և ծ­րագ­ րեց Իր հա­վա­տա­րիմ ծա­ռա­յի մի­ջո­ցով հիմք դնել մի ժո­ղովր­դի, ո­րին կա­րող էր վստա­հել Իր մա­սին գի­տու­թյունն ու փրկու­թյուն շնոր­հել նրան։ 36

Դաս 4