Polityka językowa oraz mobilność edukacyjna w Polsce i w Unii Europejskiej
stanowisko europejskiego komisarza ds. edukacji, kultury młodzieży i sportu, a obecnie Bułgarka Marija Gabriel jest komisarzem ds. innowacji, badań, kultury, edukacji i młodzieży. Jest to wynik fuzji dwóch tek oraz wcześniejszej korekty członu „obywatelstwo” (ang. citizenship), które na krótko zastąpiło używaną przed laty „wielojęzyczność”. Pomimo deklaracji, na oficjalnych stronach Unii Europejskiej oraz w przyjętych przez nią nazwach wysokich stanowisk, można dostrzec zmianę rangi wielojęzyczności w polityce europejskiej, co może wynikać albo z obniżenia statusu tego zagadnienia, albo uznania go za rzecz oczywistą. Ważnym momentem w ewolucji polityki językowej Unii Europejskiej była Nowa strategia ramowa w sprawie wielojęzyczności (2005). Stwierdza się w niej jednoznacznie, że sprawa wielojęzyczności po raz pierwszy wchodzi w zakres obowiązków komisarza, potwierdza zaangażowanie Komisji Europejskiej w jej promowanie i prezentuje wizję konkretnych działań, ukierunkowanych nie tylko na języki urzędowe, lecz także na 60 języków lokalnych i nielokalnych, którymi posługują się wspólnoty migrantów. Pismo przewodnie dokumentu na samym początku podkreśla wyraźnie, że: To właśnie zróżnicowanie decyduje o tożsamości Unii Europejskiej; nie jest ona tyglem, w którym różnice się zacierają, lecz wspólnym domem, w którym ceni się różnorodność; języki macierzyste stanowią źródło bogactwa i pomost dla większej solidarności i wzajemnego zrozumienia. (źródło: bit.ly/3pS8sEa)
Komitet Regionów po zasięgnięciu opinii wyraził stanowisko na temat Nowej strategii ramowej w sprawie wielojęzyczności podczas sesji plenarnej 14 czerwca 2006 r. (Opinia Komitetu Regionów…, 2006). W dokumencie końcowym, oprócz zachęcania do nauki języków obcych jako czynnika zwiększającego mobilność i potencjał ekonomiczny, wyrażono troskę o zachowanie różnorodności językowej. Podkreślono również potrzebę ochrony lokalnych języków Wspólnoty oraz wyrażono obawy wynikające z dominującej roli języka angielskiego w systemach edukacji niektórych krajów nieanglojęzycznych. Ponadto zaakcentowano potrzebę uwzględnienia wielojęzyczności w procesie komunikowania się Komisji z obywatelami Unii Europejskiej poprzez posługiwanie się językami lokalnymi, niemającymi statusu urzędowego czy roboczego języka Wspólnoty, ale prawnie uznanymi w danym kraju. Niedostatkiem omówionych dokumentów jest ich bardzo ogólny charakter. Zachęcają one władze lokalne i regionalne do zadbania o własne języki i kultury, przy jednoczesnym zachowaniu różnorodności kulturowej i językowej migrantów 31
