De langetermijngevolgen van ondervoeding in klimmen
‘Eten werd
een wedstrijd’ Victor Burger (40) boulderde al jaren fanatiek toen hij, nadat hij een paar kilo was afgevallen, merkte dat hij nog beter kon klimmen. Vervolgens leefde hij jarenlang op voornamelijk groenten en salades. Na een bezoek aan de arts kwam hij erachter dat de kortetermijneffecten – beter klimmen – niet opwogen tegen de schokkende langetermijneffecten. Nu wil hij andere (mannelijke) klimmers waarschuwen voor de gevaren van (onbewuste) ondervoeding. Tekst Eva van Wijck Beeld Bart van Raaij
D
lit jaar is hij veertig geworden en daarmee heeft Victor Burger een nieuw klimdoel voor zichzelf gezet: na zijn veertigste een 8a boulderen. Dat zou zeker niet zijn eerste zijn, al zou hij de boulder nu in andere omstandigheden klimmen dan de 8a’s die hij vroeger wegtikte. “Ik ben op mijn achttiende begonnen met klimmen en heb me sinds 2007 toegelegd op boulderen. Toen ik in 2012 van baan wisselde, kreeg ik een aantal nieuwe collega’s die zich veel bezighielden met gezond eten. Ik heb me er toen ook in verdiept en schrapte de koolhydraten zo veel mogelijk uit mijn dieet. Maar in een poging om zo gezond mogelijk te eten, ontwikkelde ik juist een heel ongezonde verhouding met voeding.”
(G)een eetstoornis De kortetermijneffecten van een lager gewicht bij het klimmen werden Victor al snel duidelijk: “Doordat ik lichter werd, ging mijn klimniveau vooruit en boulderde ik al snel mijn eerste 8a. Ik legde hierdoor voor mezelf de link tussen lichter zijn en harder
Gezondheid belangrijker dan klimprestaties klimmen en belandde in een vicieuze cirkel. Ik ging fanatieker trainen en hield in mijn trainingsschema niet alleen mijn oefeningen, maar ook mijn gewicht bij. Ik woog mezelf op een gegeven moment vier keer per dag.” Hoewel hij in zijn periode van ondervoeding heel gefocust was op zo gezond mogelijk eten, denkt Victor dat hij destijds geen eetstoornis had. “Ik had geen idee dat ik verkeerd bezig was, ik
76 | HOOGTELIJN 1-2022
zag mijn eetgewoontes meer als een wedstrijd met mezelf: het kon altijd lichter. Ik had geen strikte regels voor mezelf, koppelde mijn zelfbeeld niet aan hoe dun of licht ik was. Ik onthield mezelf veel, probeerde zo min mogelijk koolhydraten te eten, maar in het buitenland golden die regels niet. Op bouldervakantie in Fontainebleau ontbeet ik bijvoorbeeld elke dag met taartjes – een traditie die ik nog steeds graag in stand houd.” Rationeel gezien klinkt het logisch. Geen altijd geldende regels, geen negatief lichaamsbeeld, veel bezig zijn met extreem gezond eten: dat kan geen eetstoornis zijn. “Ik kreeg een adrenalinerush als ik weer harder kon klimmen, en wist dat dat zo was omdat ik lichter was en nog harder trainde. Ik had fysiek ook geen last van mijn te lage energie-inname: mijn haar viel niet uit, ik had geen donshaartjes op mijn lichaam, had voldoende energie en was niet sneller chagrijnig of geprikkeld.” Het besef dat Victors gezondheid echter wél erg achteruit is gegaan door de ondervoeding, komt daardoor extra hard binnen.
De realisatie “In 2014 merkte ik dat mijn libido achteruitging. Ik had twee jonge kinderen en zocht er verder niets achter, maar besloot uiteindelijk om toch naar de huisarts te gaan. Na een doorverwijzing bleek bij de endocrinoloog dat mijn testosteronniveau veel te laag was. Vele onderzoeken volgden, onder andere om een te snel werkende schildklier of een hersentumor uit te sluiten.” Hoewel Victor veel artsen in zijn omgeving heeft, denkt niemand, zelfs zijn eigen endocrinoloog, aan de relatie tussen zijn ongezonde eetpatroon, het fanatieke trainen en zijn verminderde testosteronniveau. “Destijds was die relatie minder bekend en doordat mijn BMI ook niet te laag was, kwam het bij niemand op dat mijn ondervoeding de oorzaak kon zijn.”
