WANDELAVONTUUR | Georgië
Wandelen is geen gevaarlijke sport. Toch gebeuren er elk jaar honderden kleine en grote ongevallen, niet alleen in de bergen. En het kan iedereen gebeuren, ook ervaren wandelaars. Æ Tekst en foto’s Christophe Deblaere
Een ongewone redding in de Kaukasus
56
Krak
Geen bereik
We zijn al een paar weken met zijn tweetjes op stap in Georgië. De wandelingen die we hier maken zijn best wel pittig, maar helemaal niet moeilijker dan wat we gewoon zijn. We hebben net een bergpas van precies 3333 m afgerond en zijn bezig met de afdaling. Het is niet eens een lastige afdaling, maar toch gaat het plotseling mis. Hilde glijdt uit en schuift op het gladde gras en losse puin een meter naar beneden. Dat is niet leuk, maar je verwacht van zo’n schuiver niet meer dan wat kleine schaafwonden en enkele zelf-verwensingen. Niet dus. Ze raakt met de benen verstrikt in haar wandelstokken, één stok zet zich vast in een rotsspleet en dat geeft een hefboomeffect. We horen een ‘krak’. Haar enkel is minstens zwaar verstuikt, allicht gebroken. Hij doet gelukkig geen pijn als ze hem stil houdt, maar bij de minste beweging is het niet te harden en ze kan er onmogelijk op steunen. Op een paar minieme schaafwonden na zijn er gelukkig geen andere verwondingen.
Verder stappen is onmogelijk en het is geen optie om haar naar beneden te dragen: de helling is te steil en een tweede val is het laatste wat we nu willen meemaken. We maken een klein platform om comfortabel te kunnen zitten. Met de spullen uit onze EHBO-set immobiliseren we de voet en ontsmetten de schaafwondjes. We bekomen even en overleggen wat we best kunnen doen. We hebben geen gsm-bereik en kunnen dus niet om hulp vragen. Er zijn ook nauwelijks wandelaars, het heeft dus weinig zin om te wachten tot er iemand langskomt. We besluiten dat ik best kan afdalen tot op een plek waar er bereik is, daar de reddingsdiensten oproep en dan zo snel als mogelijk terugkom. Hilde draait haar jasje om, die heeft een speciale oranje voering die de aandacht trekt. Ze heeft eten, een warme slaapzak, geen pijn of schrik, het weer is goed en er zijn geen wilde dieren. Toch voelt het ontzettend raar om haar hier alleen te laten. Dat doe je in principe niet, maar we hebben geen keuze. Het is nu 15 u, we
| Op Weg 2020-6
spreken af dat ik ten laatste bij valavond terugkom, ongeacht wat ik beneden kan geregeld krijgen.
Zoeken naar sterke kerels Ik bepaal onze positie met de gps, neem mijn spoor op en ga op weg naar het dal. Ik vorder in gestage looppas en stop regelmatig om het gsmsignaal te checken. Na twee uren lopen kom ik in een klein dorp, eindelijk bereik. In het eerste huis woont een ex-grenswachter. De man is heel vriendelijk maar hij heeft geen idee hoe hij kan helpen. Gelukkig heeft Georgië sinds dit jaar een gloednieuw noodnummer, het alombekende 112. Als ik het nummer bel, krijg ik eerst een stem in het Georgisch en daarna in het Russisch aan de lijn. Na even doorschakelen volgt er een stem in het Engels. Ik beschrijf kort de situatie, verzeker de man dat we goed verzekerd zijn en vraag of hij een heli kan sturen. Het blijft even stil aan de lijn. Die hebben ze niet. Ik vraag wat hij dan voorstelt. Het blijft opnieuw stil. Dan vraag de man: wat stelt u voor? Ai.
