FIETSAVONTUUR | Frankrijk
Op de mountainbike door de Livradois-Forez Even de gps raadplegen op de grens tussen Livradois en Forez.
In de noordelijke Auvergne ligt het wondermooie natuurpark Livradois-Forez, groter dan Oost-Vlaanderen. Onbekend, maar zéér bemind door vijf mountainbikers die zes dagen dit ruige landschap en zijn oneindige schoonheid doorkruisten. Van de vallei van de Dore, die de ‘Livradois’ in het westen scheidt van de ‘Forez’ in het oosten, naar de Monts Noirs in het noorden. Æ Tekst en foto’s Willem Dhaenens
Handen aan de remgrepen Dus daar staan we die ochtend, uitgedost en ingesmeerd, op de parking van de groepsherberg voor ‘vététisten’ in Aubusson-d’Auvergne, de glimmende paarden en hun karren bijna niet in te tomen. Meteen duiken we het bos in en de steile helling af, minutenlang recht op de trappers, handen aan de remgrepen, tot over de Couzon, een van de tientallen zijriviertjes van de Dore. Even rap moeten we dezelfde vallei weer uit, zó steil dat het te voet moet, sleurend aan de fiets en zijn vracht. “Onmogelijk!” schreeuwt de gids Geert, “Retour!” Via een asfalt omweggetje klimmen we tot in het gehucht Le Mégain.
58
| Op Weg 2020-6
Bedoeling was om langs het ‘Maison du Parc Naturel’ te passeren, maar voorbij Augerolles beseffen we dat onze gpx-track te vaak over paden loopt die een paard met kar niet kan afdalen zonder een poot te breken, dus kiezen we geregeld voor asfalt. Aan 50 km/u vliegen we naar de Dore, waar het treinspoor ligt van het fenomenale toeristentreintje tussen Ambert en Courpière. Terwijl Geert zijn leegloper weer opblaast, staan wij te plassen of de Romaanse kapel van Saint-Just uit de 10de eeuw te bewonderen, in die volgorde van belangrijkheid. Saint-Just werd in de middeleeuwen aanroepen om kleine kinderen van hun melk korstjes te bevrijden.
Spanningsveld We vatten de klim aan naar Tours-sous-Meymont. De gpx-track laten we links liggen, het inwendige kompas van Geert doet zijn stuur trillen in de richting van Chapelle-Agnon. Dat lieflijke dorp wordt onze picknickplek, op een bankje in de schaduw van de kerk. De demografie van dit dorp is illustratief voor de ganse regio: in 1840 telde het 3000 inwoners, in 2000 nog 420 en intussen is het nog gedaald. Aan de fontein is het water ‘non-potable’, terwijl wij uitgedorst zijn. De zon verschroeit onze haardos en zelfs onze ademhaling. Dat was klauteren, naar Echandelys, en de drinkbussen zijn leeg, maar we krijgen van de Hollandse Mélanie heerlijk koel water. Vijf dor-
