De spoorlijn van de ‘train touristique’ bij St-Just.
al hijgend spreken we af aan de kerk van Arlanc. 500 hoogtemeters scheiden ons van het einddoel. En een Man met een Hamer. Ik ga even in de berm zitten en bewonder de vlucht van een mestkever. Een half uur later dan de rest kom ik aan in de chambre d’hôtes Le Clos de l’Âtre, maar ook Eric blijkt nog zoek. Een verfrissende douche koelt de gemoederen nèt genoeg af om op het terras vóór de beroemde ‘abbatiale’ uitgebreid na te kaarten over wat er fout liep tijdens de beklimming.
Dan (f)luistert de ziel Amper een kwartier buiten La Chaise-Dieu blijkt onze track dichtgegroeid en strompelend belanden we in de vallei van de Senouire, alweer een bijrivier van de Dore. Robertus van Trulande liet hier in 1043 de pijl uit zijn boog vertrekken naar de plek waar nu de Zetel-vanGod staat, zijn benedictijnerklooster. Hier is er geen doorkomen meer aan: te voet tussen de
Over de Col de la Croix de l’Homme Mort.
60
| Op Weg 2020-6
dichte dennen, over boomstronken en mostapijten, tot in een moeras waar de wanhoop over de enkels reikt. We sleuren over een hoge dijk aan fiets en kar, tot we hijgend weer op vaste grond komen. Vanuit het gehucht Les Brayes lukt het dan toch om weer op de track te komen.
We beseffen dat we dokkeren over een middeleeuwse heirbaan, waarlangs de boer met zijn muilezel en de pelgrim met zijn krulstaf opwaarts trokken naar de Zetel-van-God.
Hoog boven St-Anthème.
We beginnen aan de mooiste afdaling van onze reis die wel een halfuurtje duurt, hellingen met panorama’s die rillingen op de bovenarmen toveren, omdat we beseffen dat we dokkeren over een middeleeuwse heirbaan, waarlangs de boer met zijn muilezel en de pelgrim met zijn krulstaf opwaarts trokken naar de Zetelvan-God. Uithijgend en trillend van de spanning en de angst ploffen we neer in Bonneval, gezeteld boven de Dorette. In het vroeggotische kerkje brengen Geert en Willem om beurt een Gregoriaans gezang ten gehore, en dan gaat de ziel (f)luisteren.
Poppen We zien ons weer verplicht om de onverharde wegen te verlaten, want uit deze diepe vallei opklimmen is zelfs over asfalt een langdurende puf- en zweettocht op het kleinste verzet. Daardoor valt de groep uiteen en is er ruimschoots tijd om een pauze in te (p)lassen en in
