EDITORIAL
Toen mijn zoon acht jaar was, overviel hem een angst die hem maanden in de greep hield. Hij ging met moeite naar school en sliep onrustig. We probeerden tot de kern van zijn angst te komen, maar het viel niet mee te achterhalen wat er in zijn hoofd omging. We besloten hem een hond cadeau te doen. Elke avond bladeren we in de Hondenencyclopedie op zoek naar het juiste ras. Zijn voorkeur ging uit naar het allerkleinste soort: een Chihuahua. Met enige sturing kreeg hij gelukkig oog voor een model op salontafelhoogte. Praten over de hond was een manier om een opening te vinden voor een ander gesprek, dat elke keer stroef verliep omdat mijn vragen te groot en algemeen waren: waar ben je bang voor? Is er iets op school? Toen, zomaar op een maandagavond viel me een vraag in die de sleutel bleek totzijn bevrijding: ‘Weet je iets dat je niet mag zeggen?’ ‘Ja,’ zei hij zacht. Die vraag en dat antwoord kantelde ons beider perspectief en maakte ons slagvaardig. In minder dan honderd vragen wist ik
hem uit zijn spreekverbod te bevrijden. In minder dan honderd antwoorden ontsloot hij het plot, dat zoveel minder zwart was toen er eenmaal licht bij kwam. Dit interviewnummer is een aaneenschakeling van vragen en antwoorden. Een losse ode aan Interview, het magazine dat vijftig jaar geleden door Andy Warhol werd opgericht . Maar vooral is het een ode aan het stellen van vragen. Want elke open vraag verbindt en geeft iets onverwachts aan je terug. Er staan een reeks verrassende en aangrijpende antwoorden in dit nummer; er worden grote zorgen over de toekomst gedeeld door Luc Tuymans en schurende herinneringen opgehaald aan de Tweede Wereldoorlog door Hojda Stojka. Wie meer lucht en ruimte wil, loopt met Richard Long naar de Kilimanjaro of gaat voor drie dagen met David Hockney het bos in. XX?
– Nicole Ex, founding editor
- 15 - See All This
Mag ik je iets vragen?
