Anna Nowak
Bluszcz Oplatam, tulę, opieram. Sobą do domów przywieram, jestem ich częścią, aż wreszcie cały jestem tym domem. Ocieplam latarnie, koloruję cegły, w bramach pozuję, jestem twarzą w jesiennym kalendarzu. Prezentuję się, jak trzeba – liściem z przodu, liściem w bok. Moje dzieci wypuszczam spod ramion, przykładem uczę dawać ludziom więcej ciepła, koloru, tajemnicy we wnętrzach i zewnętrzach. Pomagam wpleść prywatność w zwykły dom, a co w zamian? Oni tną. Z tej wdzięczności odcinają moim dzieciom ręce – liść. Tną jak siano, jakbym nie był kocem, czyjąś mamą, nie ochraniał i nie zdobił, nie był twórcą, inspiracji i zachwytów dawcą. Jakbym nie potrafił
Pozaświat. Studencka antologia tekstów nie-ludzkich
55
