91
Czy gry miejskie mogą być wykorzystane w edukacji seniorów? Dziewięć argumentów na „tak”
D R E WA J U R C Z Y K -
Gry i zabawy są często uznawane za domenę dzieci. W pierwszych latach rozwoju dzięki
- R O M A N OW S K A
nim poznają świat, zdobywają podstawowe kompetencje, przez rywalizację podnoszą
Uniwersytet Wrocławski,
umiejętności, a jednocześnie mają wiele radości i mogą miło spędzać czas. Współcześnie
kierownik projektu „LoGaSET”
coraz popularniejsze stają się gry dla dorosłych, które umożliwiają oderwanie się od codzienności (np. komputerowe), spędzenie czasu w gronie przyjaciół (np. planszowe),
M G R I N Ż.
rozwijają ruchowo (np. miejskie) lub pełnią funkcje społeczne, integracyjne, a nawet
J U S T Y N A S Z E WC Z Y K
edukacyjne. Z kolei bardzo rzadko wspomina się o grach i zabawach, odnosząc je do
Zespół Szkół im. Jana
osób w wieku późnej dorosłości. W projekcie „LoGaSET” postanowiliśmy przetestować,
Wyżykowskiego w Głogowie,
w jakiej mierze jest to skuteczna metoda w pracy z osobami po sześćdziesiątym
edukator w projekcie „LoGaSET”
roku życia. W cyklu życia człowieka gry i zabawy sprzyjają tworzeniu relacji społecznych, które umożliwiają pełne uczestnictwo w grupie rówieśniczej. Więzi powstałe podczas zabaw są w stanie przetrwać przez całe dorosłe życie. W początkowych latach edukacji szkolnej zabawy są skutecznie wykorzystywaną metodą zachęcania dzieci do nauki, pozwalającą przekazywać trudne zagadnienia w ciekawy sposób. Ciągle rozszerzana jest oferta dla młodzieży szkolnej w obszarze edukacji przez rozrywkę (edutainment), dostępna między innymi w interaktywnych muzeach, centrach naukowych, edukacyjnych parkach rozrywki. Warto również wymienić wiele edukacyjnych gier komputerowych oraz aplikacji mobilnych, wspierających na przykład naukę czytania i pisania, matematyki, języków obcych. Dorosły człowiek nadal poszukuje rozrywki, rozwijając się zgodnie z ideą edukacji nieformalnej, uczestnicząc w wydarzeniach społecznych i kulturalnych, których bogata oferta jest współcześnie dostępna. W wieku senioralnym pojawia się jednak problem wykluczenia zarówno społecznego, jak i cyfrowego. Osoby starsze niejednokrotnie nie potrafią korzystać z nowych technologii, obserwowane jest nawet zjawisko neofobii, czyli lęku przed nowością. Seniorzy mają większe trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych, a mimo coraz szerszej oferty uniwersytetów trzeciego wieku czy klubów seniora wciąż na gruncie technologii informacyjnych i komunikacyjnych pozostaje wiele do zrobienia. Należy również zauważyć, że osoby starsze – „pokolenie Digital Aliens” – nie wychowało się i nie realizowało swoich zadań zawodowych przy użyciu komputerów czy aplikacji mobilnych. Dla nich świat wirtualny jest zupełnie obcy, a jednocześnie wykluczający. Na tym gruncie widoczne są spore różnice międzypokoleniowe.
Home
