Gündüzüm seninle, Gecem seninle, Beyhude geçti bu ömrüm, DERDİNLE… Bir takıma bakıyorum bir tribüne vallahi saçma billahi saçma. Kendine dert mi arıyorsun arkadaşım, derdin mi yok sanki. Şöyle kafanı kaldırıp bir incelesen tribünü; acının derinleştirdiği üzgün gözler, yaşlarına nispeten ağır tecrübelerin kırıştırdığı soldurduğu yüzler, tahammülün düşürdüğü başlar… Takım bir gün sahaya “Derdine dert katmaya geldik” Pankartıyla çıksa keşke. Ama ne zaman o tünelin ucundan mermi gibi görünse takım yine aynı heyecan, yine yeni umutlar. Bir bakmışsın o solgun yüzler bir anda renklenmiş, ağızlar enseyi turlamış, keyifler gıcır. Maç başlar herkes aynı hevesle, “bu sefer ulan bu sefer kesin” ama içten içe herkes biliyor sonu yine hüsran. Fark eder mi? Etmiyor işte. Neden etsin ki, Ankaragücü bu. Umut hiç biter mi. Dünya dediğin umut dünyası işte. Her hüsranla biten haftanın ardından diğer haftanın hesaplarıyla birlikte yeni umutlar. Deplasman planları listeler telefon trafikleri derken geçen haftanın üzüntüsü unutulmuş hafta sonu gelmiş bile olur. Hep de aynı senaryolar ha, ekibin yarısı sarhoş bir kısmı kenarda kalkışı bekler derken yine aynı laflar “hani ya falanca gelmedi mi?” “sıkıntı yok beyler bu araba kalkacak”. Kalkar
da mutlaka. Çıkılır yola içkiler şarkılar besteler, “ulan bi koysak da keyifle dönsek” muhabbetleriyle yol geçer. Şehre inilir orda da aynı “bu nası şehir la” geyikleri metropolden geldik aq boru mu? Ankaragücü sağ olsun son 4-5 yıldır Ankara’nın ilçelerinden küçük şehirlere deplasman yaptırdı bize, vallahi itle köpekle muhatap etti bizi ama canı sağ olsun napalım. Nereye gitsek Ankaragücü geliyor diye şehir de bi hareketlilik olur tribünler dolar herkes bizi bekler. Yaşı 50+ olan adamlar “Bu bildiğimiz Ankaragücü mü ya?” şaşkınlığında vallahi. Sizin bildiğiniz Ankaragücü mü bilmeyiz ama bizim bildiğimiz Ankaragücü değil. Bizim bildiğimiz Ankaragücü’nün buralarda ne işi var. Velhasıl genelde gidilen deplasmanlarda, rakipler bir gol atıp yerden kalkmaz, tribünleri rengarenk atkılarla dolu adamlar bizi tahrikle uğraşır, yolculuklar hep hüsranla biter oldu. Haftadan geriye dertten kederden küfürden sinirden başka yine umutlar kaldı. Bizim umudumuz Ankaragücü ama ya umutlar da biterse? Ulan biz de biteriz be.
Pepe
SOKAK 32
