Lur Lopez 3. saila Prosa
ZUHAITZAREN SORRERA Bazen behin aspaldi-aspaldian okil familia bat. Okilek arrautzak erruteko leku seguru bat behar zuten, bestela azeriek txita txikiak jaten zituzten. Okilaren arraza desagertzen ari zen: okil beltza, okil berdea, okil txikia, handia… inork ez zituen bereizten, inguruko animalientzat okilak baitziren denak. Eta orduan okil zahar batek esan zuen: - Badakit Okilun izeneko kobazulo ilun batean badaudela hazi magiko batzuk. Horiek ereinda landare erraldoiak sortzen omen dira eta, bere enborrak zulatzen baditugu, bertan lasai errungo ditugu arrautzak. Baina gizaki itxurako batek oso ongi gordeta dauzka eta ez dio inori inguratzen uzten. Orduan okil ausart batek esan zuen: - Berdin zait! Nire herria babesteko edozer gauza egiteko prest nago eta ni joango naiz hazi magikoen bila! - Kontuz ibili! -erantzun zioten beste okilek. Okil hori nahiko txikia eta kobazulo ilun bat bezain beltza zen. Egunak eta asteak pasa zituen hegan ia gelditu gabe eta, horrela, haranak eta mendixkak zeharkatu zituen. Egunsenti polit batean okilak zerbait entzun zuen kobazulo baten barruan: Zer zen soinu hori? Basurde bat? Hartza? “Ez da ba Okilun izango”, pentsatu zuen bere baitan. Orduan, bi aldiz pentsatu gabe, isil-isilik, barrura sartzea erabaki zuen. Kobazulo barrutik, pertsona baten ahotsa iritsi zitzaion. Hurbildu zenean konturatu zen gizon hori nahiko altua eta gihartsua zela eta begiak itsasoa
16
