Man over vrouw Omdat Heleen van Royen dat gedaan heeft. “Ik wist helemaal niets van verzorgingstehuizen, totdat zij erin terechtkwam, omdat ze van de trap viel. Nu was ze al wel een beetje aan het afglijden, maar we hadden best veel hulp voor m’n moeder georganiseerd. Er kwam drie keer per week iemand langs, er waren verpleegkundigen en er was een arts. Mijn zus heeft heel veel voor haar gedaan, zodat ze toch zo lang mogelijk zelfstandig kon blijven wonen. Want daar hechtte ze heel erg aan. Alhoewel ik geen idee heb wat ze de hele dag deed.” Het was vertrouwd. “Precies. Het vervuilde wel een beetje, maar ja…” Nou ja, wat maakt dat uit? “Het rook ook een beetje, maar we dachten: ze houdt het wel vol. Er waren wel wat buren die zich ongevraagd met de situatie gingen bemoeien. Die belden dan naar mij: ze krijgt alweer de voordeur niet open, kan je langskomen? Nee, ik zit in Wormer. Dat gaat niet. En er waren mensen die zeiden: kun je haar weghouden bij ons? Want ze kwam dan net iets te vaak langs. Iemand die zichzelf de hele tijd herhaalt is niet het allerleukste gezelschap. En toen viel ze van de trap. Ze was al vaker gevallen hoor. Dat baarde wel enigszins zorgen. Maar we hadden alles al gelijkvloers gemaakt. “We dachten dat het zo een keer voor haar zou eindigen. Dat zou wel fijn geweest zijn; gewoon in haar eigen woning. Want na die val van de trap begon wel de lijdensweg. Ze kwam eerst in Velp terecht, op een steenworp afstand van ons ouderlijk huis. Ik was nog nooit in een verzorgingstehuis geweest. Daar zie je je eigen moeder dan in een ontluisterende toestand, dat vond ik al heftig. Maar ook al die andere bewoners, die zo boven een bord hangen. Of voor een tv. Ik dacht: ze is er nog wel goed aan toe. Kan dit nou echt niet anders? Dus gingen we op zoek naar een passend verzorgingstehuis. Dat lukte niet in Velp, want daar bleek een enorme schaarste te zijn aan plekken. En bij mij in de buurt was geen optie.” Je hebt nog een broer? “Mijn broer zit in een instelling. Hij mist een oog. Hij 96
ziet heel slecht. Hij woont in een soort begeleid wonen. Ik heb ook nog een zus die in Limburg woont. Zij zei: hier vlakbij wordt een nieuw tehuis gebouwd, in Mook. Zo gezegd, zo gedaan. Wij verplaatsten mijn moeder naar Mook, en zetten haar huis te koop. Ze zat er net één week, toen brak die corona uit. En vervolgens werd al het personeel ziek. Het was echt een drama.” De paniek die ze moet hebben gevoeld: je weet niet waar je bent, en met al die beschermende maskers en pakken herken je niemand meer.
