Column Sheila Sitalsing Econoom Sheila Sitalsing (1968) is freelance journalist en columnist bij de Volkskrant. Ze woont met haar man en twee kinderen in Delft.
L O O N K L O O F
E
r zijn landen waar best veel tijd gaat zitten in het betwisten of de loonkloof tussen man en vrouw wel bestaat, en of eventuele loonverschillen niet gewoon ‘eigen schuld’ zijn – hadden de vrouwtjes maar wat ambitieuzer moeten zijn (Nederland). En er zijn landen waar gewoon schaamtevol erkend wordt dat vrouwen minder verdienen dan mannen, en waar wetgeving ertegenaan wordt gegooid. Landen waar overheden een norm stellen en deze verankeren in afspraken. Zoals IJsland, dat een paar jaar geleden gelijke beloning wettelijk vastlegde mét sanctiemogelijkheden. Zoals Engeland, dat werkgevers van grote bedrijven verplichtte om verschillen in beloning tussen de seksen openbaar te maken. Zoals Duitsland, dat eveneens een dergelijke openbaarheidswet heeft. De verwachting is dat meer transparantie leidt tot minder verschillen die zich niet laten verklaren uit een verschil in kennis, ervaring of vakmanschap. Finland voegt zich nu in de rij van verlichte landen met een nieuw wetsvoorstel: als het plan het redt, wordt het mogelijk voor werknemers om salarisgegevens van collega’s op te vragen als het vermoeden bestaat dat er onverklaarbare salarisverschillen zijn. En die verschillen zijn er: Finse vrouwen verdienen gemiddeld ruim 17 procent minder dan Finse mannen met gelijke kwalificaties, zo blijkt uit cijfers over de loonkloof in 38 ontwikkelde landen die de OESO, de club van rijke landen, verzamelde. Finland strompelt in de achterhoede. Nederland strompelt mee in het rechterrijtje: een paar
plaatsen boven Finland met een loonkloof van 12,7 procent, en onder het OESO-gemiddelde. In de top-vijf staan Luxemburg (daar verdienen mannen in doorsnee minder dan vrouwen), Colombia (geen loonkloof), Costa Rica (idem), Bulgarije (een miniem verschil) en België (idem). Daar zitten landen tussen waar in de Nederlandse bestuurlijke cultuur doorgaans diep op neergekeken wordt. We hebben een minister van Justitie die denkt dat drugshandel en het op klaarlichte dag doodschieten van onschuldigen op straat exclusief iets van ‘exotische landen’ als Colombia is. We hadden een minister van Buitenlandse Zaken die meesmuilde dat België ‘een onleefbaar land’ is. En we hebben Kamerleden van alle gezindten die graag ‘zelfs Bulgarije doet het beter’ jammeren als ze willen aantonen dat er in Nederland iets niet goed gaat – een opmerking die beledigend is bedoeld en waarin de opvatting ligt besloten dat Bulgarije een diep-achterlijk land is. Ondertussen blijft in dit superieure land loontransparantie uit. Vanuit Brussel is een Europees voorstel onderweg dat bedrijven wil verplichten tot openheid over loonverschillen, maar dat heeft nog een lange weg te gaan langs het Europees Parlement en de lidstaten aleer we daar in Nederland iets van zullen merken. Ondertussen zitten we hier in het diepe duister van de middeleeuwen feiten te betwisten. O OPZIJ 2021/22
45
