‘Alle dingen hebben hier twee kanten’ Jarl v an der Ploeg
D
e dag waarop ik definitief besloot Rome te verlaten, startte precies zoals mijn scooter: de eerste seconden nog hoopgevend, maar daarna begon de motor te sputteren. De zon scheen, de stad was zo warm als een stoofschotel, maar in de verte zag ik de wolken al aan komen zetten, klaar om overal voor te drijven. Ik woonde op dat moment vier jaar in Rome en hoewel ik mijn hele leven had gedroomd van een bestaan in precies deze kronkelsteegjes, was er sinds een aantal maanden en diep van binnen een ongewild proces van normalisering van start gegaan. Hoe vaker ik door de Eeuwige Stad draalde, hoe minder ik de schoonheid ervan opmerkte. Nu weet ik heus wel dat dat voor veel te veel dingen in het leven geldt. Bijvoorbeeld voor vrouwen die al heel lang zwanger willen worden, maar zodra het eindelijk gelukt is, vooral druk zijn met het slikken van de correcte hoeveelheid vitamine B. Of juist voor vaders, die al jaren fantaseerden over de scheetgeluidjes die ze zullen maken op de buik van hun baby, maar die na een paar maanden alweer met hun telefoon aan het pielen zijn terwijl de kleine dreumes rondkruipt. Toch had ik nooit voor mogelijk gehouden dat mijn verliefdheid voor juist Rome, de mooiste stad van de wereld, al na vier jaar begon te veranderen in dat eufemistische ‘houden van’, wat in feite betekent dat je partner je begint te irriteren. Want net als bij een relatie waar de glans langzaam van verdwijnt, ging ook mijn tanende liefde voor La Grande Bellezza gepaard met een groeiende ergernis aan La Grande Bruttezza. Als ik bijvoorbeeld met de scooter richting Prati reed en de Lungotevere Vaticano passeerde, keek ik niet langer omhoog, naar het werk van Michelangelo en Bramante, maar omlaag, naar een van de ruim vijftigduizend gaten in de Romeinse wegen, opzij, naar het immer ronddwarrelende plastic, of naar voren, om te voorkomen dat ik tegen een dubbel geparkeerde Smart aan zou botsen. In plaats van om ze te lachen, concludeerde ik steeds vaker dat moderne Romeinen in feite omgekeerde alchemisten zijn: mensen die puur goud in rotzooi weten te veranderen. Het is bijvoorbeeld het enige volk ter wereld dat letterlijk vier seconden nadat ze hun afval op straat hebben gemieterd, in staat is te schelden over al het afval op straat. Tegen vrienden begon ik grapjes te maken dat wonen in Rome voelt alsof het meisje op wie je al jaren zo onbedaarlijk verliefd was, gigantisch uit haar bakkes bleek te stin-
90
Roma Aeterna 9.I (voorjaar 2021) www.romaaeterna.nl
