Cinéma
Filmjournalist Jos van der Burg attendeert ons elke editie op de mooiste nieuwe Franse films die nu of binnenkort ook in Nederland te zien zijn.
Anaïs Demoustier
Weg met clichés over sexy vrouwen
A
angezien Frankrijk – eigenlijk als enig Europees land – een serieuze filmcultuur heeft, is er ook een filmsterrencultuur. Anaïs Demoustier is een steeds grotere ster aan het firmament. De actrice wordt door haar werklust en talent – ze speelde de afgelopen twintig jaar in bijna tachtig tv- en filmproducties – vergeleken met Isabelle Huppert. Zou de in 1987 in Lille geboren Anaïs Demoustier nog wel eens thuis zijn? Dat zal niet vaak het geval zijn, want de laatste jaren speelde ze gemiddeld in drie à vier films per jaar. Niet vreemd dus dat we haar deze zomer in Nederland in twee films kunnen zien: in het maffe Incroyable mais vrai en in het lichtvoetige liefdesdrama Les amours d’Anaïs. Passie voor acteren zat er al jong in bij Demoustier, want vanaf haar zevende volgde ze toneellessen. Ze beet zich vast in acteren en speelde op zestienjarige leeftijd een bijrol in het apocalyptische drama Le temps du loup van Michael Haneke, een van Europa’s beste regisseurs. Met het drama, waarin Demoustier de dochter speelt van Isabelle Hupperts personage, maakte ze haar entree in de filmwereld. Aanvankelijk met veel bijrollen, maar sinds een jaar of tien steeds vaker met hoofdrollen. En vaak met gevestigde sterren als Juliette Binoche en Audrey Tautou in films van prestigieuze Franse regisseurs. Anders dan bij Tautou, die ruim twintig jaar geleden meteen een megaster werd door Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, ging haar carrière stap voor stap. Op haar 24ste won Demoustier in Frankrijk de Romy Schneider Award voor meest veelbelovende actrice. Daarna was het wachten op een ‘volwassen’ prijs. Dat duurde even, maar na twee eerdere nominaties won ze twee jaar geleden de César (het Franse Gouden Kalf) voor haar rol in Alice et le maire. Daarin speelt ze een type dat haar als gegoten zit: een vlinderachtige jonge vrouw die met frisse ideeën vastgeroeste denkpatronen doorbreekt. In deze film houdt ze de burgemeester van Lyon een spiegel voor, waarin hij te kijk staat als een in het politieke systeem vastgelopen uitgebluste bestuurder. Ook in Les amours d’Anaïs houdt ze een oudere man een spiegel voor. In het licht feministische drama dartelt ze als studente vrij en vrolijk door het leven,
maar maakt ze de getrouwde uitgever met wie ze een verhouding begint snel duidelijk dat ze geen zin heeft in de rol van stiekeme minnares. Dat is schrikken voor de man, die met zijn ouderwetse, belegen opvattingen het nakijken heeft. Typerend voor Demoustier is dat ze acteren serieus neemt, maar er niet hoogdravend over doet. Dat veel oudere acteurs dat wel doen, is volgens haar typisch iets van die generatie: “Ik heb de indruk dat wij jongeren minder narcistisch zijn, we hebben meer zelfspot.” Demoustier heeft de wens om naast acteren zelf films te schrijven en/of te regisseren (“Ik wil een drijvende kracht zijn”). Een belangrijke reden voor haar is dat ze het eendimensionale beeld van vrouwen in veel films beu is. In haar eigen woorden: “Ik heb een probleem met wat maar al te vaak als sexy wordt gezien bij een vrouw. Vrouwelijke sensualiteit en seksualiteit zijn veel complexer dan veel films ons laten zien. Wij hebben als actrices de verantwoordelijkheid om geen vals beeld van vrouwen over te dragen.” Wijze woorden, die mannelijke filmmakers zich ook wel eens mogen aantrekken.
“Aan ons als actrices de taak om geen vals beeld van vrouwen over te dragen”
LEVEN IN FRANKRIJK 89
