SPEKTAKLE
Anna Jazgarska
Zuchwałe historie. Off dla dzieci w Teatrze Gdynia Główna Teatr Gdynia Główna, Bajka o bajce. Szczęśliwy koniec, reż. Ewa Ignaczak Teatr Gdynia Główna, Zuchwała historia z zakurzonej półki, reż. Grzegorz Kujawiński
O
ficjalna działalność Teatru Gdynia Główna rozpoczęła się od przedstawienia dla dzieci. Wielkie ciasto w reżyserii Piotra Srebrowskiego, pokazane premierowo 1 lutego 2014 roku, było swego rodzaju komunikatem, wysłanym w stronę potencjalnych widzów – informującym, że widz najmłodszy będzie miał w nowym gdyńskim teatrze swoje stałe miejsce. Po pięciu latach istnienia TGG można z pewnością stwierdzić, iż nie była to pusta obietnica – rokrocznie mniej więcej połowa premierowych propozycji repertuarowych to przedstawienia skierowane do najmłodszych i młodszych widzów. Ale Wielkie ciasto stanowiło również swoistą zapowiedź tego, co TGG będzie proponowało dziecięcej widowni w obszarze tematyki i estetyki – przedstawienia oparte na autorskich reinterpretacjach klasycznych tekstów kultury (jak na przykład wspomniane Wielkie ciasto, luźna adaptacja opowiadania J. R. R. Tolkiena Kowal z Podlesia Większego czy inspirowany sztuką Jana Wilkowskiego Tymoteusz Rym Cim Cim w reżyserii Luby Zarembińskiej z 2015 roku), wyko-
56 |
rzystujące nieoczywiste narzędzia teatralne w warstwie formy (w Wielkim cieście lalki i scenografia wykonane zostały z kuchennych w większości przedmiotów codziennego użytku; w Czerwonym Kapturku z 2017 roku, wyreżyserowanym także przez Piotra Srebrowskiego, sceniczny świat to rodzaj artystycznego recyklingu różnych elementów garderoby), a także bawiące się i eksploatujące nietypową przestrzeń siedziby teatru – podziemia Dworca Głównego w Gdyni. Sfera narracyjna przedstawień, które TGG proponuje młodej widowni, nie ulega kompromisowi przystępności za wszelką cenę. Stopień fabularnego skomplikowania i zawartych w poszczególnych spektaklach sensów wymaga na ogół sporego skupienia, przedstawiane treści nie stronią od niejednoznaczności czy symboliczności, a sama linia fabularna bywa celowo zakłócana przez różnego rodzaju inwersje czy niejednokrotnie tu wykorzystywaną poetykę marzenia sennego, która sprowadza wykładaną historię w rejony narracyjnie eksperymentalne.
