Budownictwo oszczędnościowe: megastruktury (1956-1971)
Zespoły mieszkaniowe powstające po 1956 roku wciąż były raczej niewielkie, o zabudowie nieprzekraczającej czterech, pięciu kondygnacji. Jednak w wyniku usztywnienia normatywów, zmierzano pomału do ujednolicenia układów osiedli i architektury. Zaczęły powstawać podłużne budynki pięciokondygnacyjne lub jedenastokondygnacyjne punktowce w alternatywnych wariantach układu grzebieniowego. W tym czasie głównym inwestorem stały się spółdzielnie (na przestrzeni dekady zasób mieszkań spółdzielczych wzrósł prawie trzynastokrotnie36). Zmiana w zakresie typologii architektury i urbanistyki oraz rozwój przemysłu budowlanego spowodowały znaczące przyspieszenie tempa realizacji nowych mieszkań37.
65
