Paweł Mykietyn Rozmawia: Anna Diduch
MUZYKA W TEATRZE
Anna Diduch: Przygotowując się do wywiadu, przeczytałam kilka Twoich biogramów. We wszystkich powtarza się określenie „naj”: najbardziej utalentowany, najważniejszy polski kompozytor młodego pokolenia, najbardziej znany, najlepszy. Jak reagujesz na takie epitety? Paweł Mykietyn: Nie reaguję. Absolutnie się z nimi nie utożsamiam.
P.M.: Każdy wymaga innego podejścia i odmiennej wrażliwości. W teatrze oraz filmie muzyka funkcjonuje w znacznie szerszym kontekście. W przypadku tworzenia muzyki autonomicznej sprawa jest zdecydowanie bardziej złożona, ponieważ dźwięk musi zająć odbiorcę od początku do końca trwania utworu. Bardzo dużą uwagę przykładam do dramaturgii, która istnieje poza słowami oraz obrazami. Chodzi o formę wątków w utworze, które są przeze mnie rozwijane, potem mają swoją kulminację itd.
A.D.: Kiedy zacząłeś komponować? P.M.: Kiedy nauczyłem się nut jako dziecko. Od tamtej chwili zacząłem tworzyć swoje pierwsze utwory. Komponuję praktycznie od zawsze. Potem w wieku czternastu lat poszedłem do szkoły muzycznej, ale wcześniej pobierałem prywatne lekcje. W szkole uczyłem się gry na klarnecie, jednak bardziej zajmowało mnie komponowanie, dlatego po maturze muzycznej poszedłem na studia kompozytorskie i od pewnego czasu zajmuję się już tylko tym. A.D.: W swojej twórczości poruszasz się w obrębie różnych gatunków. Co było pierwsze: muzyka filmowa czy teatralna? P.M.: Najpierw pisałem muzykę, muzykę autonomiczną. Moja praca w teatrze zaczęła się od spotkania z Hanuszkiewiczem w 1994 roku. Potem działałem chwilę z Piotrem Cieślakiem w Teatrze Dramatycznym. W końcu zacząłem pracować z Krzysztofem Warlikowskim. W filmie debiutowałem ścieżką do Egoistów (2000) w reżyserii Mariusza Trelińskiego . A.D.: Czy lubiłeś teatr jako dziecko? P.M.: Tak, pamiętam, że jako nastolatek oglądałem przedstawienia Kantora, np. Niech sczezną artyści. Od zawsze interesowała mnie sztuka w ogóle. A.D.: Który rodzaj muzyki wymaga większej kreatywności i wysiłku?
54
A.D.: Czy mógłbyś opowiedzieć o swoich realizacjach z Hanuszkiewiczem? Kiedy odszedł, mówiono że straciliśmy kolejnego reprezentanta pokolenia wizjonerów teatru. P.M.: W 1994 roku po realizacji dwóch spektakli z nim byłem jeszcze bardzo młody. Pierwsze przedstawienie
PAWEŁ MYKIETYN –
kompozytor i klarnecista. Studiował kompozycję w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Brał udział w letnich kursach kompozytorskich w Kazimierzu Dolnym oraz Gaudeamus Music Week w Amsterdamie. Uczestniczył w wykładach takich kompozytorów, jak: Krzysztof Penderecki, Witold Lutosławski, Henryk Mikołaj Górecki, Michael Nyman, Magnus Lindberg, Louis Andriessen czy Francoise Bernard Mache. W 1993 zadebiutował na festiwalu Warszawska Jesień utworem La Strada. Laureat wielu nagród w polskich i międzynarodowych konkursach. W styczniu 2000 roku otrzymał Paszport „Polityki”. Komponuje muzykę filmową i teatralną. Stworzył m.in. ścieżkę dźwiękową do filmów 33 Sceny z życia Małgorzaty Szumowskiej, Tatarak Andrzeja Wajdy czy Essential Killing Jerzego Skolimowskiego. W teatrze współpracuje głównie z Krzysztofem Warlikowskim. Jest kierownikiem muzycznym Nowego Teatru w Warszawie.
