HOLLANDSE TRADITIES
Wadlopen
E
ffi Halkidis kwam naar Nederland tijdens de koude kerstmis van 1993. Geen vakantiereisje naar Nederland vanuit Athene maar een vlucht voor een opgedrongen huwelijk met een tandarts. Dat klinkt niet als een ernstige bedreiging: een leven in welvaart en altijd perfect verzorgde tanden, maar de echtgenoot in spe had als hobby buikdansen en hij vertoonde nog aan aantal andere vreemde trekjes. Aangekomen in Nederland vond Halkidis direct een baantje en werd receptioniste in een hotel. Zo verdiende ze haar brood maar belangrijker vond ze het opzetten van haar werkplaats waar ze als glaskunstenaar creatief bezig kon zijn en zich artistiek verder ontwikkelen. Daarnaast besloot ze zich zo snel mogelijk te verdiepen in de lokale zeden en gebruiken. “Ik wilde doen wat de Nederlanders doen en zoals ze dat doen,”
44
Tulpia • ja argang 04 • nr 11
zegt Halkidis. Ze was nieuwsgierig naar ‘what makes the locals tick’. Ze ging fietsen en hutspot eten. Toen ze een keer in een gezelschap verkeerde dat collectief besloot om te gaan wadlopen, schreef ze zich dadelijk in ook al had ze met haar 1 meter 60 eigenlijk niet de voor wadlopen vereiste minimumlengte. “Net als Jezus over het water lopen, het leek me wel wat,” vertelt ze lachend. Aan de kust bij Pieterburen verliet ze het vaste land en wandelde naar Ameland. Een keer stond ze tot aan haar neus in het water maar ze bereikte toch heelhuids de overkant. Het beviel zo goed dat ze dit een paar keer herhaalde. Daarna was ze zo moe dat ze ’s avonds tijdens het eten met haar gezicht in haar bord in slaap viel.
