Column
Bij de buren meryem kanmaz • Journalist
België, omdat het niet anders kan Enkele jaren geleden vierden we veertig jaar Turkse migratie naar België. Met 200.000 zijn ze inmiddels, de Turken in België. De helft woont in Vlaanderen, in Nederlandstalig België; de rest verdeeld over Brussel en Wallonië, Franstalig België dus. Voelen zij zich Belgen? Is dat niet zoiets dat je enkel oprakelt als je in het buitenland bent? In België zelf ben je Vlaming, Brusselaar of Waal, Nederlandstalig of Franstalig, toch, als we de Brusselaars even buiten beschouwing laten. Die leven met één miljoen mensen op een stukje België, dat misschien nog de enige bestaansreden van het land is, simpelweg omdat noch Vlamingen, noch Franstaligen een oplossing hebben voor dit kind, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Maar dat even terzijde. In Vlaanderen zelf, van Limburg tot Oostende, zul je nauwelijks iemand tegenkomen die zich Vlaming noemt. Antwerpenaar, Gentenaar, ‘van de Kust’ of Limburger, dat zijn ze en daar zijn ze trots op. Hoe globaler de wereld, hoe meer lokaal of provinciaal we worden, lijkt het. Europa moet zich dus geen illusies maken. Laat staan dat we wereldburgers worden. Hoe zit het met de Turkse Belgen of Belgische Turken, of moet ik zeggen Turkse Vlamingen of Vlaamse Turken? Soms denk ik dat de Turken en andere migranten nog de enige Belgen zijn. Van Gent tot Brussel en Charleroi tot Mons strekken hun familiebanden zich uit. Er is altijd wel ergens in het land een oom, tante of nicht die bezocht moet worden. Hun leefwereld beperkt zich niet tot één taalgebied.
Neem een abonnement op Tulpia voor
€ 19,80
Met het grootste gemak steken ze de taalgrenzen over, maar niet met het Nederlands of Frans als toegangsticket. Neen, hun visum is het Turks. Een concert in Brussel, een familiebezoek in Luik of een trouwfeest in Gent: het wordt zonder verpinken gecombineerd, en je kunt overal terecht met het Turks. Wie was het ook alweer die zei dat je de wereld rond kon met het Turks?; België alvast wel. “Zeg me waar je woont en ik vertel je wie je bent”. Nederland mag zich misschien bezinnen op zijn identiteit, de Belgische Turken zijn, net als die andere Belgen, helemaal niet bezig met België. Niet dat ze willen dat het verdwijnt, oh, neen, dat zeker niet maar het andere uiterste, een onafhankelijk Vlaanderen, is echt wel een brug te ver. Het is trouwens een idee dat teveel geclaimd wordt door een zekere partij aan de uiterst rechtse zijde van het politiek spectrum. Aansluiting bij Nederland dan? Neen, want daar loopt het de laatste jaren pas echt mis. Jonge, hooggeschoolde Turken en andere migranten trekken er zelfs weg en zakken naar België af om te kunnen trouwen. Ach België. Zolang ze maar Turks kunnen blijven praten, Turks kunnen eten, Turkse koffie en thee kunnen drinken, Turkse kranten lezen en Turkse televisiezenders kijken, zijn ze, aangepast als ze zijn, even pragmatisch als de ‘echte’ Belgen: België omdat het niet anders kan. Of het zou het enige echte moederland moeten zijn. De hedendaagse versie van het moderne Turkije of de (vergane) glorie van het Otto maanse Rijk, of zelfs de Seldjuken, daar valt nog over te palaveren.
Neem een abonnement op TULPIA en ontvang gratis de recente uitgave De Droom van Osman van Caroline Finkel ter waarde van € 49.90, Gezichten van Istanbul van Jessica Lutz ter waarde van € 17,00 en wijnflessen van Mezopotamya wijnen. Voor meer informatie zie ook: www.mezopotamya.nl www.tulpia.nl
Zie voor aanmelden pagina 83.
Tulpia • ja argang 04 • nr 11
65
