Gazet van Zurenborg Editie 1 - 2023

“Een sprong buiten de horeca lonkt” - Bladzijde 9

“Ik ben al zeker tien keer gratis gaan zwemmen” - Bladzijde 10

Ahmed wint de Trofee Rudi Kimpen

Kompas leidt nieuwkomers op

13

Zurenborgse ijsberen, trouwe klanten in het Boekenbergpark

Ik kom uit Afghanistan. Ik kom naar Kompas. Ik wil Nederlands oefenen. Ik wil leren solliciteren. Ik wil graag werk. Ik wil graag stage “Groendienst”. (Sayed Sadat)

14 - 15 16 -17

Zet jij je buurt mee in bloei?

Gazet van Zurenborg – Stanleystraat 21 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be – www.gazetvanzurenborg.be

Zurenborgse ijsberen in het Boekenbergpark. Foto: Jeannine FÛHRING

PAGINA'S

PAGINA

PAGINA

Ahmed Benkerroum Foto: Malinee LEBEGGE

Sayed Sadat Foto: Dieter DEDECKER

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: BE26 0013-8738-4229 www.gazetvanzurenborg.be

P/a E. Vanrintel

Stanleystraat 21 2018 Antwerpen

Raad van Beheer VZW

Johan Bijttebier, Jochanan Eynikel, Peter Hernou, Ernest Vanrintel, Diederik van Woensel

Contact hoofdredactieteam gazetvanzurenborg@telenet.be

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever

Jörg Pyl: jorg.pyl@hotmail.com

 03 236 65 36 - 0472 81 13 35

Redactiesecretaris

André Dejonghe: andredejonghe@outlook.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Ahmad Alchikh, Ricardo Anemaet, Dirk Blijweert, Karolien Bogaerts, Anne Clark, Dieter Dedecker, Walter De Ley, Annelies De Mul, Luk Depondt, Renée Dufait, Lucy Elliott, Greta Folders, Jeannine Führing, Machteld Hardy, Jan Holvoet, Gerda Huygen, Sylvaine Jacquart, Karen Kets, Herman Kok, Jerry Koninckx, Malinee Lebegge, Annelies Oeyen, Luc Pandelaers, Guy Poppe, Marcel Praet,Jörg Pyl, Marcel Schoeters, Michelle Smets, Bernard Soenens, Peter Theunynck, Will Van Broekhoven, Karen Vandenberghe, Yo Van den Bulck, An Van de Wal, Fran Van Esch, Lies Van Gasse, Nicolas Van Herck, Dani Van Remoortel, Nathalie Van Sundert, Miguel Van Steenkiste, Wim Verzelen, Marc Vingerhoedt, Uli Vinks, Evelien Wouters.

Lay-out & Pre-press

Pascale Holemans pascale.holemans@skynet.be

Advertenties

Jochanan Eynikel advertenties@gazetvanzurenborg.be

Administratie en facturatie

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208 • 2180 Kalmhout

Distributie

Hans Dresselaers Van Diepenbeeckstraat 43

Nieuwjaarswensen hebben niet altijd het gewenste effect. We wensen elkaar een blakende gezondheid toe en zie, enkele dagen later moeten we vaststellen dat een van ons, en niet de minste, Jörg Pyl, de hoofdredacteur, tijdelijk uitvalt. Zijn gezondheidssituatie heeft hem niet toegelaten om dit nummer van Gazet van Zurenborg af te werken. Het is niet zonder gevolg gebleven. Naar De Gazet Gekaapt, onze bladzijden speciaal voor kinderen, zoekt u deze keer tevergeefs. Hopelijk verloopt Jörgs behandeling vlot en zien we hem gauw terug om de draad op de redactie van de Gazet weer op te nemen.

Iedereen die meegewerkt heeft aan dit nummer, redacteurs, fotografen, gelegenheidsmedewerkers, verdelers, de opmaak en de redactiesecretaris, hartelijk bedankt dat jullie het als groep waar gemaakt hebben dat

de Gazet dezer dagen bij alle Zurenborgers in de bus komt. Dat zal ook Jörg een riem onder het hart steken.

Het betekent dat we onverslaanbaar zijn, we overwinnen elke tegenslag onder het motto “de krant moet af ”, maar het betekent ook dat we vers bloed nodig hebben, dringend. Lees de oproep onderaan deze bladzijde en ga erop in. De oude garde versaagt niet maar is reuzeblij als er versterking aantreedt.

Die peripetieën hebben de Gazet niet belet om jong talent op Zurenborg aan bod te laten komen: computeranimatoren, een sopraan. Je leest erover in dit nummer. Er valt ook nieuws te rapen: de Moeskop krijgt straks een andere cafébaas. Er zijn zekerheden: Kristien Hemmerechts heeft een nieuw boek geschreven, Lies van Gasse doet het haar na

Zingen, dat vindt Maria Hofmans uit de Dolfijnstraat een fijne manier om de week te beginnen. Haar oproep.

Hou jij ook zo van zingen?

En heb je maandagmorgen een paar uurtjes vrij?

Kom dan eens langs bij Hetkoor.

Vanaf 6 februari 2023 oefenen we elke maandagmorgen van 10 tot 12 samen een aantal leuke nummertjes in. De samenzang bij Hetkoor. wordt in goede banen geleid door Rudi de Becker, oud-dirigent van het koor Gaudeamus uit Schoten.

Ons adres: Het Oude Badhuis Stuivenbergplein 38 - 2060 Antwerpen

Nog vragen? Je kan ons bellen op 0489 081 787 (Greet) of 0486 611 316 (Rudi) en mailen op: hetkoor.antwerpen@gmail.com

We hopen je snel bij ons te mogen verwelkomen. Tot dan!

en Veerle Rooms stelt tentoon. We leggen ook de vinger op de pols, op het leven in de wijk met zijn ijsberen, initiatieven en problemen, de markt, nieuwkomers, buddy’s voor mensen in armoede. Iemand start een nieuw koor, de wijkagent tipt ons een ontmoetingsplaats voor Oekraïners.

En ja, we laten de onrustige nieuwjaarsnacht niet onbesproken. Gelukkig hebben vrijwilligers op nieuwjaarsdag puin geruimd, met Ahmed aan het voortouw. Juist, Ahmed Benkerroum, de man die van de Gazet de jaarlijkse Trofee Rudi Kimpen gekregen heeft. En of we een goede keuze gemaakt hebben. Lees het gesprek met hem op de volgende bladzijde. Fijne lectuur allemaal. Jij ook, Jörg, en tot binnenkort, bij de aanmaak van de volgende Gazet.

Guy POPPE

Een bericht van wijkagent Kris Bekaert.

Dit is het adres waar Oekraïners elkaar kunnen ontmoeten en voor mensen die hen opvangen: Luckie, in de Leopold de Waelstraat 30 aan het KMSKA, het museum op het Zuid.

Daar kunnen Oekraïners Nederlands leren en een Oekraïens-Belgisch netwerk opbouwen. Er is een Oekraïens café, een werkplek en een winkel met planten en lokale producten.

Meer informatie op: https://www.zorgenvoormorgen.be/ zorgzamebuurten/luckie

Medewerkers gezocht

Centen hebben we niet, bij Gazet van Zurenborg werken alleen vrijwilligers. Je bent verzekerd, dat wel, en de Gazet vergoedt je kosten. We bieden wel duurzame vriendschap, eeuwige roem en jaarlijks een nieuwjaarsreceptie, waarover ze maanden later op de hoeken van de straten van Zurenborg nog spreken.

Beginnende redacteurs en fotografen krijgen richtlijnen mee en we geven ze feedback.

Overtuigd? Goesting? Schrijf een mail naar: onze redactiesecretaris andredejonghe@outlook.be en/of de hoofdredacteur jorg.pyl@hotmail.com

Om een gazet te maken, moet je schrijven: artikelen, interviews, gedichten, cursiefjes... Geschreven door mensen met een vlotte pen. Ben jij zo iemand, neem dan stante pede contact.

Wil je op een andere manier aan de gazet meewerken, foto’s maken, ze bussen? Hetzelfde devies: laat het ons weten.

Schrijf je maar één artikel per jaar, maak je maar één foto per jaar (maar dan liefst een geweldige)? Geen punt, we sluiten je in onze armen. Maar vijf artikels per nummer en een stuk of tien foto’s mag ook natuurlijk.

Het is onze gazet, jullie gazet, de gazet van ons allemaal

Trofee Rudi Kimpen Ahmed Benkerroum pleinruimer van elke dag

Traditiegetrouw wordt de Trofee Rudi Kimpen uitgereikt op de jaarlijkse receptie van Gazet van Zurenborg. De laureaat die we dit jaar in de bloemetjes zetten, is Ahmed Benkerroum. De Gazet wil hem bedanken voor zijn jarenlange inzet om afval en zwerfvuil op te ruimen op de Dageraadplaats. Een ideaal moment voor een gesprek met de bekendste vrijwilliger van het plein. (Malinee LEBEGGE)

Zurenborger in hart en nieren Ahmed is geboren en getogen in de Steenbokstraat en zijn kinderjaren bracht hij door in de Kleine Beerstraat. De Dageraadplaats nam voor hem al vroeg een belangrijke plaats in. Met de afvalgrijper in aanslag houdt hij het plein vrijwillig proper. “Als kind heb ik hier nog gespeeld en ik heb altijd een grote liefde gehad voor deze buurt. ‘s Morgens controleer ik de speeltuigen in de speeltuin op glasscherven. Wanneer ik iets gevaarlijks zie liggen, dan gooi ik dat weg”, legt Ahmed uit. “Ik hou van het sociale contact, daarom zit ik graag op dit plein. Op een gegeven moment zag ik plots een kindje vallen, net op een plek waar een groot stuk glas lag, dat een gevaar zou kunnen vormen voor kinderen of ouderen die niet goed te been zijn. Ik snelde toen het kind te hulp en raapte dat glas op. Zo is het opruimen begonnen, nu al tien jaar geleden.”

Spelen en leven

Tijdens ons gesprek begroeten voorbijgangers hem met een vriendelijke knik of enthousiaste zwaai. Ahmed is duidelijk bekend én geliefd! “Vroeger dachten de mensen dat ik dakloos was en dat ik de vuilnisbakken aan het doorzoeken was. Maar nu kennen ze me en zijn ze heel dankbaar voor wat ik doe.” Ahmed krijgt vuilniszakken van de cafés in de buurt en af en toe een gratis koffie als dank. Ook op nieuwjaarsdag kwam hij de Dageraadplaats opruimen. Daarover lees je meer op blz. 6. Moedeloos maakt het hem niet, Ahmed blijft er rustig bij: “Het is een plein en er moet gespeeld en geleefd worden. Het enige wat ik jammer vind, is dat er niet meer vuilnisbakken zijn of dat ze niet vaak genoeg leeggemaakt worden. Dat gebeurt maar één keer per dag.”

Buitenmens

We treffen Ahmed zaterdag aan op de Dageraadplaats, exact een week na de turbulente nieuwjaarsviering op het plein. Hij is al vroeg in de weer met het opruimen van blikjes pils, sigarettenpeuken, plastic flesjes, glasscherven, lege frietbakjes en zelfs een losgerukte kassei. “Ik heb al een volle vuilniszak gevuld,” vertelt Ahmed, terwijl zijn ogen verder scannen naar afval op het plein.

Ahmed hoopt vooral dat hij zijn baan en zijn vrijwilligerswerk nog lang kan doen. “Vroeger werkte ik in de bouw maar de laatste veertien jaar bij de groendienst van de stad. De dokter zegt dat ik moet opletten met mijn rug. Daarom werk ik voor een deel in het magazijn, afgewisseld met het onderhoud van het Boelaerpark. Dat heb ik nodig, ik ben echt een buitenmens.”

Van de Dageraadplaats naar de Vrijdagmarkt

Met pijn in het hart is Ahmed in augustus 2022 moeten verhuizen, omdat de flat die hij huurde op Zurenborg niet meer te betalen was. “Ik heb lang gezocht naar een huurappartement, want als je Ahmed heet, is het echt niet makkelijk om iets te vinden. Bovendien wordt

alles duurder en ik vind dat spijtig. Ik snap wel dat het leven duurder wordt maar het is gewoon niet meer betaalbaar.” Nu woont hij op de Vrijdagmarkt maar hij komt zoveel hij kan naar de Dageraadplaats. “Ik voel me hier meer thuis maar de Vrijdagmarkt wordt wel beter onderhouden“, merkt Ahmed op. “Daar maakt de stad de vuilnisbakken opvallend vaker leeg, het plein wordt ook elke dag gekuist.“

De prijs die Ahmed ontvangt, is genoemd naar Rudi Kimpen. Kimpen woonde op Zurenborg en had een onroerendgoedkantoor op de Dageraadplaats. Met grote toewijding zette hij zijn schouders onder de Gazet. Hij overleed in 2006. Daarna is er besloten om jaarlijks een prijs uit te reiken aan iemand die zich ten dienste heeft gesteld van de wijk. De trofee is een massief zilveren gedenkplaat met aan de achterzijde een gestileerd plan van de Zurenborgse straten. Hij is ontworpen en gemaakt door Emenel, goudsmeden uit de Grote Beerstraat. Daarnaast krijgt de winnaar ook een cadeaubon. Ahmed reageert verrast: “Ik had het niet verwacht toen ik hoorde dat ik een prijs zou ontvangen. Rudi Kimpen was erg gekend hier. Het is zeker een hele eer maar ik wil toch vermelden dat er ook andere vrijwilligers zijn. Ik ben niet de enige die hier zwerfvuil opraapt en zich inzet voor de buurt. Natuurlijk ben ik erg blij met de erkenning. Ik wil ook alle mensen bedanken die aan me hebben gedacht en me die prijs hebben toegekend.”

Trofee Rudi Kimpen. Foto: Dani VAN REMOORTEL

Ahmed Benkerroum wint de Trofee Rudi Kimpen. Foto: Malinee LEBEGGE

Trofee Rudi Kimpen

nieuwjaar op Zurenborg

Op de COgels Osylei

We leven weer nu Covid onder controle is. We leven weer op. Op verscheidene plaatsen in de wijk kwamen mensen bijeen om het glas te heffen op 2023 en om de buurt en de geschiedenis van hun huis beter te leren kennen. Ook op de Cogels Osylei gebeurde dat. Willem PERSOON was erbij. Het was een zonnige zondag met een frisse wind toen méér dan zeventig bewoners elkaar ontmoetten om het nieuwe jaar te vieren in de tuin van Katrien, op nr. 26 aan de Cogels Osylei. Deze lange traditie van zowat vijfentwintig jaar kende daarmee een recordopkomst.

Deze keer hadden DE LAVENDOLES dan ook een bijzonder programma voorbereid. De bewoners kregen een rondgang met stadsgids Alex Elaut die hen een stukje geschiedenis en anekdotes over hun monumentale woningen vertelde. Dat werkte ook wederzijds. De stadsgids vertelde verhalen over hun huizen. De bewoners wisten details die Alex Elaut onbekend waren en verbaasden.

Dames en heren in hun beste pak of casual, het was een bont gezelschap daar in die mooie tuin. En opmerkelijk: we hoorden heel wat lieden met een Nederlandse tongval. Ook dat is een vaststelling. Blijkbaar is hun aantal de jongste jaren toegenomen.

En ja, het mocht weer: na de jaren van de pandemie mochten de bewoners elkaar weer ontmoeten en alle goeds toewensen in dit nieuwe jaar. Net

zoals voorheen was het een soort American Party, waarbij iedereen wat meebracht zoals diverse soepen, gerechten allerhande en drankjes. Een houtkorf bracht sfeer en warmte en er werd geklonken op het heden en de toekomst.

Dergelijke nieuwjaarsbijeenkomsten dateren al van een kwart eeuw geleden. Toen kwam het initiatief van wijlen mevrouw Verhelst en kwamen de bewoners samen in haar woning aan de zuidkant van het Rond Punt. Het Rond Punt dat dreigt te verdwijnen waardoor er gevreesd wordt dat de Cogels Osylei een racebaan zal worden.

LAVENDOLES

Toen er omstreeks de eeuwwisseling steeds meer lavendel in de voortuintjes verscheen, kwamen Wim Meewissen van nr.5 en Veerle Rooms, die op nr. 7 woont, op het idee jaarlijks een zomerbarbecue te organiseren. Dat was de start van het jaarlijkse LAVENDELFEEST, het laatste weekend van juni, net voor de vakantie.

Er werden tuiltjes lavendel gemaakt en wat aanvankelijk een beperkte

gebeurtenis was op hun beider opritten, groeide uit tot een feestelijke gebeurtenis met Christine van nr. 14 als gastvrouw. Diverse bekende dichters uit de wijk en Groot-Antwerpen brachten gelegenheidsverzen en met de jaren werd dat feest ook nog op andere locaties in de straat gehouden.

Heel bijzonder was de komst van een verjaardagskalender. Aan de basis daarvan lagen Monique Thomaes en Veerle Rooms. Hij bevat o.a. werk van

kunstenaars en auteurs uit de straat, de omslag is van fotograaf Herman Selleslaghs.

Daaruit is een heus buurtcomité gegroeid: DE LAVENDOLES, die voortdurend via de sociale media met elkaar in contact staan, met mededelingen en wenken. Zij zijn het ook die de belangen van deze monumentale straat verdedigen tegen al te buitensporige wijzigingen bij de lang verhoopte heraanleg.

i n de TweelingensTr AAT

Elk jaar op een zaterdag in januari staat er wel een tafeltje voor een van de huizen van de Tweelingenstraat, gedekt met lekkere spijzen en bij het begin van het festijn aardig wat volle flessen. Dit jaar stonden de kommen soep, de pizza, de toastjes met tonijn, de cake en het stokbrood met warme Frankfurter worstjes voor de nummers 31 en 33. Van de actieve whatsappgroep in de straat ontbrak er zo goed als niemand. Tieners schraapten net genoeg sneeuw en ijs

bij elkaar voor een uurtje winterpret. Toen na een tijdje Josée (83) erbij kwam staan om bij wijze van nachtmuts haar mok met een slok witte wijn te laten vullen steeg door haar gevatte replieken meteen het niveau van de meanderende gesprekken. Jammer dat haar man Hugo (87) in het ziekenhuis lag, hopelijk komt dat gauw goed. En komen volgend jaar de bewoners van de hoge nummers ook een glas drinken?

De Tweelingenstraat viert feest. Foto: Sonja VAN REGEMORTER

De traditie in ere hersteld. Foto: Veerle ROOMS

nieuwjaar op Zurenborg

Op de reC epTie vAn de gAZeT

Diederik van Woensel, voorzitter van de Raad van Bestuur van de Nieuwe Zurenborgse Pers, dankte de sponsors, met name het district Antwerpen en de kerkfabriek van Sint-Norbertus, de adverteerders, de redactieleden, de correctoren, de fotografen, Pascale van de lay-out en last but not least de bussers die

om de twee maanden 7500 kranten uitdragen, goed voor twintigduizend lezers. Tot slot droeg hij een Chinees gedicht voor, dat gelukkig vertaald was.

Het was een emotioneel moment toen Jörg Pyl, de hoofdredacteur, het woord nam. Jörg is ernstig ziek

en had pas het ziekenhuis verlaten. Ondanks zijn verzwakte toestand stond hij erop om persoonlijk de Trofee Rudi Kimpen voor Meest Verdienstelijke Zurenborger te overhandigen aan Ahmed Benkerroum. Ahmed ruimt elke morgen belangeloos de Dageraadplaats op zodat spelende kinderen niet in contact

komen met zwerfvuil en gebroken glas. Een interview met hem lees je op blz. 3.

Er was een warm applaus voor Ahmed maar vooral ook voor Jörg. Iedereen hoopt dat hij snel beter is zodat hij tegen de zomer weer aan het roer van de Gazet staat.

Zoals elk jaar vond de nieuwjaarsreceptie voor de vrijwilligers van Gazet van Zurenborg plaats in de wijnhandel

De Heerlyckheid in de Pretoriastraat. En zoals altijd was de ontvangst erg verzorgd en de opkomst talrijk. (Jan HOLVOET)

Allemaal medewerkers, na gedane arbeid.

Foto: Sylvaine JACquART

Jörg Pyl en Diederik van Woensel.

Foto: Sylvaine JACquART

Jongeren en politie tegenover elkaar Onrustige nieuwjaarsnacht

Heibel op de Dageraadplaats in de nieuwjaarsnacht. Een zin op een website die ik in Frankrijk raadpleegde, maakte me erop attent dat Zurenborg niet probleemloos de nacht doorgekomen was. Eenmaal terug thuis ben ik voor Gazet van Zurenborg ooggetuigen op gaan zoeken.

(Guy

POPPE)

Natuurlijk was Ahmed op het plein die nacht. De man van de vorige bladzijde, ja, de laureaat van de trofee Rudi Kimpen. “Pubers waren massaal afgezakt, met alcohol -die halen ze gewoon in de nachtwinkel of de Delhaize-, zestienjarigen, ze gooiden bommetjes, lanceerden vuurwerk, waren agressief, dan weet je dat er wat staat te gebeuren. De in een combi aanwezige politie vroeg versterking, ze voelden zich kennelijk bedreigd. Ze arriveerden in gevechtstenue, dat was overdreven, en pakten vuurwerk af, dat mag. Aan de kerk gebruikten ze traangas (nvdr: waarschijnlijk pepperspray). Jonge meisjes kwamen het Zeezicht binnen om hun ogen te spoelen. Ik ben 57, als je op die leeftijd zestienjarigen aanspreekt, dan worden ze agressief. Ik ben maar een half uur gebleven en rond 1 u. naar huis gegaan.” In het Zeezicht bevestigen ze dat jongeren het café binnen kwamen lopen op zoek naar water. Een zodanige toeloop dat ze bakken water buiten gezet hebben.

Marijke, die op de Dageraadplaats woont, vult het verhaal van Ahmed aan. “Tieners, van alle slag, niet allemaal uit de wijk, zakten massaal

af naar het plein. Tot aan de Draakplaats. Veel vuurwerk, vanaf half twaalf, de laatste schoten heb ik gehoord om kwart over drie. Aangezien er geen toiletten zijn op het plein, pisten en kakten ze op straat tussen de geparkeerde auto’s. Later kwamen er agenten in gevechtstenue. Ik weet niet langs waar ze in de wijk gekomen zijn. De jongeren vuurden vuurwerk af, onder elkaar en op de politie. De agenten reageerden met traangas (nvdr: waarschijnlijk pepperspray). ’s Anderendaags heb ik een rondje gedaan in de buurt. Overal lege flessen, blikjes, etensresten op de vensterbanken. Bloembakken waren op de stoep gegooid.”

Flikken

Marc uit de Filomenastraat heeft de agenten zien komen: “Ik heb vanuit mijn badkamerraam gezien hoe mijn straat vol politiewagens stond. En geen kleintjes. Met ik schat een dertigtal wit gehelmde politiemannen, die daarna het plein op zijn gelopen”.

Tom, nog een buurtbewoner, was rond 12 u. op de hoek van de Moeskop met vrienden. “Ik ben snel terug naar huis gegaan, de sfeer was niet fantastisch. Veel lawaai,

bommetjes, vuurwerk, ik vond het vervelend, de focus lag meer op het knallen van het vuurwerk dan op de schoonheid ervan”. Zijn dochter van zestien is met een vriend of zes, zeven zo’n twintig minuten op het plein gebleven, maar vond het niet plezant. Ze is om 2 u. teruggegaan, dan was het wat rustiger. “Ze vonden het optreden van de flikken 'erover', onterecht”, zegt Tom, “ze plukten mensen willekeurig uit de hoop”.

Opruiming Frederik, de eigenaar van de Humm, woont boven zijn zaak. “Ik ben om halfeen gaan slapen en ’t heeft geduurd tot half vier, ’t zag zwart van het volk. Op nieuwjaarochtend is Ahmed zoals gewoonlijk met de opruiming begonnen. Het plein was één glastapijt. De vuilnis is opgehaald, maar de opruiming van het plein is het werk van vrijwilligers geweest”.

Ahmed was er op nieuwjaarochtend als eerste bij. “Je struikelde echt over het achtergelaten afval. Samen met nog andere vrijwilligers uit de buurt hebben we uiteindelijk de klus geklaard. Ik ben een borstel gaan halen in het Zeezicht, een vrouw uit de buurt is er bij haar thuis een gaan halen, de eigenaar van de Humm deed mee, samen waren we met een stuk of zes. Gezinnen met kinderen die op nieuwjaarsdag afkwamen naar de speeltuin waren blij dat het weer proper en veilig was”

Jongeren en politie

We willen graag enkele bedenkingen kwijt over die nare avond en nacht. Mogen we van jongeren meer respect verwachten, tegenover elkaar en tegenover de buurtbewoners?

Een avondje “knallen”, zoals dat tegenwoordig heet, impliceert niet noodzakelijk het aansteken van vuurwerk. Openbare dronkenschap is geen vereiste voor een lekker feest. Het onbetamelijke gedrag van sommige jongeren was minstens vervelend, soms storend en hield af en toe risico’s in voor hun veiligheid en die van anderen. In zo’n geval mag je verwachten dat de politie ingrijpt.

Er gaapt een kloof tussen de aanwezigheid van een politiecombi, die een oogje in het zeil houdt, wijkagent Kris Bekaert die aanspreekbaar is en enkele tientallen agenten in gevechtstenue met pepperspray in de aanslag. Moet je als politie meteen de grove middelen bovenhalen? Besef dat de meeste jongeren op het plein in de ogen van de wet “kinderen” zijn. Kinderen misdragen zich wel eens, je hoeft niet meteen de karwats boven te halen. Lees Kristien Hemmerechts op de bladzijde hiernaast. Ze beschrijft hoe de eminente filosoof Leopold Flam op zijn zes-

tiende op de Dageraadplaats vodden krijgt met een agent, 95 jaar geleden. Mogen we uit dat verhaal de les trekken dat je best onderscheid maakt tussen pubergedrag en crimineel optreden?

Ouders

Waarschijnlijk klink ik als een oude zak -ik ben nog ouder dan Ahmedmaar mocht ik me toen ik zestien was van thuis eerst indrinken op oudejaarsavond en dan gewapend met een fles alcohol de stad intrekken? Ik weet het, zeden en gewoontes zijn veranderd, maar als ouders zich opwinden over het optreden van de politie, moeten ze zich dan ook geen vragen stellen over het gedrag van hun spruiten?

De stad

Het is de wijkagent gesignaleerd dat er geen openbaar toilet is op het plein nu het urinoir aan de kerk afgebroken is. Meisjes hebben altijd al hun plan moeten trekken. Als je van de Dageraadplaats een plek voor evenementen maakt, dan kun je verwachten dat op oudejaarsavond volk erop afkomt, ook al is er officieel niets georganiseerd. Kan de stad daarop niet beter anticiperen? Minstens een wc installeren bv.?

Mag de buurt ook erop rekenen dat de reinigingsdienst het plein na zo’n nacht schoonmaakt? De stad wéét wat er gebeurd is, van de politie of door gewoon een blik op nieuwssites te werpen. We betalen genoeg gemeentelijke opcentiemen om de schoonmaak niet aan vrijwilligers over te moeten laten.

De wetgever

Half Nederland beneden de Moerdijk komt in de aanloop naar nieuwjaar bij ons een voorraad vuurwerk opslaan. Doen de volksvertegenwoordigers daaraan eindelijk wat om de verkoop van dat gevaarlijke goedje aan banden te leggen?

Alcoholverkoop

Als ik in “den Deleis”, zoals Wim Verzelen de supermarkt noemt in zijn cursiefje op blz. 19, een fles wijn koop en ze afreken aan de zelfkassa, dan moet ik de vraag beantwoorden of ik meerderjarig ben maar wie controleert er een zestienjarige die “ja” antwoordt?

Als er niemand lering trekt uit wat er op nieuwjaarsnacht op de Dageraadplaats gebeurd is, dan moeten we straks nog bang zijn dat het plein de naam krijgt dat er altijd wel iets te doen valt en dat het achteraf uit de hand loopt, en trekt het herrieschoppers aan, zoals tegenwoordig op vrijwel elke betoging in Brussel.

Archiefbeeld 2022 Dageraadplaats.

Foto: Jeannine FÜHRING

Een nieuw boek van Kristien Hemmerechts

Filosoof leopold Flam kwam vaak naar Zurenborg

Kristien Hemmerechts haar nieuwe boek, Ik zal alles verdragen, ook mezelf, is net van de pers gerold. Gepuurd uit de dagboeken en brieven van filosoof Leopold Flam. Speciaal voor Gazet van Zurenborg heeft ze een bijdrage geschreven over Flams band met Zurenborg.

witz gedeporteerd en er vermoord. Hermans broer Max, diens vrouw en dochtertje ondergingen hetzelfde lot. Herman zelf werd onthoofd als ‘straf’ voor zijn verzetsdaden tijdens de oorlog. Net als de Flams waren de Isbutsky’s Joden die uit Oost-Europa waren geëmigreerd.

“’t Was op een woensdag de 15de augustus van dit jaar dat ik met mijn vriend Herman Isbutsky naar een volksconcert op de Dageraadplaats ging." Die zin noteerde Leopold Flam op 29 november 1928 in zijn dagboek. Hij moest die dag voor de rechter verschijnen omdat hij het tijdens het concert aan de stok had gekregen met een politieagent.

Het incident was te banaal voor woorden, maar het leert ons veel over de trots van de toen zestienjarige Leopold Flam, over zijn opvliegende karakter -hij schold de agent uit voor “zeveraar”, zo weten we uit zijn vreemdelingendossier- maar ook over het antisemitisme in de stad. Op het “politiebureel” waar hij naartoe wordt geëscorteerd, wierp de griffier hem toe: “Gij vreemdelingen (hij bedoelde daaronder de Joden), denkt dat gij ons hier zult gaan lastigvallen.Gij verlangt rechten die een Belg heeft.”

Flam concludeert: “Diegene die nu tegen mij zal zeggen dat België een gastvrij land is, zal ik zeggen dat hij onwetend is of liegt. België is voor degenen die god Mammon in de pacht hebben gastvrij, maar voor degenen die van vrouw Fortuna niet begenadigd zijn, is er geen plaats.”

De rechter sprak Flam vrij.

Leopold Flam kende de Dageraadplaats goed. Zelf woonde hij in de Leeuwerikstraat 17, in een kelder, samen met zijn ongeletterde ouders en broertje, maar zijn boezemvriend

Herman woonde eerst in de Kleine Beerstraat 38 en vervolgens in een mooi herenhuis in de Arendstraat 45. Het contrast met de kelderwoning van de Flams was groot. Eén van de Isbutsky kinderen -Herman had vijf broers en vijf zussen- had vermoedelijk het geld voor de aankoop van het huis opgestuurd uit de Verenigde Staten, waar hij woonde.

In de stoep voor het huis zijn recent twee struikelstenen aangebracht om de ouders Isbutsky te herdenken. Najaar 1942 werden zij naar Ausch-

Leopold Flam moet erg dikwijls hebben aangebeld in de Arendstraat 45. Als u voor het huis staat, kijk dan eens omhoog naar het balkon, waar hij Julia, een zus van Herman, zag verschijnen. Met haar zou hij trouwen. Loop het hoekje om naar de Kleine Beerstraat 38, waar hij haar voor het eerst zag: “Het was in het jaar 1928 in de maand mei of juni dat ik voor de deur van Hermans woning op deze te wachten stond; toen kwam er een meisje, van dezelfde hoogte als ik, gearmd met een vriendin uit Hermans huis naar buiten. ’s Anderendaags vertelde me Herman dat ik op Julia een diepe indruk had gemaakt en dat ze graag met me wou kennismaken. Voortaan sprak ik bijna elke avond met Julia.”

Niet veel verderop ligt het station Antwerpen-Oost, Flam noemt het de Ooststatie. Vandaar werd hij op 6 mei 1944 in een goederenwagon gedeporteerd. “Uit een klein raampje zag ik nog bekende straten en huizen”, schreef hij later. De trein voerde hem naar Buchenwald. Hij bleef er twee weken en werd dan overgebracht naar het werkkamp Hadmersleben. Flam had “geluk”, hij werd niet als Jood gedeporteerd, wel als politieke gevangene. Dat betekende dwangarbeid, maar geen vergassing.

Tot slot stuur ik u graag naar de Lange Van Ruusbroecstraat, waar Flam tussen zijn achtste en zijn vijftiende naar school ging in Jesode Hatora Beth Jacob. Vooral aan zijn “profane” leraar meneer Bosselaers bewaarde hij goede herinneringen. “Als ik bij Mr. Bosselaers kwam, was ik niet zo vlijtig en had ik niet zo’n lust om te leren als nu. En het karakter? O! Dat heeft hij in mij en in alle leerlingen goed bewerkt. Wie had er vroeger lust om wetenschappelijke boeken te lezen? Niemand! En nu? Bijna iedereen! Nooit zal ik mijn meester Mr. Bosselaers vergeten!” Voor wie het zich zou afvragen, Flam was een vurig supporter van “den Beerschot”. En hij ging graag zwemmen.

Het is een titanenklus geweest om dit project tot een goed einde te brengen. Zestig vrijwilligers hebben zich gemeld om de dagboeken uit

te tikken. Die worden grotendeels bewaard in het Letterenhuis te Antwerpen. Vervolgens hebben Guido Van Wambeke en ikzelf een selectie gemaakt en duiding toegevoegd.

Na de oorlog slaagde Leopold Flam erin een carrière uit te bouwen, eerst als leraar geschiedenis, later als inspecteur en uiteindelijk als hoogleraar filosofie aan de Vrije Universiteit Brussel. Wij hebben ervoor gekozen

de mens naar voren te schuiven, eerder dan de filosoof. Voor deze mens speelde “onze” wijk Zurenborg een cruciale rol.

Op 21 november 1953 noteerde hij in zijn dagboek: “Soms verbeeld ik mij dat iemand deze regels zal lezen en met mij zal meevoelen en van mij zal houden.” Wij hopen dat alvast de Zurenborgenaars hem zullen lezen en in hun hart sluiten.

Leopold Flam, Ik zal alles verdragen, ook mezelf, Dagboeken en brieven, samengesteld door Kristien Hemmerechts en Guido Van Wambeke, De Geus, 2023.

Sergie Van den Borne en Suzanne Janssens

Opticien - Optometrist

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG GESLOTEN

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

Kristien Hemmerechts. Foto: Jeannine FÜHRING

s opraan lissa Meyvis waagt zich aan alle genres

flarden tekst uit de hindoeïstische Bhagavad-Gita. Heel bijzonder in deze productie zijn ook de kostuums van de Antwerpse ontwerper Jan-Jan Van Essche.”

- De muziek van Philip Glass, is dat moeilijke muziek?

Lissa Meyvis: “Niet zozeer voor de luisteraar; ik vind het heel mooie, toegankelijke muziek. Maar repetitieve muziek vraagt wel veel concentratie van de vertolkers en de teksten zijn in het Sanskriet, wat memoriseren niet eenvoudig maakt.”

TOON

- Het is niet gemakkelijk voor een jonge zanger om aan de bak te komen. Waag jij je ook buiten het klassieke genre?

In de Arendstraat weerklinkt soms de stem van een sopraan. De mooie klank komt uit de mond en de ziel van de Zurenborgse sopraan Lissa Meyvis, die we al tijdens de covidperiode geïnterviewd hebben en die na een verstikkende periode voor de hele cultuursector weer volop kan werken en zingen. Nu de hemel boven de podia wat opgeklaard is, was Gazet van Zurenborg benieuwd welke nieuwe projecten Lissa in petto heeft. Het is een programma vol klassieke en minder klassieke muziek. (Jan HOLVOET)

Lissa Meyvis: “In de foyer van het Fakkeltheater presenteer ik elke tweede zondag van de maand om elf uur een aperitiefconcert (BelLISSAma). Het publiek zit aan een tafeltje en kan een koffietje of een ander drankje degusteren. Ikzelf presenteer en zing een openingsnummer dat aansluit bij het programma. Dat houd ik zelf liefst licht en gevarieerd: klassiek, musical, jazz, chanson… Alles kan, als ‘t maar mooi is. Soms zing ikzelf ook mee in het programma, zeker als mijn eigen kwartet, Ode an die Freunde, optreedt. Of als Lester Van Loock, ook een Freund, aan de piano zit."

- Wie treedt er allemaal op?

Lissa Meyvis: “Er staan best grote namen op het programma, zoals musicalspecialist Hans Peter Janssens, jazz-zangeres Tutu

Puoane of klassieke sopraan An De Ridder. Ode an die Freunde brengt een speelse mix van alle genres. Lars Corijn, de assistent-dirigent bij Opera Vlaanderen, waagt zich zelfs aan een programma met liedjes van zijn jeugdliefde, Annie M.G. Schmidt. De mensen kunnen ook kennismaken met ontluikend talent: de jonge celliste Yunah Proost.

PHILIP GLASS

- En is er nog tijd voor klassieke zang?

Lissa Meyvis: “Ik zing mee in de volgende productie van Opera Ballet Vlaanderen, Satyagraha van Philip Glass, in een regie van Sidi Larbi Cherkaoui. Het werk vertelt het leven van de jonge Ghandi en zijn strijd voor waarheid en rassengelijkheid in Zuid-Afrika. Episodes uit zijn leven worden afgewisseld met

Lissa Meyvis: “Ik heb altijd gezegd dat ik alle genres wil doen. Musical ligt mij wel niet zo erg. Maar ik treed bijvoorbeeld regelmatig op in het Toon Hermans Theater in Sittard met - dat zal je wel niet verrassenchansons van Toon. En ik doe ook graag wat vernieuwende performances met niet alleen zingen maar ook

MEER INFORMATIE

bewegen… ik zal niet zeggen dansen, want dat kan ik niet echt. Daarvoor zijn plannen, waarover ik nog niets mag zeggen. Er is veel meer te doen voor een zanger dan alleen maar mooie operaliederen brengen.”

SINT-NORBERTUS OF DE SCALA - Je staat open voor alles?

Lissa Meyvis: “Weet je, ik heb onlangs samen met mijn muzikale tante gezongen in WZC De Dageraad waar mijn 96-jarige grootmoeder verblijft. We hebben niet alleen Jingle Bells gezongen maar ook de betere operette zoals Offenbach en Humperdinck. De mensen waren blij en ontroerd. Je mag nooit een publiek onderschatten. En ik zal je iets bekennen: ik zing dikwijls begrafenismissen, en ik doe dat graag, omdat je mensen daarmee zo veel troost kan bieden, dat raakt mij steeds.”

- Waar zou je nog eens ooit willen zingen?

Lissa Meyvis: “Op de Dageraadplaats in Sint-Norbertus natuurlijk. En anders is de Scala ook goed.”

Programmatie BelLISSAma: www.fakkeltheater.be

Website Lissa : www.lissameyvis.be

Satyagraha : www.operaballet.be

https://odeandiefreunde.be/de-freunde

Als ’t maar mooi is

Sopraan Lissa Meyvis zingt klassiek en minder klassiek. Foto: Gerda HuyGEN

Donovan zoekt een opvolger de MOeskOp 2.0

Een uitgebreide introductie over De Moeskop zou de plek oneer aandoen. Voor veel Zurenborgers, Antwerpenaars, toevallige passanten en wereldburgers is het karaktervolle wijkcafé een alleraardigste refuge op de bruisende Dageraadplaats. Precies zoals zaakvoerder Donovan Van den Berghe het wil. Vandaag. Morgen. Altijd. (Karen KETS)

voorbije jaren aangescherpte competenties kan verzilveren. Welke groei is er nog mogelijk? Kan ik op een andere manier iets betekenen voor de buurt, de maatschappij?

Wat vind ik nog zinvol en zingevend? Het zijn vragen die voor mij eigen zijn aan het kruispunt waarop ik me vandaag bevind.”

Filosofische bespiegelingen maar ook doorleefd en bedachtzaam. Er is toch niets op til, wel?

Donovan (lacht): “Je intuïtie mag er zijn! Ik voel inderdaad dat ik in een volgende levensfase kom. Een die vraagt om herbronning, afstand nemen en toegroeien naar iets nieuws. Wat dat kan worden is nog niet concreet maar er is wel degelijk iets aan het broeien. Een sprong buiten de horeca lonkt.”

Wat dan met De Moeskop, Donovan?

Donovan: “De kracht van het café is dat het voor zichzelf spreekt en op zichzelf staat. Gedrevenheid, passie en goesting vormen sinds lang de ingrediënten van dat sterke concept. Het zou mooi zijn als dat kan worden voortgezet. Ik besef dat mijn nieuwe plannen moeilijk te rijmen zijn met de aandacht die De Moeskop verdient. Voor mij is de tijd rijp om op zoek te gaan naar een waardige opvolger.”

Dat klinkt als een primeur voor de Gazet! Heb je al iemand op het oog?

Donovan: “Het is inderdaad een primeur (lacht). De speurtocht wordt nu in gang gezet. Misschien is er wel een lezer(es) met ondernemerszin bij wie de horecamicrobe kriebelt. Ik zou zeggen: ‘niet aarzelen, neem contact en ik vertel je alles over dat mooie concept.’ Ik zou het geweldig vinden mocht iemand uit Zurenborg de schouders willen zetten onder De Moeskop 2.0!”

CONTACTGEGEVENS

Donovan_vdb@hotmail.com

Donovan, wat een sfeervol plekje is dit toch!

Donovan Van den Berghe: “Fijn zo! Toen ik zestien jaar geleden aan het roer van De Moeskop kwam, was ik helemaal verkocht én verknocht aan deze stek. Ik stond hier toen al drie jaar achter de toog en kende de kroeg door en door. Het was – en is – een bevlogen en intimistisch concept met veel aandacht voor sfeer, creativiteit en gezelligheid. De Moeskop gedijt doorheen de seizoenen op licht en warmte. Dat kan je letterlijk stellen, wanneer je in de lente en de zomer aan ons zonovergoten terras met plantenweelde denkt. Maar ik verwijs ook naar de menselijke warmte waarin het café zich op herfstige en winterse avonden bij zacht kaarslicht hult. Onze klanten moeten zich op hun gemak voelen, zonder franjes. Het doet me plezier dat we na al die jaren zo'n trouw publiek hebben. Samen met een nieuwe generatie geeft dat een gezelschap van divers pluimage. Het is die verscheidenheid die De Moeskop kleurt.”

Een nostalgische plek waar de tijd niet blijft stille staan, vat dat het een beetje samen?

Donovan: “Toch wel. Het respect voor de tijdsgeest vind ik belangrijk, maar je moet ook mee met de evolutie. Vernieuwende aspecten zijn inherent aan een succesverhaal. Zo stelden we doorheen de jaren een vrij aparte drankenkaart samen die bij onze klanten zeer in de smaak valt. Ook met zijn muziekkeuze wil De Moeskop de toon zetten. Het uitgesproken commerciële genre is minder ons ding. Onder meer jazz, wereldmuziek, chanson, funk en folk staan wel met stip op onze speellijst. Die stijlen harmoniëren naadloos met de gemoedelijke beleving die we ons publiek willen bieden. Ons, want ik krijg stevige ruggensteun van een

fantastisch team! Een team met een neus voor een klantgerichte ervaring. En de neuzen staan ook nog eens in dezelfde richting (lacht)!”

Hier staat een tevreden man! Maar horeca is toch ook hard labeur?

Donovan: “Het is zeker intensief. Een café runnen is meer dan bier tappen. Je moet echt uit heel wat en ook andere vaatjes kunnen tappen (lacht). Ik ben nu zevenenveertig en heb ondertussen ook een dreumes die ik graag de nodige aandacht geef. Horeca heeft voor mij een houdbaarheidsdatum. De intensiteit van het project is niet eens de hoofdreden. Wel dat ik in mijn leven verschillende opties wil openhouden. Dat ik wil ontdekken wat ik nog in mijn mars heb. Wil exploreren hoe ik mijn in de

Donovan aan het werk. Foto: Jeannine FÜHRING

Zwemmen dan maar als lezen niet kan

Dat de stad na de cyberaanval op haar computernetwerk begin december met een kater van jewelste opgescheept zit, dat weten we van voor Kerstmis. Ook Gazet van Zurenborg kreeg ermee te maken, zij het onrechtstreeks.

(Guy POPPE)

“Daarom zou ik willen vragen of het mogelijk is om op een later moment in te pikken met onze advertentie en programma in Gazet Van Zurenborg. Voor de deadline van 21 januari moet je met corso dus geen rekening houden. Hopelijk zijn de IT-problemen hier snel opgelost, dan neem ik opnieuw contact op met jullie.”

Dat bericht loopt op 12 januari op de redactie binnen. Afkomstig van corso in de Driekoningenstraat in Berchem, het culturele centrum waarvan we trouw in elk nummer het programma publiceren, zodat je makkelijk je weg ernaartoe vindt.

Samen hebben we een oplossing gevonden, zodat we je de vertrouwde informatie niet moeten ontzeggen maar het geeft aan hoe corso tot weken na de aanval niet bij machte was om betalingen te doen.

Verrassend

Toen we navraag deden bij de medewerkers van de Gazet, kwamen we erachter dat de cyberaanval soms een verrassend effect had. De gevolgen waren vervelend, zeker, maar af en toe had er een ze zowaar als positief ervaren of kon een kwinkslag ervan af.

Zo liet bestuurder Jochanan Eynikel weten : “ho ja, verder vond ik het ook heel makkelijk naar het containerpark te kunnen zonder afspraak. Dat mag wat mij betreft zo blijven.” Een waardevolle hint dat niet iedereen het gedoe met digitale afspraken naar waarde schat?

Voormalig stadsdichter Lies Van Gasse was ook in de wolken: “Ik ben al zeker tien keer gratis gaan zwemmen intussen Ook in 'het zwembad van de toekomst'.” Haar conditie en gezondheid kunnen maar baat hebben bij de cyberaanval.

Lies moést wel gaan zwemmen, want “Boeken ontlenen in de bib was niet mogelijk, een ramp voor eerste lezertjes die verder moeten met de saaie boekjes van de school.” Dan leef je van je pen, breng je een nieuw boek uit (een gesprek met haar lees je op blz. 19) en kan er niemand het ontlenen. Bij redacteur Marcel Schoeters liep het anders: “Ik wil wel zeggen dat ik in De Poort wél een boek heb kunnen ontlenen. Dat kon blijkbaar via een manueel proces.”

Ook de Bibbus rijdt alweer (meer over de bus in het artikel hiernaast).

Vervelend

Of cursiefjesschrijver Wim Verzelen soms boeken ontleent, heb ik hem niet gevraagd maar hij signaleert een onverwacht gevolg van de cyberaanval: “Ook wij hebben problemen met de toegang tot onze garagebox op de Dageraadplaats. We hebben een plek in de garage van de appartementen bij de apotheek op de Dageraadplaats en moeten dus via de verdwijnpaal onze garage (kunnen) bereiken. Dat is op dit moment niet het geval omdat bij de verdwijnpaal de nummerherkenning (van onze nummerplaat dus) niet meer functioneert sedert die cyberaanval. Best vervelend.”

Ook hoofdredacteur Jörg Pyl heeft bij zijn opname in het ziekenhuis vastgesteld dat lang niet alles op wieltjes loopt: “Zelf ondervond ik bij ZNA Erasmus Stuivenberg en Palfijn dat de automatische aanmelding nog altijd niet werkt. Ze verwijzen je door naar het loket voor de inschrijving. Een kleine opmerking daarbij. ZNA is overgeschakeld op een nieuw computersysteem. Het is dus onduidelijk of de problemen daarmee of met de cyberaanval te maken hebben.”

Moeizaam

Een heel verhaal brengt bestuurder Ernest Vanrintel. Hij wil op 21 februari parkeerverbodsborden voor zijn deur omdat ze op die dag zonnepanelen komen installeren. Dat probeert hij vanuit Portugal te regelen. Online, dat spreekt. Op 16 januari heeft hij een onverwacht antwoord gekregen, “onverwacht omdat ik op mijn mail een foutmelding kreeg, maar dus ook/ toch een antwoord.” De stad reageert laconiek: “Helaas werd de stad Antwerpen getroffen door een cyberaanval. Bijgevolg werken verschillende digitale toepassingen moeizaam of niet. Hierdoor zal de

verwerking van uw bericht vertraging oplopen.”

Maar het moet gezegd, de stad blijft niet bij de pakken zitten. In de loop van de dag stelt ze Ernest een wisseloplossing voor: “U kan voortaan een aanvraag ‘parkeerverbod’ of ‘tijdelijke inname van het voetpad/fietspad met beperkte signalisatie’ aanvragen via volgende webpagina’s… Dit betreft een tijdelijke procedure in afwachting van het opnieuw operationeel zijn van onze reguliere systemen en applicaties.” Afwachten of het begin februari gelukt is om de aanvraag in te dienen, want zo lang moest Ernest wel wachten. Hij sluit af met een bedenking: “Blijft natuurlijk dat volhard wordt in een ‘digitale’ administratie zonder voldoende

zekerheid als de digitale wereld ons in de steek laat (laat staan misbruikt wordt) én die de niet-digitale stadsbewoners compleet in de kou laat staan.”

Ernest zijn opmerking brengt me een column in herinnering, die gewezen stadsdichter Maud van Hauwaert op 17 december in De Morgen gepubliceerd heeft -als je zin hebt in een poëzievenster van haar, kijk op blz. 19-, n.a.v. een mislukte poging om haar zoontje in een crèche in te schrijven. Maud besluit: “Misschien moeten we voor de warmste week volgend jaar geld inzamelen voor hackers, waardoor op zijn minst één keer per jaar alle computers stil staan en we even niet anders kunnen dan simpelweg met elkaar te spreken.”

Een tip van de stad:

Op https://www.antwerpen.be/info/ 63906c7a1477455f97247a95/impact-op-de-dienstverlening kan u alle informatie terugvinden over de impact op onze dienstverlening.

Plantin en Moretuslei 92

2018 Antwerpen T. 03 233 66 80 info@apotheekplantijn.be

Thaise en Vlaamse gerechten geserveerd in een huiselijke sfeer. Kom zeker onze heerlijk cocktails proeven. Reserveren op 03/235.98.42 - informatie op mays.be

Image by storyset on Freepik

de Bibbus, bibliotheek op wielen

De cyberattack eind vorig jaar heeft de dienstverlening in Antwerpen sterk beïnvloed. Ook Zurenborgers hebben dat ervaren, dat lees je op de bladzijde hiernaast. Stadsloketten, zwembaden en bibliotheken leden onder de aanval. Gelukkig voor de boekenliefhebbers loopt in de Antwerpse bibliotheken intussen bijna alles weer op wieltjes. In één geval, de Bibbus, kunnen we dat letterlijk nemen.

(Evelien WOUTERS)

sluitend op Antwerpse scholen die wat ver van een openbare bibliotheek liggen en waarvan de klassen dan de Bibbus bezoeken. Wist je dat de kleuterschool De Carrousel van de Sinksenfoor ook een vaste klant is? We lezen voor en lenen boekjes uit aan de kleuters van de foorkramers.”

Kan je iets vertellen over het aanbod in de bus?

kinderopvang waar we een supergezellige leestuin inrichten en de kinderen warm maken om te lezen. Ook neemt de Bibbus deel aan de kinderkunstendag in Borgerhout waar we al verschillende activiteiten organiseerden. Het is de bedoeling de Bibbus in de toekomst in te zetten om cultuureducatie te verzorgen in Antwerpen.”

Waarschijnlijk is het de meeste Zurenborgers al opgevallen: geregeld vind je de Bibbus terug op de Draakplaats. Daar wordt hij duchtig bezocht door vier scholen uit onze buurt. Door de cyberaanval moest de Bibbus alle ritten tot na de kerstvakantie annuleren omdat het niet mogelijk was materialen uit te lenen. Gelukkig is dat achter de rug en is hij weer op pad. Dirk en Luc trekken er dagelijks op uit met de bus en voeren die job al een jaar of tien vol enthousiasme uit.

Waar komt de Bibbus eigenlijk vandaan?

Luc: “De bibliotheek op wielen is in de jaren vijftig ontstaan. Het concept bestaat dus al een jaar of zeventig. In het begin was dit een omgebouwde bus maar sinds geruime tijd is het een omgebouwde vrachtwagen, met daarin een bib. Het was de bedoeling om de bibliotheek dichter bij de bevolking te brengen. Indertijd kon je als burger bij de Bibbus boeken ontlenen. Vandaag is het niet langer mogelijk met je abonnement van de Antwerpse bibliotheken materiaal te lenen in de bus. De Bibbus maakt wel deel uit van de Antwerpse bibliotheken maar is een onderdeel van de scholenwerking. Hij richt zich uit-

vOlgende keer in de gAZeT

“Als je vriendin uit Rwanda je uitnodigt op haar traditioneel huwelijksfeest en op een rondreis in Rwanda en je bent een senior met een niet al te beste gezondheid, wat beslis je dan? Ik vreesde voor allerlei onbekende gevaren, virussen, insecten, hitte… Ook stelde ik me de vraag of het niet misplaatst is om in een land dat zo zwaar onder de genocide geleden heeft, aan toerisme te doen. Maar mijn drang naar avontuur was toch sterker dan alles! ” Dat schreef Renee DUFAIT toen ze onlangs terugkwam van haar reis naar Rwanda. Sinds mensenheugenis schrijft ze voor Gazet van Zurenborg, ze heeft een staat van dienst om u tegen te zeggen. Houden we haar tegen om haar relaas in de Gazet te brengen? Nee toch. In het volgende nummer.

Luc: “De collectie van de Bibbus wordt gedurende het hele schooljaar aangevuld met nieuwe materialen waardoor er steeds variatie is in het aanbod. Wanneer een klas werkt rond een bepaald thema gaan we in ons magazijn op zoek naar geschikte boeken. Die nemen we mee bij het volgende bezoek aan de klas. Zodoende is het aanbod niet beperkt tot de collectie in de bus. Daarnaast bieden we ook klassiekers aan. Harry Potter van J.K. Rowling en Roald Dahl blijven auteurs naar wie er veel vraag is. Ook de serie van Geronimo Stilton behoort al jaren tot de toppers. De laatste jaren merken we op dat de kinderen erg geïnteresseerd zijn voor Japanse manga’s waardoor die momenteel het populairst zijn.”

Doet de Bibbus nog iets anders dan boeken uitlenen?

Luc: “Tijdens de zomervakantie gaat de bus naar de buitenschoolse

Hoe ziet een dag met de Bibbus eruit?

Luc: “Op de Bibbus zijn er geen twee dagen hetzelfde. Een leuke anekdote is die van een jongen die een boekje over hiphop had gekozen. Bij het uitlenen stelde ik de vraag of hij goed kon dansen. Hij bevestigde dat overtuigend en toen ik muziek opzette, toonden hij en zijn vriendjes hun beste breakdance skills met geweldige moves!”

Is er nog iets dat jullie willen delen met de bewoners van Zurenborg?

Luc: “Wij vinden Zurenborg een fijne wijk met een bijzondere vibe en bezoeken ze dan ook graag met de Bibbus. Qua architectuur staan er echte pareltjes van huizen en tijdens onze middagpauze maken we geregeld een ommetje om daarvan te genieten. Wie de bus ziet staan en interesse heeft om hem eens van binnen te bekijken is altijd van harte welkom.”

De Bibbus in al zijn glorie. Eigen foto

Lees op je gemak in de Bibbus. Eigen foto

Onderzoek naar kansarmoede en buddywerking gaan hand in hand

In de vorige editie van de Gazet van Zurenborg prijkten de buddy’s van ArmenTeKort (ATK) op de middenpagina. In dit artikel zoomen we in op de visie en strategie van de organisatie. We praten met Marijke Moens en Theo Vaes, de bezielers en drijvende krachten, een complementair duo.

(Annelies DE MUL)

Ik tref Marijke op de zevende verdieping van het centraal gelegen gebouw aan de Rooseveltplaats. Hier vinden de wekelijkse infosessies plaats en is het kantoor van de vzw gevestigd. In de lift maak ik kennis met Theo, de “denker” van het duo.

Bij een koffie steekt Marijke enthousiast van wal: “Ik ben hier van 8 uur ’s morgens en dat 6 dagen op 7, dat kun je alleen als je gepassioneerd bent en overtuigd van je missie”. Zoveel is me zonder meer duidelijk als ik luister en noteer waar dit mooie verhaal van start gegaan is en hoe het gegroeid is.

Oorsprong op Zurenborg

Het initiatief om voedselbedeling uit de grond te stampen ontstond meer dan twintig jaar geleden onder de Zurenborgse kerktoren en ging uit van Eva uit de Kreeftstraat. Elke week kregen kansarme mensen een voedselpakket en jaarlijks, in de kerstperiode, trof heel Zurenborg een flyer in de bus, met een uitnodiging

om het project financieel te steunen. Marijke en haar man, die al meer dan dertig jaar in de Lange Van Ruusbroecstraat wonen, voelden zich aangesproken. Ze sponsorden niet alleen, maar namen ook actief deel aan de werking van DakAnt Jammer genoeg kon Eva door persoonlijke omstandigheden niet langer de kar trekken. Marijke nam het vaandel over tot op de dag van vandaag. Zo is er op zondag nog steeds een wekelijkse voedselbedeling voor vijf- à zeshonderd kansarmen, vanuit de Zomerfabriek verzorgd door een kernteam.

Geef geen vis maar een hengel Het contact met zoveel noodlijdende medemensen liet bij Marijke en de toenmalige voorzitter, David Fredericks, het besef groeien dat, hoe nobel ook, iemand zijn honger stillen niet volstaat om kansarmoede structureel te bestrijden. Daarmee is de kiem gelegd voor de oprichting van ATK in 2014, voornamelijk

gekend door zijn buddywerking. Het initiatief steunt op grootschalig onderzoek om kansarmoede uit de wereld te helpen. Alle resultaten worden in kaart gebracht en aan de KULeuven geanalyseerd. Praktijk en theorie gaan hand in hand. Het resultaat is een uitgewerkte visie en een duidelijk model. Het is statutair vastgelegd dat het onderzoek in 2024 tot een einde komt en dat valt niet toevallig samen met de parlementsen gemeenteraadsverkiezingen dat jaar.

Vier zekerheden

Marijke licht ook de verhelderende pijlers, de zekerheden waarop ATK inzet, verder toe.

1. Zelfzekerheid

Door de eigenwaarde te herstellen, te laten groeien, bied je iemand de mogelijkheid om zich opnieuw te integreren in de maatschappij. Voornamelijk de buddywerking ondersteunt dat. Soms zet je kleine stapjes (weer naar buiten komen, familie opzoeken, naar de winkel gaan en sociale contacten leggen) en soms grote, zoals (opnieuw) een studie aanvatten.

2. Leerzekerheid

Hooguit een op de vijf kinderen van de doelgroep werkt het middelbaar onderwijs af. Dat roept vragen op. Hoe kan iedereen een diploma halen? Hoe kun je een opleiding toegankelijk en succesvol maken voor die jongeren?

3. Woonzekerheid

Wanneer een gezin van vijf kinderen op een oppervlakte van 50 m² leeft, kunnen de kinderen onmogelijk studeren en heeft de ouder gewoon geen tijd om zelfs maar aan werk te denken. Kansarmoede wordt vaak met de paplepel ingegeven.

4. Zinvolle werkzekerheid

De doelgroep is grotendeels laaggeschoold. Uit werken gaan brengt tweehonderd euro op. Hoe overtuig je iemand van wat de werkelijke meerwaarde is: integratie, een netwerk opzetten?

Aan zelfzekerheid en werkzekerheid kunnen de organisatie en de buddy’s zelf werken, maar de leer- en woonzekerheid vereisen maatregelen op beleidsniveau. Hier komt de geoliede samenwerking tussen “tandem” Marijke en Theo op de voorgrond. Marijke noemt zichzelf een “doener”. Als ambassadeur gaat ze in op

alle uitnodigingen om bij andere organisaties de werking van ATK toe te lichten. Ze zet zich vooral in om ATK nog meer onder de aandacht te brengen en is heel betrokken bij de dagelijkse werking. Theo voelt zich als een vis in het water in kringen van kabinetsmedewerkers en parlementsleden. Hij legt zich toe op de uitwerking van de onderzoeksresultaten.

Blauwdruk van het onderzoek

Op het einde van zijn tienjarige bestaan wil ATK een eindrapport voorleggen, waarvan al een blauwdruk in de maak is. De methodiek van buddywerking is uitgetest: de kans gevende buddy krijgt een opleiding, negen sessies om op een niet-caritatieve manier vanuit de vier waarden de kans krijgende buddy te ondersteunen. Door de samenwerking met hulpverlenende organisaties, als het OCMW en Jeugdzorg, is de toestroom van kans krijgende buddy’s groot en gevarieerd, van vluchtelingen uit Afghanistan tot Marokkaanse en Belgische jongeren. Er zijn natuurlijk nog andere maatschappelijke noden, maar voor ATK is de doelgroep duidelijk. Dat zijn de medemensen die in kansarmoede leven, omdat het een door onderzoek onderbouwde werking is.

Oproep Uit het onderzoek over woonzekerheid is gebleken dat wanneer er in elke straat in Antwerpen vier sociale woningen zouden zijn, die nood te lenigen is. De sociale cohesie op Zurenborg kan hier opnieuw een voortrekkersrol spelen. Een warme en open gemeenschap, waar we graag wonen en iedereen verwelkomen, wie zet daar mee zijn schouders onder?

Aarzel niet om binnen te lopen bij een van de wekelijkse infosessies of kijk eens op de website waar de maandelijkse sessies in een café plaatsvinden.

VOOR MEER INFORMATIE:

ArmenTeKort vzw Franklin Rooseveltplaats 12 bus 12 7e verdieping 2060 Antwerpen 03/233 33 36

www.armentekort.be

Marijke Moens. Foto: Jeannine FÜHRING

Concert op 28 april

nieuwe kompassers gaan van start!

In het vorige nummer van Gazet van Zurenborg hebben ze je blij gemaakt met streekgerechten, de leerlingen van Kompas. Met menu’s voor loempia’s, scampi, tajine en kippensoep uit Afghanistan, Ghana, Marokko, Pakistan, Syrië en Thailand. Maar koken is één ding, ze willen vooral erbij horen in hun nieuwe thuisland. De Gazet is ze gaan opzoeken. (Dieter DEDECKER)

NOTEER IN JE AGENDA

Vrijdag 28 april 2023, Xaveriuscollege, Collegelaan, Borgerhout, 20u. benefietconcert ten voordele van Filet Divers

Weet je nog …

hoe afgelopen september aan de Zomerfabriek in de Minkelerstraat de Kompassers een eetkraampje bemanden, ten voordele van de Refugee Walk ? Met de verkoop van al het lekkers hebben we zowat tweehonderd euro voor Vluchtelingenwerk Vlaanderen ingezameld.

In Kompas leren we al doende en wat is er mooier dan het leerproces te koppelen aan een goed doel? Je inzetten voor een goed doel geeft je een goed gevoel.

Vandaar dat Kompas graag mee zijn schouders zet onder het benefietoptreden.

Filet Divers ondersteunt en verbindt mensen die in armoede leven. Meer dan ooit kunnen ze je steun gebruiken.

Het koor Agur (goeiedag, in het Baskisch) uit Duffel luistert het concert op met vooral liederen tegen geweld en onrecht in de wereld.

De cursisten van Kompas heten je van harte welkom!

www.filetdivers.be - www.agur.be

Graag stellen wij je voor … de nieuwe cursisten van Kompas! Kompas is een opleiding voor anderstaligen die graag willen werken en ten volle willen deelnemen aan onze samenleving. De Kompassers hebben verwachtingen, dromen en problemen, net als jij en ik. Maar als Nederlands spreken moeilijk is, als je niet goed kan lezen en schrijven, als je niet op de digitale trein gesprongen bent, dan is het een moeizame klus om je plek te vinden in de samenleving en op het werk. Hun verlangens brengen ze op deze pagina tot uiting in hun eerste teksten in het Nederlands.

Alleen van de mannen hebben we foto’s genomen.

Kompas is een samenwerkingsverband tussen Filet Divers in de Rolwagenstraat, VDAB en Ligo, het centrum voor basiseducatie. Samen loodsen ze de cursisten naar een job op maat, maar bovenal helpen ze hen om opnieuw te geloven in zichzelf, hun streven en dromen. Als partners zetten ze elk hun eigen talenten in: Filet Divers ondersteunt de cursisten bij persoonlijke topics, de VDAB begeleidt hen naar werk en Ligo gaat actief met Nederlands aan de slag. We houden je graag op de hoogte van hun reilen en zeilen!

Dag iedereen.

Ik ben Jing Wu.

Ik kom uit China.

Ik kom naar Kompas.

Ik wil Nederlands oefenen.

Ik wil leren solliciteren.

Ik wil graag werk.

Ik wil graag stage “afwassen”. (Jing Wu Zhang)

Hallo allemaal.

Ik ben Mavis.

Ik kom uit Ghana.

Ik kom naar kompas.

Ik wil Nederlands oefenen.

Ik wil solliciteren.

Ik wil graag werk

Ik wil graag stage “poetsen”. (Mavis Opoku Asare)

Dag iedereen

Ik ben Mayada. Ik kom uit Syrië.

Ik kom naar de les Kompas.

Ik wil Nederlands oefenen. Ik wil leren solliciteren.

Ik wil graag werk.

Ik wil graag stage “koken”. (Mayada Adwani)

Dag Dieter

Ik ben Mir Afghan.

Ik kom uit Afghanistan.

Ik kom naar Kompas.

Ik wil Nederlands oefenen.

Ik wil leren solliciteren. Ik wil graag werk.

Ik wil graag stage “fietsenmaker”. (Mir Afghan Amiri)

Mir Afghan Amiri Foto: Dieter DEDECKER

Jing Wu Zhang Foto: Dieter DEDECKER

’s Winters in Boekenberg

ik iJ s Beer , wiJ iJ s Beren , ZU ren BOrg iJ s BeerT

Zelf is ze een ijsbeer en ze vroeg zich op zijn Jambers af of er nog zijn op Zurenborg. Wie zijn ze, wat drijft ze om te kiezen voor het ijskoude water? Uiteindelijk heeft haar zoektocht

Yo VAN DEN BULCK een relaas doen schrijven, dat in haar jeugd van start gaat, bulkt van onvervalste geestdrift en je laat verlangen naar… een koude douche, minstens dat.

Het verhaal gaat dat ikzelf als tweejarige in het water werd gegooid en… zwom! Ik verbleef als kind veel bij mijn bomma die een bungalow had bij camping Keienven in Gooreind. Een dag eerder peddelde ik hangend in een opblaaszwaan naar het midden van de diepe vijver toen mijn bomma even niet keek. Ze schrok zich rot en redde me, enkel gekleed in haar zwarte jarretellen. Mijn drang naar het water is nooit meer overgegaan.

ZWEMMEN

Technisch gezien leerde ik zwemmen in het vergane zwembad in de Nerviërsstraat waar mijn bomma mij daarna kwam ophalen. We stapten huiswaarts langs bakker Kleinblatt alwaar ik zo’n mooi broodje in een strikvorm kreeg met maanzaad. Van zwemmen krijg je honger. Op vakantie kijk ik altijd eerst naar hotels met zwembad. Ik kies onvoorwaardelijk voor de zee boven het bos of de bergen. Elke rivier wordt getest onderweg en het badpak is het eerste kledingstuk dat ik inpak. Sinds een tijdje ook een badmuts, nadat ik ooit na een bloedhete dag, samen met kleine kinderen, in onze mobilhome op een camping met zwembad in Spanje beland ben en het water niet in mocht zonder badmuts (ik sprong toch!).

Vermits zwemmen in de natuur altijd een meerwaarde bood, was ik uiteraard fan van de badboot. Mijn rouwperiode voor de gezonken badboot is afgesloten met de ontdekking van de zwemvijver in het Boekenbergpark. Een waardig alternatief, op tien minuten fietsen en bovendien gratis. Hij biedt 75 meter natuurlijk gezuiverd zwemplezier. Het water heelt, koelt mijn geest en lichaam af en brengt me de rust die ik nergens anders vind. Spijtig dat de zwemvijver maar toegankelijk is van half mei tot half september. Dan probeer ik in het verwarmde zwembad op de Plantin Moretuslei de nodige baantjes te trekken. Maar na een zomer buiten zwemmen is de chloorgeur op mijn lijf er te veel aan, het zwembad is te klein en de muziek niet te harden.

Op een blauwe maandag las ik over de ijsberen. Ik informeer en wat blijkt? Als je lid wordt, kost je dat de ronde som van 30 euro. Ik bereken: als ik tussen september en mei tien keer ga zwemmen, haal ik mijn tienbeurtenkaart van Plantin eruit. De eerste keer kan je ook een driemaandelijks abonnement nemen. Het bevalt me beter dan verwacht maar eind november ga ik een weekje naar Andalusië waar ze hotels met verwarmde zwembaden aanbieden. Bij de terugkeer in de zwemvijver wil ik alleen maar gillen. IJsberen gillen niet. Maar het volgende jaar probeer ik opnieuw. Ik ben niet fanatiek en stop als het record van het vorige jaar gebroken is, ik ben nu aan tien graden.

Dit jaar kwam ik op het idee –uiteraard al zwemmend – om een

artikel te schrijven over de ijsberen in Zurenborg. Niet gemakkelijk want ik zwem graag alleen. Ik ken dus wel een aantal gezichten maar zelfs als ik een babbel sla, gaat dat meestal over het weer of één of andere asociale zwemmer die “overlast” betekent. Bij navraag bij de voorzitter van de ijsberen, Cor Janssens, stoot ik al snel op de privacy van de leden. Hij weet me wel te vertellen dat het over zo’n vijftig mensen gaat.

ZURENBORG IJSBEERT

Ik spendeer een paar maanden met te pas en te onpas te informeren of iemand misschien ijsberen uit Zurenborg kent. Al snel nemen er een aantal bekende en minder bekende Zurenborgers contact met me. Ik spendeer de winter graag in het warmere Algarve in Portugal, dicht bij de zee. Mijn plan om het artikel rustig daar te schrijven valt niet in goede aarde bij de hoofdredacteur. Hij vindt dat het in de winter moet verschijnen.

Bij mijn vertrek op 2 januari heb ik nog maar enkele ijsberen persoonlijk gesproken. De rest beantwoordde enkele vragen per mail. Blijkt dat de ijsberen in onze buurt uiteenlopende redenen aanhalen waarom ze naar de club komen. Maar toch is er een consensus over de weldoende werking van het winterzwemmen en het effect op de gezondheid. Zelfs al verklaart de omgeving ons soms gek en al worden we vaak vanop de brug bij de vijver als een attractie beschouwd, het ledenaantal, rond veertienhonderd, zegt genoeg.

DEURNESE IJSBEREN

De Deurnese Walrussen zijn in 1977 opgericht. In 1980 verschijnt de naamsverandering naar IJsberen in het Staatsblad. In 1996 maakt buren-protest bijna een einde aan de ijsberen. Mede dankzij schepen Chantal Pauwels volgt de redding en de verbouwing tot ecologische zwemvijver. Bij de start van de werkzaamheden wijken de ijsberen uit naar Wommelgem bij hengelclub Sodico. Op 6 juli 2007 heropent de grootste zwemvijver van Europa. Hij is tussen 1,8 en 2,5 meter diep, heeft speciaal bodemmateriaal en een filter van meer dan twintigduizend zuiverende planten. Geen chloor. Wel vissen: goudwindes.

ONTMOETING MET IJSBEREN

Op 27 december organiseerde ik toch nog een kleine bijeenkomst bij me thuis. Een drietal beren zijn present. Eén ervan, Annemie Lambert, stond erop om met een groepje te komen want ijsberen plonsen ook samen in het water. Een mail beantwoorden vond ze tamelijk droogjes. Later zal ook Sigrid Spruyt, voormalig anker van het VRT-journaal, langskomen. Ze woont niet op Zurenborg maar maakte in 2018 een dagboek van een ijsbeer over haar eerste jaar, met daarin overpeinzingen en opzoekwerk over alles wat enigszins te maken heeft met ijsberen en buitenzwemmen in de kou. Ik kocht het boek begin oktober op

het standje van Sigrid, op de laatste ijsberenshowavond, mede opgeluisterd door twee andere ijsberen, Jokke Schreurs en Warre Borgmans. Sigrid is ondertussen heel actief rond outdoorswimming, iets wat ons ijsberen allemaal na aan het hart ligt, overal buiten kunnen zwemmen. In België is het bijna overal verboden, met als hoofdreden hoe gevaarlijk het wel is. In Nederland handhaven ze de tegenovergestelde politiek: overal zwemmen behalve als het verboden is. Ik geloof niet dat we al veel lazen over verdronken Noorderburen?

Het ijsberenbabbeltje verloopt vlot. Annemie verbaast me als ze aangeeft dat ze niet zo graag zwemt. Hoezo? Voor haar is het echt te doen om de koude-ervaring in de winter. Niet zo ongewoon als je weet dat ze (zie vorige edities van Gazet van Zurenborg) beroepsmatig de Zurenborger een ijsbad aanbiedt.

Heel leuk was ook de ontmoeting met Francy Bisschops, 73 is ze, die in het Groen Kwartier woont. Geregeld snorkelt er een vrouw voorbij als ik aan het zwemmen ben in de vijver, Francy dus. Ze heeft last van reuma en is niet zo vlot te been maar eenmaal in het water leeft ze op. Door de snorkel zit haar nek bij het zwemmen in een betere positie. We verzeilen zo bij een belangrijk element voor veel ijsberen: hun gezondheid of de problemen die ze ermee hebben. Het klinkt me bekend in de oren. Na mijn fietsongeval tien jaar geleden kreeg ik een grote plaat en een dynamische pin in mijn rechterbeen. Het beperkt mijn mobiliteit maar in het water heb ik geen last van de zwaartekracht. Het samentrekken van de randen van de bloedvaten door het temperatuurverschil komt de doorstroming van

het bloed ten goede.

Al snel komen er verhalen los over een stokoude dame, die met haar rollator aangestapt kwam en dan in het water ging. Hoe ver in de negentig ze was, wisten de dames niet maar toch. Als even later Martine (De Permentier), van het Rolwagentje, erbij komt, krijgen we vooral te maken met het sociale aspect van het zwemmen. Zij spreekt elke zondag af om samen naar de vijver te gaan, dat werkt motiverend. Met Sigrid heb ik het ook nog over de historiek van de beren. Ze weet me te vertellen dat luidens de statuten de leden de bijeenkomsten moeten bijwonen. Zo is er jaarlijks rond Kerst een opendeurdag waar iedereen welkom is om het winterzwemmen te proberen. Traditioneel is er in januari ook een weekend aan zee, met zeeduik, het etentje voor de leden en de showavond.

DE IJSBEREN VAN ZURENBORG

Greet Stappaerts uit de Arendstraat is 56 en al een jaar of zes lid. Ze was altijd al sportief en zwom als kleuter al in het openluchtzwembad in Boekenberg maar kwam pas in 2016 weer in onze buurt wonen. Ze ging vanaf toen tweemaal in de week zwemmen in de vijver, winter en zomer. Het koude water geeft haar een kick. Ze beschrijft de zwembeurt op zaterdag en zondagochtend als een ritueel. Eerst vijf kilometer lopen om daarna verkoeling te zoeken in de vijver. Door de combinatie van natuur en water komt ze in een andere dimensie. Ze ervaart nog de hele dag extra tintelingen. Vroeger had ze last van koude voeten en wintervingers maar dat is voltooid verleden tijd. Francis Vertommen, 64, uit de Steenbokstraat, is al een jaar of zeven

yo Van den Bulck. Foto: Ernest VANRINTEL

Ijsberen aan zee in Portugal.

Foto: Ernest VANRINTEL ijsbeer. Elke zondag gaat hij samen met Martine van het Rolwagentje, 56, naar de vijver. Voor hem primeert de vriendschappelijke clubsfeer.

Vader en zoon Van den Belt, 70 en 46, zijn allebei lid. Vader Ronny was eerst. Al een jaar of tien fietst hij naar de vijver om te ijsberen en te lopen. Hij wilde blijven zwemmen, ook na de zomer, om in conditie te blijven. Toen hij begon met winterzwemmen zei zijn zoon: “Papa, dat kan toch niet gezond zijn”. Nu is Kris zelf al een jaar of vijf lid. Ronny voelt al na enkele weken het verschil als hij niet gaat zwemmen. “IJsberen is luisteren naar je lichaam.”

Toen dokter Luc Debaene uit de Grotehondstraat 12, achttien jaar geleden bij de club kwam, was hij

als 52-jarige de jongste. Er waren toen zo’n tachtig leden. Na zijn pensioen trok hij in plaats van één keer verscheidene keren per week naar Boekenberg. Vaak met de fiets, samen met zijn man, Wouter Matthijs. Vermits hij winter en zomer gaat, heeft zijn lichaam in de winter niet veel opwarming nodig; het kent de vijver.

Peter Vereeck, kinesist uit de Lange Van Ruusbroecstraat, gaat elke zondag eerst lopen met vrienden en dan zwemmen. Al een jaar of tien is hij lid. Dat deed hij om na de sluiting van het bad midden september te kunnen blijven zwemmen. Voor hem is dat een zegen voor zijn fysieke en mentale welzijn.

De connectie met de natuur vermeldt

ook Carine Cels, 55. Zwemmen in de natuur, zonder chloordampen, in volledige stilte, in water met de temperatuur van het moment, is volgens haar een echt hoogtepunt. Het is ideaal om met gelijkgezinden te zwemmen, het is nooit te koud of te warm. Een verslaving omdat lichaam en geest een speciaal gevoel ervaren. Driemaal in de week gaat ze voor de tintelingen en de adrenaline. “Je voelt dat je leeft en je fietst heel anders naar huis dan op de heenrit.” Ze vermeldt ook de immuniteitsboost. Van de verkoudheden van vroeger heeft ze na vijf jaar ijsberen geen last meer. “Als het regent, zet ik mijn badmuts met het logo van de ijsberen op en fiets ik zo naar huis.”

Ann Bouts, 52, kennen we van Mooimakerij Anemoon maar wist je dat ze al een jaar of vijf ijsbeert? Weliswaar met tussenpozen maar toch. Ze was altijd al een waterrat en vindt de zwemvijver supergezond. Zo had ze deze winter de primeur om in water van 2,6 graden te zwemmen, bij een buitentemperatuur van min zes.

Dat brengt ons bij de twintigjarige Louis Peeters. Hij begon eraan op zijn zeventiende in 2019 als fan van fysieke uitdagingen. Toen zat hij nog in de selectie voor de nationale rugbyploeg en vond hij het een geschikte wekelijkse routine, goed voor lichamelijk herstel, fantastisch tegen spierpijn en andere blessures. Hij zwemt nog steeds wekelijks met veel plezier. Niet voor de sociale dimensie, al heeft hij vrienden overtuigd om te beginnen. Louis sport nog altijd en ervaart het winterzwemmen als een vorm van actieve meditatie. De extreme omgeving maakt dat er geen ruimte is om aan andere dingen te denken dan overleven en kalm blijven. Zo werkt het bevrijdend tegen stress. Je ontdekt ook dat je lichaam veel meer aankan

dan je zou denken. Het toont hoe we vervreemd zijn van de manier waarop we horen te leven, met fysieke inspanningen in plaats van de hele dag aan een bureau te zitten. Louis verwoordt dat schitterend, de ervaring in het water als reset voor je hersenen, je komt er herboren uit. Zoveel wijsheid uit de mond van een van de jongste leden!

BESLUIT

Naast pure waterpret zien we gezondheidsredenen het vaakst vermeld. Er zijn ook andere redenen om te ijsberen, gaande van trainen voor triatlon of rugby tot gewoon komen zwemmen omdat het op lange termijn je immuniteit verhoogt. We vergeten ook het verbindende element niet, we zijn allemaal gelijk voor het koude water.

Er is ook een eigen ijsberenjargon. Zo spreek je van de “bakplaat”, de grote ijzeren plaat, waartegen je na het zwemmen kan staan zonnen en napraten, het gezellige Berepootcafé, dat een verwarmend drankje serveert, en vooral een “Correke doen”, als het heel koud is. Voorzitter Cor Janssens heeft een eigen techniek ontwikkeld van heel kort zwemmen, waarbij hij amper de leuning van het trapje loslaat.

Ik ben erg graag ijsbeer en kan het alleen maar aanraden. Als je interesse is gewekt, neem dan contact op via de website, voor praktische informatie. Rest me een foto van mezelf toe te voegen. In januari, in de Algarve, zwemmend in de oceaan? De roep van het water is sterk. Het moet lukken!

https://www.deurnese-ijsberen.be/ info@deurnese-ijsberen.be https://www.outdoorswimming.be Sigrid Spruyt, Dagboek van een ijsbeer, Houtekiet, 2019

iJs Beren UiT

Uit Wikipedia:

De ijsbeer is zeer groot en krachtig. Mannetjes worden 2,3 tot 2,6 meter lang en wegen 300 tot 800 kilogram. Vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes en worden 1,8 tot 2 meter lang en 150 tot 300 kilogram zwaar. De ijsbeer heeft een lange nek en een grote neus. Onder de vacht is de huid zwart, wat te zien is op de naakte delen zoals de neus en de lippen.

De Zurenborgse ijsberen zien er lichtjes anders uit !

(Foto’s: Jeannine FüHRING)

Carine, Franny, Martine, Francis, Peter, Ronny en Kris

Annemie en Ann Louis

Luc

ZUrenBOrg

Kris, Francis, Carine, Martine, Franny, Ronny en Peter

Greet

Martine,Ronny, Peter, Kris en Carine Sigrid

Martine, Carine, Peter, Ronny, Franny, Kris en Francis

Bram en Reinout maken animatiefilms in de Lange Leemstraat Met de juiste animatie maak je van een eenvoudige kubus een geloofwaardig personage

In de Lange Leemstraat 324, aan de rand van het Groen Kwartier, staat sinds vorige zomer “Rabbit Hole 2D & 3D Character Animation Studio” op de etalage. In de donkere ruimte vol computerschermen maken twee jonge veertigers korte animatiefilms voor commerciële bedrijven en overheidsinstanties. En ze dromen stiekem ook over de langspeelfilm die ze ooit samen willen maken. (Luc PANDELAERS)

Hoe wordt iemand animatiefilmmaker?

Reinout Swinnen: “Wij hebben samen een opleiding animatiefilm gevolgd aan Sint-Lucas in Brussel. Die opleiding was twintig jaar geleden nogal oubollig en de toenmalige docenten hadden niet veel kaas gegeten van computeranimatie en -tekenen. We hebben allebei vooral het vak geleerd op allerlei online platformen en door zelfstudie.”

Zijn jullie meteen na het afstuderen gaan samenwerken?

Bram van Rompaey: “Reinout had voor zijn eindwerk een kortfilm gemaakt Something Fishy, waarmee hij een prijs won op het kortfilmfestival “Leuven Kort”. Zo trok hij de aandacht van het Gentse bureau Madoc, dat een film in die stijl zocht voor het museum van de Zwinstreek. Maar omdat het te veel werk was om dat alleen klaar te spelen, heeft hij

mijn hulp ingeroepen, het begin van onze professionele samenwerking. In onze jeugdige overmoed hebben we meteen in 2006 een bedrijfje opgericht. Onze boekhouder bekende onlangs dat hij destijds dacht dat we het hooguit zes maanden zouden uitzingen… Dat bedrijf hadden we aanvankelijk Plan’78 genoemd – 78 is ons beider geboortejaar – en tot vorig jaar zaten we in een huurpand op het De Coninckplein. Aangezien niemand het getal 78 kon onthouden, hebben we onlangs besloten om onze naam te veranderen. De nieuwe naam Rabbit Hole verwijst naar het konijnenhol dat naar Wonderland leidt in Alice in Wonderland. Dat leek ons een geschiktere naam voor een animatiestudio.”

Wie zijn jullie klanten en welke diensten kunnen jullie aanbieden?

Bram van Rompaey: “We maken vooral 2D en 3D karakteranima-

tie maar ook illustraties en motion design. Sinds de coronacrisis hebben we ons ook op Augmented Reality gegooid, een heel nieuwe technologie om digitale beelden over de omgeving te plaatsen met een smartphone of AR-bril. Onze klanten zijn zowel communicatiebureaus als individuele klanten. We maken advertenties voor tv en sociale media, explainer animaties, presentaties voor events, en dat zowel voor commerciële bedrijven als voor overheidsinstanties. Een paar namen: Aldi, Dacia, mijnverbouwpremie.be, VREG, Regionale Landschappen...”

Voor jullie is het begrip “karakteranimatie” blijkbaar erg belangrijk. Wat bedoelen jullie daarmee?

Reinout Swinnen: “Voor ons is het vooral belangrijk dat onze animatiefiguren een persoonlijkheid krijgen. Ze moeten door hun manier van bewegen en reageren een verhaal vertellen. Technische perfectie en grafische hoogstandjes zijn minder van belang. De persoonlijkheid van het personage staat voorop. Ik heb al heel wat werk gezien dat er visueel ongelofelijk knap uitzag, maar waarvan de animatie niet deugde. Met de juiste animatie kun je zelfs van een eenvoudige kubus een geloofwaardig personage maken.”

Verzorgen jullie zelf ook het geluid van jullie producties?

Reinout Swinnen: “Meestal wel. We hebben een uitgebreid geluidseffectenbestand en ik maak zelf ook wel een beetje muziek”.

Bram van Rompaey: “Dat is een understatement hoor! Reinout is een topmuzikant die al jaren toetsenist is bij K’s Choice, de band van Sam Bettens. Maar we doen wel een beroep op een geluidsstudio voor stemopnamen. Echt complex wordt het pas als we onze animatiefiguurtjes moeten laten bewegen in een

speelfilm zoals in de advertentie voor Aldi. Dan zijn we altijd aanwezig bij de filmopnames om er zeker van te zijn dat er voldoende ruimte in het beeld is om onze animaties vrij te laten bewegen.”

Heeft de coronacrisis een grote impact gehad op jullie?

Bram van Rompaey: “Dat is al bij al nogal meegevallen. Er zijn een aantal opdrachten afgezegd of uitgesteld maar we hebben zoals veel bedrijven ook overheidssteun gekregen in die periode. En vanaf vorig jaar is het opnieuw vlotter beginnen te lopen. Er wordt dan wel gezegd dat het crisis is, maar we merken dat onze opdrachtgevers juist meer investeren in reclame. Onze grootste dip hebben we gehad juist vóór corona, toen liepen we tamelijk wat projecten mis. Ik stond toen even op het punt om bij de VDAB te gaan vragen of ze geen parttime jobje hadden. Het leven van een zelfstandige heeft veel ups en downs. Maar onze passie voor het vak heeft ons al elke keer door die downs gehaald.”

Jullie leven vooral van commerciële opdrachten. Hebben jullie niet de behoefte om ook meer persoonlijk en creatief werk te gaan maken?

Reinout Swinnen: “Natuurlijk wel. We hebben al de kortfilm Lunch break gemaakt die wel wat succes heeft gehad op festivals en we zijn nu aan het brainstormen voor een volgende. Maar de droevige realiteit is dat daarmee niks te verdienen valt. Bij momenten dromen we er zeker van om ooit een langspeelfilm te maken. Maar daar kruipen duizenden werkuren in. Dus gaan we eerst een forse sponsor moeten vinden, en vooral een goed verhaal!”

Een selectie animatiefilms van Bram en Reinout is te vinden op de website www.rabbithole.be

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

Bakkerij Gybels • Dageraadplaats 9

Open elke dag vanaf 6u30 tot 17u

Woensdag: tot 15u • Vrijdag: tot 14u

Zaterdag: gesloten • Zondag: tot 13u

Bestellingen: 03-235 53 21

Reinout Swinnen en Bram Van Rompaey van Rabbit Hole. Foto: Luc PANDELAERS

Er is een nieuwe. Neen, geen niéuwe wel een tijdelijke, snel gedropt. Toen ik er voor het eerst binnenkwam, was ik meteen ongemakkelijk gedesoriënteerd, je zou voor minder. Je was jaren in een bepaald patroon geprogrammeerd, je vond blindelings je weg want zo wilden ze dat. Maar je zag er ook mensen die je kende, sloeg wel eens een praatje. Herstelde snel van kleine veranderingen. Neen, natuurlijk een buurtwinkel was het wel niet. Zo’n supermarkt heeft nooit die ambitie, het gaat om producten verkopen, veel en snel, en aan veel mensen. Maar door de omstandigheden, pal in de wijk, kreeg die supermarkt wel – naast zijn bredere bereik – een soort buurtbetekenis. Dat eigenlijk ook als gevolg van het contradictorische feit dat hij (of beter het mechanisme erachter) alle kleintjes opat. Slager, groeteboer, kruidenier. Ja er bleven er nog wel over of er staken er weer de kop op. Maar het geconcentreerde aanbod lokte veel extra gebruikers. We hebben nu een vervanging van dit ooit breed uitgemeten winkelcomplex. Naast het oude neergedaald, dat op zijn beurt wacht om een ruïne te worden en dan weer te herrijzen. Maar vanaf nu kom ik een container binnen, alsof die in de wijk geprojecteerd is vanuit een andere tijd. Als ik er binnenstap dan krijg ik het gevoel van een kille volgepropte doos, een soort geïsoleerde tijdscapsule die mij aanspreekt in een soort cybertaal.

Of ik beland ben in een futuristische omgeving waarin ik voeding moet halen uit glazen aquaria en zoeken in volgepropte droge rekken. Het voedsel is niet meer wat ik kende. Het is geabstraheerd in koelcellen waardoor het ontdaan is van zijn bekende materialiteit. Producten waar ik vroeger gewoon dichtbij kon komen zijn ingedrukt tot een suggestie van zichzelf. De voeding is een serie dingen geworden, ruiken niet, voelen niet. Ze zijn dubbel ingepakt, in containertjes en achter glas.

En ik ben een zoekend wezen dat zijn calorieën moet verzamelen en snel en efficiënt zijn rondgang moet doen. Ik ben verdwaald in een zonderlinge plek.

Is dit al Brave New World of de aanloop? Een voorafspiegeling van ons genummerde bestaan waarbij we lopend door een schacht voedsel

de zijspiegel den deleis De

kunnen krijgen, nadat onze eigen QR code is gescand voor de afrekening? Gedropt in een voedingsstation dat van buitenaf gestuurd wordt, waar geen personeel meer is maar robots geruisloos tussen de rekken schuiven. Is dit een testmodel, bedoeld als een soort training die ons moet voorbereiden op het uitvoeren van gedisciplineerde calorieopnames?

Een systeem dat ons zal helpen onszelf te reduceren tot werktuigen die naast elkaar hun boodschappen doen om onze reproductie te realiseren zodat we de volgende dagen weer optimaal productief kunnen zijn?

We herkennen elkaar niet meer, we dwalen langs de glazen koelkasten, we schuiven door de rekken, we botsen tegen elkaar maar we zien elkaar niet meer. We maken geen praatjes meer, we slenteren niet of gaan heen en weer om te vergelijken, neen we haasten ons door de slurf met voedselpakketten. Andere gebruikers zijn identiek aan mijzelf, zoekende wezens naar hun dagelijkse of wekelijkse porties. Soms hinderen ze mij omdat ze onzeker door de gangen lopen of met spiedende ogen weifelend voor de kasten staan, krampachtig zoekend naar een favoriet product. En zij ervaren hetzelfde als ik. Toch zeggen we niets, verzetten ons niet, we ondergaan. Of ben ik ziek? Sla ik op hol? Ben ik verward omdat mijn geest niet flexibel genoeg is om veranderingen te incasseren en me daaraan snel aan te passen?

Het ligt aan mij. Ik moet wat nuchterder worden, rustiger, wennen aan de verandering, flexibiliteit opbrengen. Dat moet toch als hedendaagse mens, wil je meekunnen? Jaja, je mag ook wel dromen en spelen en je fantasie loslaten en jezelf zo in andere sferen wanen, maar je mag landschappen niet verwarren met elkaar, je luchtspiegelingen niet ervaren als realiteit. Je gaat gewoon naar een tijdelijke winkel, je went wel aan de omstandigheden, je vindt je nuchterheid wel terug. Gewoon rustig blijven ademen. Je vindt er je weg wel, het is tenslotte maar een winkel. Jij blijft de baas over wat je ziet en koopt. Berg die oververhitte pen op.

‘Sorry dat ik je niet zag. Je moet ook zo uitkijken om te vinden wat je zoekt. Is dat bij jou ook zo?’

‘Neen helemaal niet! Ik vind dit wel prettig.’

Wim VERZELEN

toevallige mens

Er is geen plan en geen concept het uiterlijk willekeurig. Het bouwplan wispelturig maakt een toevallig mens.

Van liefde is geen sprake er is alleen 1 op de 100.000.000.

Geen rechtvaardiging of drift slechts strikt onnodige noodzaak.

Geboren uit het leed van een man en een ontroostbare vrouw.

De naam is goed gekozen en gekoesterd door een geliefde.

Op die blinde vlek in het oog staat iedereen als toevallige mens.

Ricardo ANEMAET

poëzie voor iedereen!

De vijfde editie van Poëzievensters komt eraan!

De dichters uit Zurenborg zijn al druk bezig hun mooiste gedichten uit te zoeken. Een prachtig geschenk, poëzie voor iedereen!

We verheugen ons nu al op het moment dat de nieuwe raamstickers straks weer buren, toeristen en toevallige passanten zullen verrassen.

Denk je nu: Ik wil ook graag zo’n gedicht!

Dan heb ik goed nieuws, dat kan!

Via onderstaande link kun je vanaf nu inschrijven: https://forms.microsoft.com/r/1ekfujkrjF

Kopieer de link naar je internet zoekbalk of tik hem in, druk op enter en vul het formulier in.

In juni ontvang je dan van één van onze woordkunstenaars een gedicht om voor je raam te hangen.

Namens Poëzievensters: Ricardo Anemaet

Onbekend erfgoed rond het Groen Kwartier

HeT regenT ArT nOU ve AU in BrU ssel, H eT drU ppelT Op ZU ren BOrg

De oplevering van het door Victor Horta ontworpen Tassel-huis in Brussel in 1893, is de aanleiding voor de viering van 130 jaar art nouveau in onze hoofdstad. In Antwerpen deed de nieuwe stijl vijf jaar later zijn intrede en daarvan zijn in onze wijk heel wat voorbeelden te vinden. Volgens Zurenborgkenner Alex Elaut is dit herdenkingsjaar dan ook een uitstekende aanleiding om de overgebleven panden in de ruimere omgeving, d.w.z. inclusief de straten rondom het Groen Kwartier, eens onder de aandacht te brengen. (Marcel SCHOETERS)

Het spreekt vanzelf dat de art nouveau vooral zijn toepassing krijgt in de nieuwe stadswijken die net voor en na 1900 in Antwerpen uit de grond rijzen: de museumwijk, de CogelsOsylei en de buurt van de Markgravelei.

Stordiau, Frans Smet-Verhas, August Cols en Alfried Defever woningen afgeleverd die het label art nouveau mogen dragen. Ook aan de rand van Zurenborg komen we werk tegen van hun hand en niet van hen alleen.

De eerste art-nouveauwoning in Antwerpen is het herenhuis op de Amerikalei 193 van de hand van Alexis Van Mechelen (1864-1919). Al bij het ontwerp van het winkelpand in de Zwartzustersstraat 44 had hij voor de geveldecoratie een aanzet gegeven tot de nieuwe vormentaal. Dat pand stond in 2021 op de shortlist voor de finale van het Erfgoedjuweel.

KLASSIEK De Cogels-Osylei een art-nouveauwijk noemen zou een brug te ver zijn. “Achter de art-nouveaugevels schuilt in de meeste gevallen nog een klassieke ruimte-indeling van drie ineenlopende kamers en een rubensiaanse of neorococo ‘mooie kamer’”, zegt Alex Elaut.

In onze wijk hebben dankzij Elaut ondertussen (hopelijk) bekende architecten als Jos Bascourt, Jules Hofman, Jacques Deweerdt, Ernest

Neem bijvoorbeeld Emiel Van Averbeke, net als Van Mechelen ook stadsarchitect. In die laatste functie was Van Averbeke tot een totaal andere stijl gedwongen. Hij stond in voor de plannen voor de restauratie -of veeleer de volledige verbouwingvan het Rubenshuis. Aan de Lode Van Berckenlaan 146 vind je nog het Hof van Nauwelaerts, dat Van Averbeke ontwierp voor de met Rubens dwepende kunstschilder Joris Nauwelaerts.

DIERENTUIN

Van Averbeke werkte ook vaak samen met zijn vriend en collegastadsarchitect Jan Van Asperen, die nog stage had gelopen bij Emile Thielens. Van Thielens kennen we heel wat gebouwen in de Harmoniewijk. Hij tekende ook voor het gros van de oudere gebouwen in de Zoo, waaronder de Egyptische Tempel en -samen met Van Asperen en Van Averbeke- het gebouwencomplex op het Koningin Astridplein waartoe ook de toegang tot de dierentuin behoort. Van Averbeke en Van Asperen ontwierpen samen het Liberale Volkshuis Help Uzelve in de Volksstraat 40. Van Asperen is ook de ontwerper van het spoorviaduct.

Dichter bij onze wijk ligt de Cobdenstraat 24, waar je nog de eerste eigen architectenwoning van Van Averbeke uit 1907 terugvindt. Wanneer hij in 1921 een tweede woning ontwerpt, aan de Karel De Preterlei 188, lijkt hij zich meer tot de art deco te hebben bekeerd.

De woning in de Cobdenstraat is één van de hoogtepunten van een mogelijk nieuwe wandeling rond artnouveauarchitectuur in de periferie van Zurenborg. Alex Elaut en enkele andere stadsgidsen werken ze uit. Hopelijk kan Gazet van Zurenborg ze in een volgende editie nader belichten.

VERBUECKEN

Wie daarin zeker aan bod zal komen, is decorateur Henri Verbuecken. Zijn naam zal niet bij iedereen meteen een belletje doen rinkelen maar hij is de ontwerper van de mozaïeken aan de toegangspoorten van de Zoo.

Verbuecken introduceerde bij ons de Engelse Arts & Crafts-beweging, die voor de art nouveau een belangrijke voedingsbodem vormde. Een voorbeeld daarvan kan je vinden in

de woning van Gustave Albrecht, nu het Redershuis (en Eugeen Van Mieghemmuseum). Hij is hoogstwaarschijnlijk ook de ontwerper van de mozaïeken op de Vier Jaargetijden

Verbuecken ontwierp zelf maar drie woningen, één voor de beeldhouwer Arthur Pierre in de Haringrodestraat 115 en twee voor zichzelf. De eerste daarvan, aan de Rubenslei, is al lang afgebroken. In de Van Diepenbeeckstraat 4-6-8, in de knik van de straat, vestigde Verbuecken vanaf 19031904 zijn glaskunstatelier.

In 1905 heeft zijn geadopteerde dochter Juliette, gehuwd met zijn medewerker Léon De Wit, de zaak overgenomen. Het complex heeft sedertdien al heel wat verbouwingen doorstaan.

Uit de bezoeken die Alex Elaut de voorbije weken aan enkele huizen heeft mogen brengen, heeft hij geleerd dat er nog heel wat interessant materiaal in kasten en laden steekt. “Zo heb ik contact kunnen leggen met de eigenares van het huis Boreas in de Transvaalstraat 56, het eerste art-nouveauhuis van Jos Bascourt uit 1898. Bij een interieurbezoek liet ze me het oorspronkelijke lastenboek uit 1898 van Bascourt voor de aannemer zien. Wat een schat aan informatie. Zo weten we dat de églomisés (achterglasschilderingen) aan de gevel gemaakt zijn door F. en A. Veranneman en de bakstenen van de voorgevel aangekocht moesten worden in Parijs. Uniek document. Wie nog oorspronkelijke documenten van zijn huis heeft, mag steeds contact opnemen.”

(Met dank aan Alex Elaut, Christel Fruyt en Patrick Demeyer. Info Verbuecken: Petra Maclot)

Huis Herfst om de hoek in de Waterloostraat.

Foto: Luc PANDELAERS

Alex Elaut voor huis Herfst, één van de Vier Jaargetijden.

Foto: Luc PANDELAERS

In Brussel geboren (net als mijn moeder). Altijd in Brussel gewoond. Thuis in het diverse Brussel. Noem mij gerust een Zinneke.

Als kind betekende Antwerpen voor mij: de dierentuin en de Flandriaboot. Later de Boerentoren. En veel later natuurlijk de kathedraal en de pracht van de Antwerpse musea. Ja, dat was het: een museumstad. Over Zurenborg had ik nog nooit gehoord.

van buitenaf bekeken

Zinneke op Zurenborg

Af en toe is Gazet van Zurenborg van plan om mensen van buiten de wijk te vragen hoe zij Zurenborg zien. Mensen, die hier niet wonen maar hier vaak komen, om welke reden dan ook. Of mensen die hier gewoond hebben en terugblikken op die periode. Voormalig radiojournaliste, Liesbet Walckiers, heeft als eerste haar pen gescherpt.

Tot ik mijn vriend leerde kennen. En zo komt het dat mijn tweede thuis al meer dan veertig jaar lang Zurenborg is. De eerste blik was overweldigend: nog nooit had ik zo’n indrukwekkende wijk gezien als de buurt van de CogelsOsylei. Brussel heeft heel wat art-nouveauhuizen maar die staan allemaal verspreid over verschillende wijken. Hier krijg je ze als een geschenk op een dienblaadje allemaal samen aangeboden. Een unicum. Maar Zurenborg is meer dan dat. Wanneer je onder de spoorwegbrug doorloopt kom je in het meer bescheiden deel. Minder opvallend maar niet minder interessant. Kleinere huizen, minder m’as-tu-vu, maar wel een harmonisch geheel. Een buurt waar je graag wilt wonen. Een buurt met een hart ook. En dat hart is het Dageraadplein, pardon de Dageraadplaats (ik zal het nooit leren…). Dat plein maakt van Zurenborg de meest zuiderse wijk van Antwerpen. Wanneer je er op een van de terrasjes zit, waan je je honderden kilometer verder zuidwaarts, zelfs al is het een wat frissere dag. De vaste gasten met het glas in de hand, de bakfietsers met hun kroost, de peuters op de spelen, de sjotters op het plein, een vanzelfsprekende mengelmoes op een levendige plek waar ik graag kom keuvelen of mijn krant lezen.

Stoort mij hier dan niets, in al die jaren dat ik hier kom? Toch wel, dat is de dreiging van -ik zal het maar noemen- het Pieter Potsyndroom. Ik zie hoe snel de horecasector zijn grenzen verlegt. Het maakt me wat ongemakkelijk. Het is een fenomeen dat je trouwens

in andere Antwerpse wijken ook meemaakt. De gezelligheid barst uit haar voegen. Dat oefent in drukkere tijden een aanzuigeffect uit op een publiek van soms opdringerige “toeristen”, die -misschien wegens parkeerproblemen- minder naar het stadscentrum trekken. De herkenbaarheid heeft er bij ingeboet. Die evolutie heeft zijn weerslag op de hele wijk. Oudere inwoners verdwijnen geleidelijk aan. Dat is normaal. Maar het hele stadsweefsel verandert daardoor van karakter. Het heeft natuurlijk ook te maken met de enorme stijging van de immobiliënprijzen. Hoe sympathiek de nieuwe bewoners ook zijn.

In de loop der jaren zijn heel wat kleinere winkels doodgeknepen door Delhaize, Carrefour en consorten (Wie herinnert zich “De Lachende Biefstuk“ nog?)… Heeft iedereen echt genoeg aan het zielige aanbod van de supermarkt? Is het onrealistisch om te dromen van een nieuwe krantenwinkel? Worden we nu echt verplicht om onze kranten op onze smartphone te lezen? Of daarvoor telkens naar het station te fietsen? (Voor wie dat durft… ik heb dat alleszins tijdens mijn kinderjaren in het centrum

van Brussel niet geleerd). Een echt pluspunt is overigens de markt op de Dageraadplaats. Een mooi basisaanbod maar je moet natuurlijk vrij zijn op donderdagmorgen. Dat is niet iedereen gegund.

En dan is er het allerjongste gezicht van Zurenborg: de vroeger zo trieste Krugerstraat is uitgegroeid tot een waar museum van street art. Een bezoek waard.

Maar er is meer. Dit is een wijk met een geschiedenis. En niet zo maar een geschiedenis. Hoewel die lange tijd is ondergesneeuwd. Voor de Tweede Wereldoorlog was het grotendeels een joodse buurt. Die ligt overigens nog altijd niet veraf, denk maar aan de uitmuntende bakkerij Kleinblatt. Het nazibewind heeft daar een lelijke streep door getrokken. Geen andere stadsdelen zijn tijdens de oorlog zo zwaar door de anti-joodse razzia’s getroffen. De hartverscheurende verhalen daarover zijn uitdrukkelijk gedocumenteerd in het uitstekende boek van Lieven Saerens, Vreemdelingen in een wereldstad. Uit de gedetailleerde plannetjes kun je nagaan, straat voor straat, waar mensen zijn weggehaald voor deportatie. Het heeft lang geduurd maar nu hangt er eindelijk een herdenkingsplaat aan de school in de Grotehondstraat, waar honderden buurtbewoners een dag en een nacht op de speelplaats werden samengepakt, zonder eten of drinken, onderweg naar de concentratiekampen. En -wellicht- de dood. Je vindt een verwijzing hiernaar in 1942 Het jaar van de stilte van Herman Van Goethem en ook in Wil, de mooie roman van Jeroen Olyslaegers, overigens een vroegere Zurenborger. Die geschiedenis is te lang onder de mat geveegd. Gelukkig is daar de jongste tijd wel aandacht voor gekomen. In de eerste plaats door die auteurs. Haast elke gevel verbergt hier de littekens van die tragedie, in huizen waaruit mannen, vrouwen en kinderen zijn weggerukt, omdat ze jood waren. En nooit zijn teruggekeerd.

Ook dat is Zurenborg voor mij. Dat beeld krijg ik nooit meer uit mijn geheugen gewist wanneer ik hier door de straten loop.

Kind van Brussel, jawel. Maar ook pleegkind van Zurenborg.

Liesbet Walckiers. Foto: Luc PANDELAERS

Tentoonstelling van Veerle Rooms in UA H eT wOrdT weer liCHT

2022 was een vervloekt jaar. Op 24 februari, de dag dat Poetin Oekraïne binnenviel, werd beeldend kunstenaar Veerle Rooms getroffen door een hersentrombose die haar rechtszijdig verlamde. Een jaar later is de Zurenborgse ontembaar actief zoals vanouds en bereidt ze een overzichtstentoonstelling voor in de hal van de bibliotheek van de Universiteit Antwerpen. Niet zonder reden staat op het nieuwjaarskaartje van de Foundation Veerle Rooms: “Het wordt weer licht”. (Jan HOLVOET)

tekst en tekening heb ik verwerkt in een verjaardagskalender voor de Foundation, samen met vijf andere tekeningen over hetzelfde motief die ik uitwerkte. Zo heb ik die periode van me kunnen afschrijven en tekenen: eerst tekende ik een fles, en dan een vis, en dan een walvis…en de rest volgde.

En nu volgt een grote overzichtstentoonstelling?

Veerle Rooms: Ja, in de bibliotheek van de UA. Ze was oorspronkelijk gepland in oktober maar door de brand in de stadscampus opent ze pas in maart. Zo heb ik meer tijd om de selectie samen te stellen. Het gaat over vijftig jaar bibliofiele portfolio’s, gaande van de jaren zeventig tot nu. In het begin enkel beeldende kunst, later bijna steeds woord samen met beeld. Een portfolio is gewoon een grote map waarin werken van een kunstenaar worden verzameld: wij werkten veel op internationale schaal en een portfolio was makkelijk te transporteren.

Hoe is uw carrière gestart?

Veerle Rooms: Ik heb gestudeerd aan het toenmalige Sint-Maria Instituut in Antwerpen en later aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten. Sint-Maria is nu gefuseerd met Sint-Lucas en samen zijn ze opgenomen in het grotere kader van de Karel de Grote Hogeschool.

Later heb ik er zelf les gegeven. Er was toen een beroepsafdeling, waar grafiek als ambacht werd aangeleerd, en een afdeling hoger kunstonderwijs. Wij waren feitelijk “concurrenten” van de academie van Antwerpen maar we werkten vriendschappelijk samen.

uitnodiging van een organisatie zoals het Masereelcentrum. De Oost-Europeanen hadden de grootste traditie, de Amerikanen waren meesters in technische innovatie.

Hoe is de tentoonstelling tot stand gekomen?

Veerle Rooms: Mijn rechterkant was verlamd en ik kon nauwelijks spreken. De woorden vormden zich wel in mijn hoofd maar ik kon ze niet articuleren. Ik werd drie maanden op een fantastische manier verzorgd in Revarte en kon in mei terug naar huis. Weer kunnen tekenen en schrijven was alles wat ik wilde. Een keer was ik als oefening een tekst aan het kopiëren over vissen in het Lake Tahoe. Het schrijven ging me niet goed af en plots kon ik het niet laten te tekenen wat ik aan het schrijven was, en dat ging vlotter, dat zat er wel nog in. Zo begon mijn herstel. Die

In de jaren zeventig ben ik gaan werken in het Frans Masereelcentrum dat werd overgenomen door minister van Cultuur, Frans Van Mechelen, om kunstenaars toe te laten te werken met grote persen die ze zelf niet bezaten. Er kwamen mensen van overal, Oost-Europeanen, Amerikanen… Zo ontstond internationale samenwerking, we maakten portfolio’s op uitwisseling: werk werd samen gebundeld en dan beurtelings tentoongesteld hier en in het land van origine. Zo kreeg ik de kans Universal Limited Art Editions te bezoeken op Long Island, in New York. Daar waren grote namen actief, zoals Jasper Johns en Robert Rauschenberg, o.m. met heliogravure, waarbij je een beeld aan het drukproces toevoegt, een van mijn specialiteiten. Later ben ik naar Boston getrokken, waar de grafiekwereld het verst stond in digitale print. De Oost-Europeanen kwamen dan weer graag naar hier, omdat zij onder het communistische regime niet kondenreizen, tenzij op

Veerle Rooms: Voor mijn 75ste verjaardag en het tienjarige bestaan van de Foundation Veerle Rooms wilden wij een tentoonstelling organiseren. Ernest Van Buynder heeft dan de bibliotheek van de Universiteit Antwerpen voorgesteld. Ernest is niet alleen voorzitter geweest van het MUHKA maar ook ondervoorzitter van het UIA, secretaris van de UA en voorzitter van Kunst op de Campus. Hij is nog zeer actief in de kunstwereld.

Wat moeten we ons voorstellen bij de portfolio’s?

Veerle Rooms: Ze zijn veelal samengesteld door verscheidene kunstenaars, vaak in samenwerking met woordartiesten. Toen we in het begin van de jaren tachtig naar Long Island gingen met een groep van 4 grafiekers zijn we in contact gekomen met graffitikunst. We leerden woorden te gebruiken als grafische tekens. Bij onze terugkeer ben ik gaan samenwerken met vier schrijvers, Marcel Van Maele, Lucienne Stassaert en Leo en Kris Geerts. Dat werk noemden wij “Koppelteken” en hebben we uitgebracht bij De Brakke Grond in Amsterdam. De tekst was altijd in zeefdruk, de beelden in lithografie en ets. Ik vond dat heel interessant en we zijn dat blijven doen. Vanaf 2000 werkten we bijna altijd samen met schrijvers: een groep beeldende en schrijvende kunstenaars kwam twee weken samen en werkte rond één thema. Het resultaat werd De Rebus genoemd, een spel waarbij woorden en lettertekens elkaar aanvullen.

We hebben nog andere ludieke dingen gedaan. Zoals speelkaarten maken met grafische werken van verscheidene kunstenaars, uit eigen land en Zuid-Afrika. Het is een mooie tijd geweest. En ja, het wordt weer licht. Laten we hopen voor iedereen.

“Bibliofiele projecten”

Opening 2 maart 2023, 18u. Rodestraat 13 - 2000 Antwerpen Foundation Veerle:

Rooms: www.foundation-vr.be

Veerle Rooms. Foto: Gerda HuyGEN

Palganeem, wat betekent dat?

Lies Van Gasse: “Palganeem is een schiereiland voor de kust van Käsmu in Estland. Het eiland waarop het boek is geïnspireerd, is een broedeiland voor vogels dat je enkel kan betreden bij het juiste tij. Maar voor mij is het een imaginair eiland dat ik heb samengesteld uit de omgeving van Käsmu, de omgeving van een blokhut in Letland in de buurt van Malpils en de tuin van mijn opa.”

Wat voor soort boek is het? Een geïllustreerde dichtbundel? Een graphic novel? Een brievenroman?

Lies Van Gasse: “Het meest van de drie is het een brievenroman, al zou ik het dan veeleer een brievenboek noemen. Er zitten stukjes graphic novel in en ook wel wat poëzie. Een echt hybride boek dus.”

Palganeem van Lies Van Gasse

een boek over veiligheid, vrijheid, eenzaamheid en de natuur

Bij de jonge Nederlandse uitgeverij Kwakman & Smet verscheen onlangs Palganeem, een fascinerend boek van Lies Van Gasse. Het is een bijzonder fraaie uitgave waarin zowel de auteur als de illustrator Van Gasse optimaal tot haar recht komt. We vroegen haar om ons te gidsen in haar mysterieuze universum. (Peter THEUNYNCK)

Er zijn twee personages: Heremiet en Kind. Kun je iets meer over hen vertellen?

Lies Van Gasse: “In mijn beleving zijn het een peter, Heremiet, en zijn

petekind, Kind, die vanop duizenden kilometers afstand nabijheid zoeken door elkaar brieven te schrijven. De afstand is er niet alleen in kilometers, er is ook de suggestie dat ze elkaar opzoeken over de randen van de dood heen. In het begin van het boek beschrijft Kind het Antwerpen na de aanslagen van 22 maart 2016, wat in contrast staat met het schijnbaar rustige Palganeem. Maar alles kantelt en rust wordt onrust.”

Wat is de essentie van je verhaal?

Lies Van Gasse: “Ik ben het boek beginnen te schrijven vanuit de drang iets te vertellen over de illusie van veiligheid en over hoeveel vrijheid we daaraan opofferen. Dat zit er nog steeds in. Het zijn vaak filosofische overwegingen over vrijheid, regulering, menselijke relaties. Zo sloop ook het thema eenzaamheid, een klassieker in mijn werk, toch weer binnen. Maar ik vind dat ik het nu op een erg gelaagde manier heb laten zien.”

Heb je je aan een bepaald voorbeeld gespiegeld?

Lies Van Gasse: “Niet echt. Ik was, toen ik eraan bezig was, ook niet echt een boek aan het schrijven. Ik beschouwde het meer als een soort kunstproject. Ik heb wel een paar keer gedacht aan Sophie Calle [° 1953, Franse fotografe en beeldend en installatiekunstenaar, red.] en Toon Tersas [1924-1995, Kempens kalligraaf en tekenaar, red.].”

Waar situeer je het boek in je oeuvre?

Lies Van Gasse: “Het sluit eerder aan bij mijn dichtbundels. Het personage van de Heremiet heeft bijvoorbeeld wel wat gemeen met De Vlinderonderzoeker uit mijn recentste bundel, beestjes. Daar zag je dat categoriseren en in kaart brengen van de natuur al.”

Het boek is het resultaat van een samenwerking met anderen. Hoe kwam die tot stand?

Lies Van Gasse: “Ik heb de brieven uit het boek effectief verstuurd naar een heleboel mensen. Af en toe kwam er iets terug. Of iemand zette een brief op de website (palganeem.com) en schreef terug. Zo heb ik in de loop van het project input gekregen waarvan ik hier en daar wat in het boek verwerkt heb.”

Hoe kwam je bij uitgeverij Kwakman & Smet terecht?

Lies Van Gasse: “De uitgeverij is bij mij komen aankloppen. Ik was de brieven van Kind en Heremiet aan het versturen en zette fragmenten online toen ze me contacteerden. Ze wilden een reeks boeken rond dubbelkunstenaars opstarten en vonden dit project een mooie opener. Vermits ik niet durfde te hopen dat soort werk bij een klassieke uitgeverij onder te brengen, was ik erg blij. Ze zijn nog in de opstartfase en geven niet zoveel uit. Je kan ook een abonnement nemen op hun uitgaven, ze zijn zoekende naar nieuwe modellen.”

Ben je intussen aan een nieuw project bezig? Grafisch? Literair?

Lies Van Gasse: “Ik ben een bundel aan het schrijven, nogal dystopisch. Hij staat echt nog in de kinderschoenen. Het idee is dat het ook een mengvorm wordt, met hopelijk beeld, maar dat blijft toch hout vasthouden. En ik heb ook een paar projecten waarvoor ik nog een onderkomen zoek.”

Wat zou je de komende jaren nog graag doen?

Lies Van Gasse: “Eerst revanche nemen als parttime stadsdichter. Misschien eindelijk een kinderboek schrijven. En binnen een jaar of twee wil ik wat meer geschilderd hebben en daarvan eindelijk eens werk maken.”

Lies Van Gasse, Palganeem Kwakman & Smet uitgevers 192 p., 35 €

Lies Van Gasse Foto: Dieter DEDECKER

grenzeloze liefde

lie Fde verBindT TiBeT M eT ZU ren BOrg viA pOrTUgAl

Elke morgen tijdens mijn ochtendwandeling kom ik ze tegen. Hand in hand. Zij draagt duidelijk een pruik en is niet meer goed te been, allebei zijn ze goed ingeduffeld want voor een Portugees in de Algarve is een gemiddelde temperatuur van vijftien graden koud. Dan gaan ze samen op een bank zitten en kijken naar de zee. Hij laat haar even alleen en keert terug met zijn krant en een doosje met gebak van de bakker. Ik smelt als ik ze zie, voor mij is dat liefde, grenzeloze liefde. Is er iets mooier dan de liefde om over te schrijven? Daarom schrijf ik toch van hieruit, vanuit de Algarve waar ik momenteel verblijf, over Matthieu Lelièvre (46) en Kersan Zhuoma (41), van bij ons op Zurenborg. (Yo VAN DEN BULCK)

De vragen heb ik per e-mail gesteld maar ik ken het koppel al jaren. Ooit waren we samen aan de slag op de Zomer van Antwerpen waar zij samen voor de catering instonden. Kersan kwam ik tegen tijdens de pauze bij Encora waar zij Ondernemingsbeleid volgde en ik Arabisch. Een evidente eerste vraag was hoe ze elkaar hebben leren kennen.

Matthieu: “In 2003 leerden we elkaar kennen in Kunming, in de provincie Yunnan, in China, toen ik daar studeerde. Ik was toen 26. Daarvoor had ik een jaar gereisd in Australië, Nieuw-Zeeland en Azië. En daarvoor had ik in België hotelmanagement gestudeerd en gewerkt. Kersan kwam toen net terug van een jaar Ierland. Ze had daar Engels gestudeerd en boeddhisme in een Tibetaans boeddhistisch centrum op het Ierse platteland.”

ZURENBORG

Dat Matthieu een rasechte Zurenborger is, blijkt uit zijn antwoord op mijn vraag over de connectie met onze wijk.

Matthieu: “Bij mijn geboorte woonden mijn ouders in de Walvisstraat, eind jaren zeventig zijn we naar de Grotehondstraat verhuisd en nu woon ik in de Nottebohmstraat.”

SAMENZIJN

De grootste uitdaging als koppel is misverstanden voorkomen die voortkomen uit het cultuurverschil. Matthieu mist België als hij in China is en omgekeerd. Kersan mist vooral haar familie en het lekkere eten. Haar familie zag ze al drie jaar niet meer en dat weegt. De twee trouwden in 2011 en hebben twee kinderen, Mila is zes en Maya twee. Maya is nog nooit in China geweest. Ze vinden kinderen een hele aanpassing maar vooral een rijkdom.

BEZIGE BIJEN

Vermits ik weet dat ze allebei sociaal geëngageerde mensen zijn, vroeg ik hen waarmee ze bezig zijn, beroepshalve en in hun sociale leven.

Matthieu: “We hebben rond 2005 de dorpsschool in het dorp van Kersan volledig heropgebouwd en waren ook een paar jaar medeverantwoordelijk voor de organisatie van Muziek in de Wijk. We doen altijd ons best om projecten en mensen rondom ons te steunen. Maar uiteraard gaan tegenwoordig de kinderen voor.”

“In 2006 hebben we onze B&B opgericht, in Shangri-La, het Tibetaanse deel van Yunnan. Ze bestaat nog steeds maar wij exploiteren ze niet meer. Negen jaar geleden is de oude stad van Shangri-La afgebrand. Het vuur stopte net voor ons guesthouse toen de wind keerde. Enkel het deel achter het huis is gespaard. Sindsdien wordt er gezegd dat ons guest-

house de brand stopte. De oude stad is achteraf heropgebouwd, dat duurde wel 2 jaar. Na de brand volgden dus een paar magere jaren voor ons. We verkopen ook wijn, Zomya.”

TOEKOMST

Dat dit koppel boordevol ideeën zit, bewijzen hun plannen om iets te openen op Zurenborg. Het concept is nog niet vastgelegd. Ze denken aan de horeca, maar alleen overdag, niet 's avonds, iets met wijn en thee, geïnspireerd door de Himalaya. We houden de lezer van Gazet van Zurenborg op de hoogte. Dat Kersan een cursus ondernemingsbeleid volgde, komt dan zeker van pas. Juwelen maken is ook een hobby van haar. Ze maakt er ook op bestelling. In avondschool volgt Matthieu de lerarenopleiding terwijl hij al actief lesgeeft.

Ik las onlangs dat je veel kunt plannen in het leven maar dat de liefde zo haar eigen wetten heeft. Ze slaat toe en stopt niet aan een grens. De enige grens die ze kent, is de vorm en omvang van het hart dat klopt. Overal. Zurenborg, Tibet en Portugal, de puzzel is gelegd.

ontharingen • massage • pedicure manicure • make-up • gelaatsverzorging verwendagen • cadeaubons

Voor alle verzorgingen worden 100% natuurzuivere producten van Dr. Hauschka en Chi gebruikt.

www.mooimakerijanemoon.be

ann@mooimakerijanemoon.be

gsm 0498/69 39 45 Volg ons ook op Facebook en Instagram

Matthieu Lelièvre en Kersan Zhuoma met hun kinderen Mila en Maya.

Foto: Dieter DEDECKER

De nieuwe stelplaats van De Lijn

vooruitgang maar niet zonder hobbels

De Lijn werkt hard aan de realisatie van een nieuwe stelplaats aan de luchthaven van Deurne en aan het nieuwe onderhoudscentrum in Rumst. Die komen in de plaats van het busdepot op Zurenborg. Volgens de planning is het onderhoudscentrum in Rumst operationeel vanaf voorjaar 2024 en de stelplaats in Deurne vanaf najaar 2024. Tijdens een overleg tussen De Lijn, de Stad en Leefbaar Zurenborg op 16 januari was er zicht op de voortgang.

(Herman KOK)

Het goede nieuws is dat de spade daadwerkelijk in de grond gestoken is en dat de voortgang op de twee sites goed zichtbaar is. Vooral de bouwplaats in Rumst vordert. De fundering is afgerond, de ankers voor de kolommen zijn geplaatst en de wapening voor de kelderwanden is gezet.

Deurne

Hoe staat het met de bouw van de nieuwe stelplaats aan de luchthaven van Deurne? Een goed moment om eens een kijkje te nemen. Vanaf de fietsostrade en het pad achter de sportvelden, een van de toekomstige ontsluitingswegen, is de site goed te zien. Duidelijk is dat de werkzaam-

heden ook hier vorderen, met name de grondwerken en eerste fundatiewerken, en de plaatsing van de betonnen wanden voor het dienstgebouw.

Op deze plek, ingeklemd tussen de spoorlijn en de luchthaven, is bijna geen stukje grond onaangeroerd. Bodemvervuiling, veroorzaakt door activiteiten in de omgeving en de stroming van grondwater, maken dat de grondwerken, die nodig zijn om de kelders van de gebouwen en de ondergrondse infrastructuur aan te leggen, vertraging oplopen. Zo moest er een oplossing komen voor de afvoer van vervuilde gronden. Dat is gebeurd.

Beperkte vervuiling

In een stedelijk gebied is er op of naast bijna iedere site wel sprake van activiteiten, waaruit mogelijk vervuiling is voortgekomen. Dat is ook zo op het terrein van de nieuwe busstelplaats. Het geluk is dat de situatie in Deurne niet ernstig is en de impact van de vervuiling relatief beperkt blijft. De werkzaamheden

Mist over Spoorpark dikt aan

zijn nu gestart en de planning wordt stelselmatig geoptimaliseerd. Het is goed dat door geregeld overleg tussen De Lijn, de Stad en Leefbaar Zurenborg de wijk op de hoogte blijft van de ontwikkelingen rond de stelplaats, de aanstaande verhuizing en de voortgang in dit dossier.

The proof of the pudding is in the eating

Een bericht van een projectleider van Vespa (Vastgoed en stadsprojecten voor Antwerpen) dat Gazet van Zurenborg onder ogen kreeg, brengt verbazing teweeg maar leidt ook tot ergernis. In het vorige nummer heeft de Gazet bericht dat de stad en Infrabel niet op hetzelfde spoor zitten wat de aanvang van de werkzaamheden voor het Spoorpark aangaat, dat gepland is op de terreinen van het huidige Ooststation. Blijft het nu 2023 of komt er uitstel tot 2025 of zelfs 2026? De mist groeit. (Guy POPPE)

“Zoals je misschien wel hebt opgevangen, werd het verlaten van de site door Infrabel met een jaar uitgesteld tot eind 2024, waardoor de werken aan het park ten vroegste in 2025 kunnen starten.” Dat schrijft de projectleider van Vespa en dat druist in tegen wat we in oktober van Infrabel te horen kregen, met name dat de site half juni 2024 vrijkomt. Dus hebben we opnieuw ons licht bij Infrabel opgestoken.

Verbazing

“De bouw van de nieuwe loods in de buurt van het station van Berchem is gegund en kon officieel in december 2022 beginnen”, krijgen we te horen. In de loods vinden de werktreinen een schuilplaats, die dienen voor het op de werkplaats van het Oost-

station gevestigde bovenleidingscentrum. De aannemer is ondertussen ongetwijfeld van start gegaan. De geschatte duur van de werkzaamheden is anderhalf jaar. Dat houdt dus in dat de loods klaar moet zijn tegen half 2024. “Enkele weken om te verhuizen, in de tweede helft van volgend jaar komen de terreinen vrij ”, laten ze me bij Infrabel weten. Altijd ermee rekening houden dat er soms rek zit op dit soort grote projecten, denk ik erbij. Maar hoe dan te verklaren dat schepen De Ridder en informeel nu ook Vespa ervan uitgaan dat de verhuizing vertraging oploopt? “The proof of the pudding is in the eating ”, zo rondt Infrabel het gesprek af. M.a.w., nog een dik jaar afwachten.

Ergernis

De Gazet wil graag twee opmerkingen formuleren. Eerst dit. In het vorige nummer hebben we de schepen gekapitteld voor haar gebrek aan klaarheid. Nu moeten we dat ook doen ten aanzien van Vespa. De projectleider wilde niet reageren op de informatie die we van Infrabel gekregen hebben. Sommige mensen uit de wijk krijgen informeel dus wel uitleg maar Gazet van Zurenborg te woord staan, ho maar, dat is te veel gevraagd. De aanleg van het Spoorpark is toch geen staatsgeheim, neen? Waarom die stilzwijgendheid en geheimzinnigheid?

Een tweede opmerking. De stad heeft tot dusver nauwelijks of geen initiatief genomen om met Infrabel over de aankoop van de gronden te onderhandelen, kwamen we te weten. Wat moeten we daaruit afleiden? Dat ze wegens bezuinigingen of om welke reden ook de aanleg van het Spoorpark uit willen stellen (en Infrabel daarvoor de zwartepiet toespelen)? Besluit Simon Verreet, die voor Groen in de districtsraad zitting heeft, in een persbericht: “Het uitstel is een kwestie van verkeerde prioriteiten.”

Een nieuwe stelplaats op komst in Deurne. Foto: Herman KOK

Spoorpark ziet er verlaten uit. Tot wanneer is de vraag.

Foto: Dieter DEDECKER

Chris Vissers, hondentrainer en kleermaakster

k leren een nie U w leven geven is dUUr ZAAMHeid in de kleerk AsT Brengen

Chris Vissers woont al ruim dertig jaar in de Magdalenastraat en werkt daar ook sinds een aantal jaren als zelfstandig kleermaakster. Sinds golden retriever Max zijn intrede deed in haar gezin is ze ook een groot hondenliefhebster. Ze ging met Max op puppyschool en dat beviel haar zo goed dat ze al snel een instructeurscursus ging volgen. Sinds anderhalf jaar geeft ze nu groepslessen in hondenschool HOBA in Deurne.

(Luc PANDELAERS)

Na dertig jaar kan je jezelf een echte Zurenborger noemen. Woon je hier nog altijd graag?

Chris Vissers: “Absoluut. Wij houden van het kleinschalige van Zurenborg, het gevoel van in een dorp in de stad te wonen. Wij hebben ook een uitstekende verstandhouding met onze naaste buren, van wie de meesten hier ook al lang wonen. De laatste twee jaar hebben we wel wat overlast gehad van de werken aan de Delhaize, die aan onze achtertuin grenst. Een tijd geleden waren ze er beton aan het injecteren en dat borrelde van onder onze tuinmuur op in de tuin! In de beginfase van de werken verliep de communicatie met de hoofdaannemer moeizaam. Maar sinds een aantal maanden hebben we een rechtstreeks contact bij Delhaize zelf en nu loopt alles veel vlotter.”

-Je werkt sinds een vijftal jaar als zelfstandig kleermaakster. Wat deed je voordien?

Chris Vissers: “Ik heb in mijn jeugd een gedegen kleermakersopleiding gevolgd. Maar toen ik in de sector aan het werk ging, kreeg ik al snel een commerciële functie. Dat betaalde natuurlijk beter maar het gaf ook meer stress. Uiteindelijk heb ik daardoor gezondheidsproblemen gekregen en rond mijn vijftigste ben ik ook mijn werk kwijtgeraakt. Ik ging toen door een moeilijk jaar maar uiteindelijk heb ik besloten om te kiezen voor mijn jeugddroom. Aanvankelijk ben ik als modiste begonnen, met zelfgemaakte patronen. Maar dat is erg arbeidsintensief. Als je al je werkuren wilt doorrekenen aan de klant moet je al gauw zotte prijzen vragen. Daarom heb ik mij vooral toegelegd op retouches en reparatiewerk. Dat is via mond-tot-mondreclame steeds

beter beginnen te lopen. Ik krijg nu wel eens telefoontjes als “Chris, ik heb net een kleedje gepast dat ik absoluut wil hebben maar het is wat te breed. Kun jij dat voor mij versmallen?” Dan zeg ik altijd “geen probleem, maar maximum twee maten, hé”. Anders moet je toch weer patronen gaan maken. Wat mij het meeste voldoening geeft is upcyclen, kleren een nieuw leven geven. Iedere vrouw heeft wel een paar stuks in haar kleerkast hangen waarvan ze moeilijk afscheid kan

nemen maar die toch een tikkeltje uit de mode zijn geraakt. Ik probeer dan met wat kleine ingrepen en een nieuwe toets hier en daar ze weer helemaal bij de tijd te brengen. Ik heb een grondige hekel aan de wegwerpmode waarmee we nu overspoeld worden en dat is mijn manier om wat duurzaamheid in de kleerkast te brengen.”

-Ik heb op je website gezien dat je ook al voor Ann Demeulemeester gewerkt hebt?

Chris Vissers: “Inderdaad. En ook voor het atelier van Dries Van Noten. Dat die mensen je werk appreciëren, geeft natuurlijk een goed gevoel. Ik zal nu stilaan mijn prijzen wat moeten verhogen, zeker? Mijn man en mijn boekhouder zeggen trouwens al jaren dat ik veel te goedkoop werk…”

-Sinds anderhalf jaar ben je ook hondeninstructeur. Was dat ook een jeugddroom?

Chris Vissers: “Helemaal niet. Wij hebben pas sinds drie jaar een hond. Max was een forse puppy en het was al gauw duidelijk dat het een heel grote hond zou worden. Daarom ben ik er al snel mee naar de hondenschool getrokken want je wilt zo’n beest wel de baas kunnen blijven. Dat viel erg goed mee en leverde ook veel nieuwe sociale contacten op. Dat is nu eenmaal iets wat je mist als je altijd alleen thuis werkt. Ik bleek warempel ook talent te hebben als hondentrainer en ik ben mij daarin gauw verder gaan bekwamen. En nu geef ik dus wekelijks groepslessen op de terreinen van HOBA, in het nieuwe Park Groot Schijn.

-Gaat het in die lessen er toe zoals we dat zien in de programma’s van hondenfluisteraar Cesar Millan?

C hris Vissers: “Nee, totaal niet. Cesar Millan werkt met probleemhonden op individuele basis, dat is een heel andere insteek. Wij evalueren alle honden bij inschrijving en honden met gedragsproblemen verwijzen we eerst naar een hondentherapeut.

Tijdens onze groepslessen werken we met 10-12 honden tegelijk en als er daartussen een oncontroleerbare, agressieve hond zit, krijg je gegarandeerd problemen. De aanpak van Millan is trouwens nogal controversieel en mogelijk traumatiserend voor veel honden. Wij werken in de hondenschool altijd met positieve gedragstraining. De hond leert eerst met behulp van snoepjes gefocust te blijven op zijn baas. Daarna worden een na een alle basiscommando’s (zit, liggen, kom, blijf) aangeleerd en telkens als de hond het goed doet, wordt hij beloond, eerst nog met meer snoepjes en daarna meer en meer met gewoon aandacht geven. Dat is de beste en snelste manier om van je hond een gesocialiseerde huisgenoot te maken die zich goed voelt in zijn vel en waarmee je overal kunt komen.”

-Kun je tot slot vanuit je ervaring nog wat goede raad geven over de omgang met honden?

Chris Vissers: “Als je een onbekende hond wilt aaien, vraag dan altijd toelating aan zijn baasje. Ik zeg dan altijd: “vraag het hem zelf”. Als hij zijn kop wegdraait dan heeft hij er geen zin in. Aai een onbekende hond ook altijd onder zijn kin of op zijn borst en nooit op zijn kop. Veel honden vinden een grote hand die boven hun kop zweeft bedreigend. En voor baasjes een simpele, waartegen toch veel gezondigd wordt: roep nooit zijn naam als je je hond berispt maar gebruik een commando zoals “af” of “neen” Een hond moet het horen van zijn naam altijd als iets positiefs ervaren. En het belangrijkste van allemaal: als je met je hond gaat wandelen neem dan altijd kakzakjes mee en gebruik ze ook! Ik zie doodgraag honden maar ik erger me blauw aan de gore troep die hun baasjes overal laten liggen. info.chrisssys@gmail.com

Chris Vissers met Max, haar golden retriever. Foto: Luc PANDELAERS

MArkT in gevAAr

pArkeerpAlen MAken H eT de grOenTekr AAM l AsTig

Een prima markt, die van donderdag op de Dageraadplaats, maar al jaren kantje boord. De bloemenverkoopster heeft afgehaakt, slagersvrouw Dominique komt maar om de veertien dagen meer en nieuwelingen houden het meestal na enkele weken voor bekeken. Bovendien zit groenteverkoper Gunther van Hal in zak en as. Zijn discussie met de stad over zijn parkeerprobleem raakt niet opgelost. (Guy POPPE)

Gunther vertrekt bij hem thuis in Beveren rond 2 u., half drie in de ochtend. Hij haalt groenten op bij boeren in de streek, in Antwerpen en Brussel, en rijdt door naar de markt. Zijn vrouw Christel en dochter Natanya staan ondertussen te wachten op het plein tot de parkeerpalen naar beneden gaan. Om 5 u. is

dat. Dan zetten ze hun kraam op. Dat uitladen duurt zeker tweeënhalf uur.

Parkeerpalen

Het probleem zit hem op het einde van de markt. Gunther en de zijnen mogen verkopen tot 13 u. en

beginnen dan dare-dare in te laden. Maar de palen gaan om 14 u. weer naar boven, want dan komt de reinigingsdienst van de stad het plein schoonmaken. “Dat haal ik niet ”, zegt Gunther. “ We hebben zeker anderhalf uur nodig om in te laden en dat kunnen we niet lukraak doen. Wat er koel moet staan, blijft thuis in de koelwagen. De andere kisten laden we uit.”

Remedies

Vroeger van start gaan met inladen, is dat de oplossing? “Dat lukt me niet,” zegt Gunther, “het middaguur geeft de verkoop bij ons een extra boost. Dan komen de mensen van de bureaus in de omgeving gauw hun inkopen doen, die hebben soms maar een halfuur.” De marktleider, een man van de stadsdiensten, heeft hem aangeraden om minder groenten en fruit uit te stallen maar, zegt Gunther: “Mijn grote aanbod trekt juist de mensen aan.” En extra mensen om de markt te doen, ook een mogelijkheid, die vindt hij niet.

Hoe trekt Gunther zich uit de slag?

Wel, nood breekt wet. Hij heeft al eens gebeld en toen kreeg hij als antwoord dat de palen ’s anderendaags om 5 u. ’s morgens weer zouden zakken. Dus zet hij zijn wagen op de paal. Die blijft mooi beneden, dankzij de daarop aangebrachte camera. Gunther heeft al een verwittiging gekregen en dreigt een schorsing op te lopen.

Markt loopt gevaar

Wat te doen? “Ik wil niet stoppen maar het moet rendabel blijven”, sluit Gunther af. Desnoods gaat hij op zoek naar een andere donderdagmarkt. Een klant zei: “ We moeten een petitie opstarten.” De andere kramers hebben minder last, ze hebben minder in te pakken of rijden met een wagen die als kraam dienst doet. Toch heeft ook Tim van de kazen zijn handen vol om op tijd weg te zijn.

Wat vaststaat: als de groentekraam verdwijnt, staat de donderdagmarkt op de helling. Wie er geen groenten en soms geen vlees vindt, die gaat ergens anders boodschappen doen. Dat is een ijzeren wet van de commercie. Het draait om het behoud van de markt en daarom moeten we met zijn allen, Gazet van Zurenborg incluis, een oogje in het zeil houden. De marktleider was al vertrokken toen ons gesprek met Gunther ten einde liep. De week daarna zijn twee rechercheurs hem komen zeggen dat hij om 2 u. weg moest. Tja.

De Van Hals achter hun groentekraam. Foto: Dani VAN REMOORTEL

de roma - Feestjaar 2023

Twintig jaar geleden sloegen honderden vrijwilligers uit Borgerhout en omstreken de handen in mekaar om een totaal vervallen zaal Roma na jaren van leegstand te renoveren en te heropenen. Het begin van een fantastisch verhaal van samenwerking, volharding, engagement en vriend-

KAPITEIN WINOKIO –HALLO AARDE!

dinsdag 21 februari – 15:00

In deze muzikale theatershow gaan Kapitein Winokio en zijn bemanning naar de ruimte om van daaruit onze aarde te inspecteren. Vanuit zijn ruimteschip bestudeert en bezingt hij de uitdagingen én de gigantische schoonheid van onze wereldbol. Deze intergalactische voorstelling draait in een baan rond de aarde. De Kapitein neemt de Kampioenen mee op een wonderlijke reis. “Wat een mooie planeet!”

CIRCUS IN DE ROMA - Be Flat, THERE THERE Company en Ell Circo

D'ell Fuego – 24, 25 en 26 februari Circus in De Roma is terug! Na twee zondagse edities in 2022, vullen we in 2023 een heel weekend met voorstellingen én workshops. We zetten opnieuw een tribune in het hart van onze zaal en laten jong en oud genieten van én meedoen met de allerbeste circusgezelschappen. Alle info en programma via www.deroma.be

IZRAN – POËTISCHE GESCHIEDENIS

woensdag 22 februari – 20:00

Op de Dag van de Moedertaal staat taal centraal in De Roma. Vandaag de dag zijn er duizenden talen en het Riffijns in Marokko is daar één van. De Riffijnen hebben een rijke orale geschiedenis, waar verhalen via gezangen van generatie op generatie worden doorgegeven. Tijdens deze poëtische avond belichten we de rijkdom van deze taal.

GAZ COOMBES

woensdag 1 maart – 20:00

Na een reeks reünieconcerten als frontman van de iconische band Supergrass, waaronder een show in het Londense Wembley Stadion, plaatst Gaz Coombes zijn soloproject terug op de voorgrond. De Britse singer-songwriter brengt op 13 januari zijn vierde studioalbum uit waarmee hij door Europa zal touren. Op woensdag 1 maart houden Gaz Coombes en zijn entourage halt in Borgerhout voor een concert in De Roma.

JAOUAD – BOEKVOORSTELLING DE MEISJE – zondag 5 maart – 20:00

Na de succesvoorstelling ‘De Meisje’ (MartHa!tentatief), gebaseerd op zijn eigen ervaringen, brengt Jaouad

schap. Vandaag is De Roma een gevestigde waarde in Borgerhout en één van dé trekpleisters van Antwerpen. Dat vieren we dit jaar met tal van mooie namen op de affiche. Een greep uit het ruime aanbod. Alle info en tickets via www.deroma.be.

Alloul nu zijn eerste boek uit. Hij komt naar buiten met een fictief verhaal, gebaseerd op zijn leven. De aandachtige lezer zal enkele passages herkennen uit de theatervoorstelling, al neemt het leven van Idriss, het hoofdpersonage, heel andere wendingen in het boek. Jaouad leest voor en maakt ondertussen muziek op zijn loopstation. Op het einde is er ruimte voor een gesprek. Een ontroerende, muzikale boekvoorstelling over identiteit, seksualiteit en traditie.

ROOSBEEF donderdag 9 maart – 20:00

Met drie fantastische nieuwe singles (Arme Slechterik, Mandola en Ik heb je rug) en het prachtige nieuwe album Zomer in Nederland is Roosbeef helemaal terug. Na het adembenemende comeback-album Lucky (2020) tonen frontvrouw Roos Rebergen en haar bandleden opnieuw dat ze één van de strafste bands van de Lage Landen zijn.

RUMBA DIVAS

donderdag 16 maart – 20:00

De Belgisch-Congolese filmmaker Monique Mbeka Phoba bedacht de

Rumba Divas om de rol van vrouwen in de rumba te vieren. De drie prachtige zangeressen IYENGA, NOELLA NDAYA en YEMO tonen in De Roma de oneindige rijkdom van de als erfgoed erkende muziek- en dansvorm.

THE HOUSE OF LOVE

dinsdag 21 maart – 20:00

Glimmende, ronkende gitaren, pseudo-psychedelische melodieën en kolkende explosies noise: The House Of Love neemt van bij het ontstaan eind jaren ’80 een unieke plaats in de internationale muziekscene in. Met Shine On levert de Britse band een onweerstaanbare megahit af die al decennialang in het collectieve muziekgeheugen gegrift zit.

MOONEYE woensdag 22 maart – 20:00

Sinds Mooneye zegevierde in ‘De Nieuwe Lichting’ van 2019, is de band niet meer weg te denken uit het Belgische alternatieve poprockcircuit. Er volgden een ep, een geprezen debuutalbum, talloze singles en een resem onvergetelijke optredens. Libberecht ontpopte zich in die

de roma

eerste jaren ook van een ietwat naieve songschrijver tot een ware vakman. Het resultaat is indierock die door een geoliede band wordt vertaald in een opzwepende liveperformance. Mooneye is tegelijk klein en groot, secuur en speels, en heeft met Libberecht een melancholische stem die je bij je nekvel grijpt.

NNEKA

vrijdag 24 maart – 20:00

Energieke beats en een opzwepende mix van soul, hiphop en funk. Wie Nneka al eens aan het werk zag, weet dat haar talent en enthousiasme van het podium spatten. Dat de Duitse met Nigeriaanse roots een dijk van een stem heeft, weten we al sinds haar doorbraak in 2005 met The Uncomfortable Truth, een samenwerking met DJ Farhot. Sindsdien dartelt ze over het podium met haar swingende raggae vibes en vrolijke looks. De vergelijkingen met Lauryn Hill, M.I.A. en Selah Sue zijn nooit ver weg.

EMILIANA TORRINI & THE COLORIST ORCHESTRA

woensdag 29 maart – 20:00

Wanneer artiesten samenwerken, noten en zanglijnen synchroniseren en zo hun creaties naar een hoger niveau tillen … dan hangt er magie in de lucht. The Colorist Orchestra heeft van deze tovenarij een handelsmerk gemaakt. Met de IJslandse singersongwriter Emiliana Torrini werkte

The Colorist Orchestra al eens samen in 2018. Een album en een reeks live optredens later, viel de

samenwerking zo in de smaak dat een vervolg niet kon uitblijven.

COELY – vrijdag 31 maart – 20:00

Coely, het onbetwiste icoon dat naast landsgrenzen, ook het kleuren- en smakenpalet overstijgt. Of je nu behoort tot de Babyboomers, Generatie X, Millennials of iets ertussenin, wie Coely live aan het werk ziet, weet dat zij/x/hij getuige is van wereldklasse. Een bovenzinnelijke gewaarwording die menig concertganger - zolang de playlist het toelaat - loskoppelt van de dagdagelijkse realiteit. Een bucketlist-ervaring die hoge ogen gooit in zowel binnen- als buitenland. Gepakt en gezakt met nieuwe nummers die de grens tussen hiphop, soul, r&b en pop doen vervagen, is Coely helemaal klaar om De Roma in vervoering te brengen.

HOMMAGE À BREL

vrijdag 7 april – 20:00

Meer dan tien jaar geleden stond Filip Jordens met Hommage à Brel op de scène van De Roma: hoog tijd voor een reprise! Bij zijn bijzondere ode wordt hij begeleid door Ensemble Martenot & Koperkwintet Brassery

STEF BOS – donderdag 8 juni – 20:00 Nieuwe songs van een oude ziel ... in De Roma stelt Stef Bos zijn nieuwe album Bitterlief voor. Een verzameling prachtige songs met woorden over de tijd, de liefde, de vechtlust, de schoonheid, de weemoed en de verlichting.

CINEMA ROMA

Wist je dat je in De Roma ook naar de film kan? Voor slechts 5 euro vertonen we de beste kwaliteitsfilms. Nestel je in onze gezellige stoeltjes op het balkon voor een heerlijke filmavond. Je drankje mag je gewoon meenemen in de zaal. De actuele filmprogrammatie vind je terug op www.deroma.be/film

zaterdag 18 februari | 15 uur

Corso de las Luces

Berchems straatfeest

Een intiem carnavalsfeest met bruisende parades, levendige garageoptredens, pakkende woordkunst en een betoverende poppenkastshow. Buurtbewoners zorgen voor sfeervolle lampionnen. DJ Papa Mojito en La Murga Armada overgieten dit carnavalsfeest met een zuiders sausje!

dinsdag 21 februari | 14.30 uur

Chique Dingues

Lien Van de Kelder, Jan de Smet, Wouter Berlaen

Dit wendbare trio, met een gevarieerd en niet alledaags instrumentarium, leidt je door de hoogtes (en de laagtes) van een merkwaardig samengesteld liedjesprogramma. De titel was een publieksreactie na één van de voorbije voorstellingen. Wie zijn wij om dat tegen te spreken?

woensdag 22 februari | 15 uur

De onzichtbare man (4+)

Theater Artemis

Twee artiesten, een theatertechnicus en een muzikant wachten op het begin van hun voorstelling. Alles is er, maar waar blijft toch het publiek?

Al snel blijkt dat er meer dingen onzeker zijn. Zijn ze er zelf eigenlijk wel? En kun je dat echt zien, of moet je dat maar geloven?

donderdag 23 februari | 20 uur

La Serenata (in de kerk)

Pieter Embrechts & Noémie Schellens

In het zuiden van Italië wordt de traditie van de ‘serenata’ nog steeds in ere gehouden. Pieter, Noémie en Maarten brengen een lofzang op de liefde met muziek, serenades, poëzie, beelden en verhalen. Een poëtisch operaconcert in de prachtige setting van de Sint-Willibrorduskerk!

vrijdag 24 februari | 20 uur Get Up, Stand Up! met MC Jeron Dewulf

Na 4 geweldige edities met o.a. Kamal Kharmach, Soe Nsuki en Lukas Lelie als nieuwbakken debutanten, wordt het hoog tijd om een verse portie talent klaar te stomen voor het podium. Wie wordt de nieuwe queen/king/x of comedy? Benieuwd!

zondag 26 februari 14.30 & 16.30 uur

roundABOUT #1:

Tsubasha Hori (6+)

Zonzo Compagnie

De mini-arena van Zonzo Compagnie opent haar deuren. Het is een ronde toverdoos, die plaats biedt aan een klein publiek en een solist en hen letterlijk omringt met video en geluid. Japans percussionist Tsubasa Hori zet voet in deze magische arena. Ze maakt muziek, zingt liederen en vertelt.

dinsdag 28 februari | 20 uur

BOEK-STEEN-PAPIER

Annelies Van Hullebusch

Bij aanvang van de voorstelling ontvangt elke toeschouwer een boek dat de basis vormt van deze avond vol detail, ambacht, poëzie en kleur. Annelies vertrekt hiervoor vanuit enkele ‘mijlstenen’ die haar leven hebben bepaald, beïnvloed en verrijkt. Vergeet je leesbril niet!

woensdag 1 maart | 20 uur

Eg er vinden, ik ben de wind tg STAN en Maatschappij Discordia Een melancholische dialoog tussen twee mannen, die verstrikt raken in existentiële filosofieën. Damiaan De Schrijver en Matthias de Koning verkennen thema’s als eenzaamheid, identiteit en verlies in deze meditatieve dialoog met een uiterst minimum aan rekwisieten.

vrijdag 3 maart | 20 uur

The Upside Down Man

Mohamed Toukabri

In zijn eerste solo-creatie beweegt de Tunesische performer en danser Mohamed Toukabri heen en weer tussen verleden en heden, tussen twee culturen en twee tradities. Zijn intieme danssolo slaat met breakdance en ballet de brug tussen Tunis en Brussel.

zondag 5 maart | 14 uur

Akke Akke Tuut (3+)

4HOOG

Onweerstaanbaar muzikaal cabaret voor kleuters! 30 jaar geleden startte het cabaret-duo Kommil Foo. ‘Akke Akke Tuut’ was een van hun eerste voorstellingen. Nu regisseren Mich en Raf Walschaerts, samen met Stef De Paepe een splinternieuwe versie van deze theaterklassieker.

dinsdag 7 maart | 14.30 & 20 uur cinema c o r s o Adam

De zwangere, ongetrouwde Samia is op zoek naar een dak boven haar hoofd en klopt aan bij Abla, weduwe en alleenstaande moeder. Geleidelijk vinden de vrouwen steeds meer steun bij elkaar. Intussen bakken ze in Abla’s bakkerij allerlei Marokkaanse lekkernijen.

di 14 en wo 15 maart | 20 uur angel

Nele Vereecken

Theatermaakster Nele laat haar verbeelding los op een belangrijk hedendaags politiek figuur. Ze creeert een vrouw die, net zoals Angela Merkel, in haar zoektocht naar steeds meer mogelijkheden, wereldleider werd. Een fictief portret gebaseerd op reële speeches.

vrijdag 17 maart | 20 uur comedy c o r s o met MC Roosje Pertz Oostendenaar Mohsin Abbas verrast met grenzeloze humor in sneltempo. Peter Hens is een goedlachse kerel uit de Kempen, met een vleugje absurdisme. En Joost Van Hyfte, aka comedy koning van Meetjesland, is een komische energiebom die bulderlachsalvo’s uitlokt!

zaterdag 18 maart | 20 uur

Turn Up the Music met o.a. Gianni Smith

Een clubbing experience waarin samen dansen draait rond plezier en muzikale expressie, lekker ongedwongen. We roepen de vibes op van de funk, soul en disco uit de jaren ’70 en ’80. en zetten de fun van dansen weer in de spotlights. Wie verkleed komt krijgt korting!

dinsdag 21 maart | 14.30 uur

Ode to Aretha

Franklin

Een feest ter ere van de Queen of Soul, met knallers als ‘Think’, ‘Chain of Fools’, ‘Natural Woman’, ‘Say a Little Prayer’ en verborgen parels van Aretha zelf! De uitkomst is een show vol gospel, blues en soul die jouw hart doet trillen. In samenwerking met de seniorenraad en district Berchem.

zondag 26 maart | 15 uur

ON- (6+)

Danaé Bosmans & Theater Froefroe

Twee dansers onderzoeken het onomkeerbare. Samen ontmantelen ze het zichtbare naar het onzichtbare. In een opeenvolging van visuele bewegingspatronen ontstaat het onmogelijke. In deze beeldende dansvoorstelling kennen lichaamsdelen geen begin of einde meer.

dinsdag 4 april | 14.30 & 20 uur

cinema c o r s o

Everything everywhere all at once Evelyn heeft samen met haar man een onsuccesvolle wasserette, een rebellerende dochter en een belastingaangifte die maar niet lijkt te eindigen. Op het moment dat het allemaal teveel wordt, verscheurt het universum in een oneindig aantal universums.

vr 7 en za 8 april | 20 uur

Niet mijn apen, niet mijn circus

Wim Helsen

Wat heeft de wereld nodig? Wat heeft een mens nodig? Wat hebt u nodig? Eenvoudige vragen. Eenvoudige vragen, die vragen om ingewikkelde antwoorden. Dat treft: Wim Helsen bulkt van de radicale, geheimzinnige en willekeurige antwoorden!

woensdag 12 april | 14 & 16 uur

Kom hier (6+)

Ultima Thule

Een ode aan de verbeelding, gebaseerd op Italo Calvino’s reisverhaal over Marco Polo: De onzichtbare steden. Marco & Kubo zijn elkaar uit het oog verloren. Maar uit het oog wil niet altijd zeggen uit het hart. Dat weten ze allebei. Konden ze elkaar maar terug ontmoeten.

dinsdag 18 april | 14.30 uur

Van brandweer tot Swentibold

Bob Savenberg

Wist je dat Bob Savenberg verantwoordelijk is voor meer dan veertig songs uit het indrukwekkende repertoire van Clouseau? Op deze avond brengen we de Vlaamse popgeschiedenis op aanstekelijke wijze terug tot leven! In samenwerking met de seniorenraad en district Berchem.

wo 19, za 22 en zo 23 april

Zone X

Kyoko Scholiers

Deze futuristische toeristische stadswandeling speelt zich af in het jaar 2124. Met je hoofdtelefoon op, wandel je mee met gids Miko door een gebied dat na De Ramp van 2034

werd afgeschermd van de wereld. De tijd bleef er stilstaan, de bevolking leeft er nog als in de jaren 2020!

donderdag 20 april | 20 uur

Holy Shit

De Nwe Tijd / Suzanne Grotenhuis

Een ontroerend relaas over iemand die opkrabbelt in een wereld die steeds sneller lijkt te gaan. Een verhaal over verlies en hoe je daarbij stil kan staan. Grotenhuis bewijst opnieuw dat ze van elk onderwerp sprankelend en humoristisch solotheater kan maken.

dinsdag 25 april | 20 uur

Ohm

WArd/waRD

Een pompende en doorlopende

herhaling zonder eind. Bewegen wordt dwangmatig vechten om controle te behouden. Weerstand bieden tegen het vluchtige en vergankelijke. Lichamen in verzet, lichamen in overgave. Weerstand. Verlies.

woensdag 26 april | 20 uur Hyena Hyena Kunst/Werk Een hommage aan de dansende mens. Marc Vanrunxt gelooft in de vermenigvuldiging van stijlen, stromingen en opvattingen. In deze nieuwe choreografie wil hij een aantal krachtlijnen uit zijn omvangrijke oeuvre laten samenkomen in een nieuwe context.

Kabuki

Sushi • Grill • Wok

Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23

Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be Tel. 03 663 8200