Chcieliśmy być muzykami, a nie aktorami Trzech muzyków, jedna wyspa i niezmienna fascynacja tą samą muzyką. Choć początki trio z Majorki sięgają już 1987 roku, dopiero w czasach pandemii znaleźli czas na swój wielki powrót. Mimo że w przeszłości sięgali m.in. do heavy czy speed metalu, pozostają wierni klasycznemu thrashowi na wzór sceny amerykańskiej. Jak można usłyszeć w ich kawałku "Never Unplugged", są szybcy, bezkompromisowi i nie znoszą stereotypów - a typowe klisze z lat 80. wyśmiewają już na okładce "Force Ethics". Poczucie humoru, stara szkoła grania i niezmienna miłość do tego, co robią od ponad trzydziestu lat złożyły się na bardzo przyzwoity album, o którym gitarzysta Shock Wave, JC Insekkton opowiedział w naszej rozmowie. Mieliśmy też okazję złapać kontakt poza wywiadem - kto wie, może spełni się jedno z marzeń zespołu i pojawią się na jednym z polskich, thrashowych eventów? Organizatorzy, do dzieła, chłopaki mają wszystko, czego nam dziś trzeba. Szczególnie, że bardzo cenią współczesną scenę… HMP: Czy moglibyście powiedzieć coś więcej o waszym haśle "Never raise the white flag"? Jego znaczenie jest dość oczywiste, ale zastanawiam się, dlaczego wybraliście to stwierdzenie na maksymę zespołu i skąd się ono wzięło. JC Insekkton: To hasło mówi o tym, by nigdy nie porzucać rzeczy, które dają nam szczęście: metalu, stałej pracy, najbliższych osób, żartów, fitnessu… Niektórzy ludzie zmieniają się na gorsze, a my nie chcemy się poddawać. Wciąż jest wiele do zrobienia i powodów do radości. To zdanie pochodzi z jednego z kawałków Rippera Owensa z Judas Priest,
ka jeszcze w waszej erze heavy? Wydaje mi się, że to kwestia wieku. W tamtym okresie thrash był muzyką nastolatków, a wtedy właśnie nimi byliśmy. Nadejście thrashu było naturalne. Gdy tylko się pojawił, pomyśleliśmy: "o, tak, to jest to!", następny sensowny krok, perfekcja złożona ze wszystkiego, co lubiliśmy w metalu. I masz rację: przed Shock Wave wielu z nas grało w lokalnym zespole heavy metalowym Virus, mieliśmy kilka speedmetalowych kawałków. Nadal mam ich nagrania z 1984r., to nieco wcześnie, ale nie będziemy twierdzić, że to my wynaleźliśmy ten gatunek (śmiech). To po prostu wisiało w
na YouTube, z najlepszą możliwą dostępną wersją każdego kawałka z naszego repertuaru na żywo. Wracając do twojego pytania, nie, nie używaliśmy starych pomysłów ani całych utworów. Mamy sporo nowego materiału w takim samym stylu jak zwykle, dzięki czemu podtrzymujemy ekscytację i przyjemność z odkrywania, co napiszemy jako następne. Na przykład teraz zrobiłem sobie przerwę od nagrywania nowych rzeczy, żeby udzielić tego wywiadu. Następny krok zawsze jest naprawdę ekscytujący. Jako że zaczęliście pisać muzykę w latach 80., patrzycie na tamtejszą i dzisiejszą scenę z innej perspektywy. Jaka jest największa różnica między dawną sceną metalową i tą współczesną? Czy podejście do grania metalu i bycia metalowcem bardzo się, waszym zdaniem, zmieniło? Nie w zarodku, ale patrząc na wszystkie detale - tak. Właściwie w dzisiejszych czasach jest o wiele łatwiej dzięki technologii czy instruktażowym pomocom, które pomagają wszystkim lepiej grać i brzmieć, a narzędzie, jakim jest internet, ułatwia promowanie swojej muzyki. Jedyne rzeczy, które były lepsze w przeszłości, to skupienie i uwaga publiczności oraz przeczucie, że coś nowego musi pojawić się na horyzoncie. Czy włożylibyśmy tyle samo wysiłku wiedząc, że muzykę zdominuje grunge i numetal? Pewnie! Największym dowodem jest to, że nigdy nie przestaliśmy grać ani słuchać tej samej muzyki. I tak, muzycy metalowi są dziś tacy sami, jak dawniej, ale z większą wiedzą i łatwiejszym dostępem do większej ilości informacji. A co myślicie o scenie metalowej w Hiszpanii? Jest tam dzisiaj wiele świetnych zespołów heavy i thrash metalowych. Który gatunek, waszym zdaniem, jest w waszym kraju najpopularniejszy? Zgadzam się, że współczesne hiszpańskie zespoły są równie dobre, jak na całym świecie, ale nie zawsze tak było. Na Majorce zawsze mieliśmy lepszy kontakt z wpływową sceną zagraniczną, ale reszta Hiszpanii w latach 80. wolała być zamknięta, odpowiadało im to, skupiała się na własnych sprawach i subkulturach, więc najpopularniejszymi podgatunkami z rocka i metalu był urban rock/metal, czasem z powiązaniami politycznymi… Zdecydowanie nudny i bardzo płytki. Na szczęście to się zmieniło i mamy dziś szeroki wybór podgatunków, tak jak w każdym innym kraju.
Foto: Monica Uceda
chciałbym pamiętać, z którego. (ten cytat pojawił się w "Dead Meat" z albumu "Jugulator" - przyp. red.) Wszyscy zaczynaliście jako muzycy heavy metalowi, zainspirowani nurtem NWOT HM. Zaczęliście grać w momencie, gdy metalowe podgatunki powstawały bardzo szybko - jednym z nich był thrash metal, który gracie dziś. Co sprawiło, że zachciało wam się grać ciężej, niż NWOTHM? Być może rozważaliście napisanie thrashowego kawał-
126
SHOCK WAVE
powietrzu. A czy macie demówki z późnych lat 80., gdy zaczynaliście z Shock Wave? Jeśli tak, czy macie w planach je wydać, a może użyliście niektórych starych pomysłów w pracy nad materiałem na nową płytę, "Force Ethics"? Tak, mamy porządnie nagrane demo z 1991 roku ("Involution Countdown"), mnóstwo nagrań wideo z live'ów z lat 1988-91 i taśmy z prób. Jedyne, co z pewnością zrobimy, to wstawienie wybranych klipów na nasz kanał
W nawiązaniu do tytułu waszej nowej płyty, czy używanie siły jest w ogóle etyczne, lub czy da się wymusić etyczne zachowania? Dlaczego te kwestie zainteresowały was na tyle, by oprzeć na nich teksty i muzykę? Sposobał nam się ten koncept, bo zdecydowanie przekłada się na wiele poziomów: muzyka ma swoją "siłę", co jest oczywiste i wystarczające dla słuchacza, który nie docieka gdzieś głębiej. Jest też przyjemne, zabawne oblicze "mocy", które wszyscy lubimy: wybuchy, zderzenia, strzały, akcja! Są również inne, subtelne siły, na które musimy uważać i odpowiednio, z rozwagą ich używać: pewność siebie, siła i bezpieczeństwo by kochać i być kochanym, ideologiczne i polityczne strategie… Newton pokochałby ten album (śmiech). Czy pandemia w pewien sposób pomogła Shock Wave? Nareszcie mieliście czas, by
