48
SUBSTANCE
CULTUUR
wordt ze voor de eerste keer tante, kiest ze haar eigen doodskist, ziet ze haar moeder doodziek worden, reist ze af naar de plaats in Lanzarote waar haar as uitgestrooid moet worden, maakt afspraken voor na haar dood en heeft ze pijn. Veel pijn. Steeds meer.
Verslaafd aan het leven
Op 22 oktober 2019 koos de Belgische sportster Marieke ‘Wielemie’ Vervoort voor euthanasie. De intieme docu over de laatste pijnlijke jaren van de Olympisch kampioene barst vooral van het leven. Tekst Johannes De Breuker
“Ik heb een progressieve ziekte en ik heb de documenten voor euthanasie al ondertekend”, zei Marieke Vervoort tijdens een persconferentie op haar laatste Paralympische Spelen in Rio de Janeiro. “Ik zou willen dat euthanasie in geen enkel land nog gezien wordt als moord. Mensen leven er net langer door. Ik heb de documenten immers al in 2008 getekend. En kijk, het is 2016 en ik heb gisteren een zilveren medaille gepakt. Ik ben heel gelukkig.” Deze passage komt vroeg in Marieke, addicted to life, het intieme portret van de paralympische
rolstoelatlete dat de vele hoogtes en laagtes toont nadat ze de sport vaarwel zei. Iets meer dan drie jaar later zou ze vaarwel aan het leven zeggen. In die periode van drie jaar leeft ‘the Beast from Diest’, zoals sportcommentatoren haar wel eens noemden, enorm intens. Tussen afspraken met euthanasie-expert dr. Wim Distelmans en de vele ziekenhuisbezoeken door gaat ze in een Lamborghini racen, ontmoet ze haar vrienden, trekt ze naar Disneyland Parijs, speelt ze met haar hond Zenn,
Marieke, addicted to life toont dus niet enkel de atlete die olympische medailles won in Londen (2012) en Rio de Janeiro (2016), maar vooral de vrouw, vriendin, dochter en patiënte die voor veel meer vecht dan enkel de beste te zijn. Voor haar leven, voor haar vrienden, haar familie en al haar lotgenoten. Marieke, addicted to life van Pola Rapaport, met Marieke Vervoort. Vanaf 1 februari in de bioscoop.
PERS.
MARIEKE VERVOORT
Het is dan ook slikken als je haar ziet wegdraaien van de pijn, zich vastklampt aan vrienden en familie die haar bijstaan. Het is confronterend als je het leven uit haar ogen ziet trekken in haar zelfgemaakte smartphonebeelden, waarin ze eerlijk en moedig getuigt over leven met pijn, over een leven in verlengde tijd. Het is tragisch om te zien hoe een vrouw de fleur van haar leven worstelend moet doorbrengen. Toch is het vooral haar moed, haar enthousiasme, haar grappen en haar tonnen liefde die de boventoon voeren in Addicted to life. Regisseur Pola Rapaport focust immers vooral op Vervoorts inspirerende levenslust, op hoe zij zich met de ijzeren vastberadenheid van een Olympisch kampioene aan het leven vastklampt.
