2. kindersztuba Bardzo kochałam mojego dziadka i był on dla mnie wzorem do naśladowania w wielu dziedzinach: nauczył mnie mówić proszę ja ciebie i przedwojennej kindersztuby (która sprawiła, że często czuję się nieswojo i nieco zagubiona we współczesnym świecie, podobno się już nie dyga?), ale przysięgam, jego pogrzeb był komedią omyłek, co swoją droga, myślę, że totalnie by mu się spodobało, bo zawsze twierdził, że nie ma takiej bomby, której żarcik, czy dwa, by nie rozbroiły. Mój dziadek miał dwóch synów: mojego tatę oraz Krzysztofa-Chrisa (ponieważ wujaszek szybko wyjechał do Stanów). No i na ten pogrzeb przyjechał, ale nieco mu się zapomniało, więc gdy weszliśmy na katolickie czuwanie, przywitały nas prawosławne, zamiast katolickich, modły, odtwarzane ze zgrabnego, dwudziestoletniego radyjka. Mój
8
