Column
Wannabe guerillakweker Wow, dacht ik na het lezen van de laatste Highlife. Guerillakweken, dat gaat helemaal mijn ding worden deze zomer. Dus ging ik er op uit om spots te spotten. De hemel was strakblauw, een voortvarend windje jakkerde me vanuit het westen tegemoet, en de temperatuur viel beslist mee. Ik had van tevoren met Google Earth de omgeving nauwkeurig gescand. Een grote lap woeste grond aan de buitenrand van een industriegebied had mijn belangstelling gewekt. Vanuit het heelal zag het er uit als een savanne van vlaktes, bomen, struikgewas en waterpartijen.
over? Van bramenstruiken wist ik zeker dat die het hele jaar door zichtbaar bleven. Maar die waren er dus ook niet. Wel overal lege blikjes. Okee, je zag aan de verkleuring dat ze er al lang lagen, maar toch. Dikke bandensporen trokken voren dwars over de vlakte. Overal peuken en lege sigarettenpakjes. Hier en daar een
Maar onderweg zou ik mijn tijd niet ver-
lerlei graafwerktuigen nijver brommend
bloempotje met een verlept kamerplantje.
doen! Hiding in plain sight, had ik ergens
rond. Het leek verdomme wel Playmobil.
Best wel mysterieus.
op internet gelezen. Daar moest ik aan den-
Nu was gelijk het zwakke punt van Google
ken toen ik langs sportvelden reed, die door
Earth blootgelegd: de satellietbeelden zijn
Dat gold minder voor de half uitgedroogde
een 10 meter diepe groenstrook met bomen
niet up to date. Met een grote lus reed ik
drollen en spookachtige slierten wc-pa-
van het ¿etspad waren gescheiden. Tussen
om het bouwterrein heen.
pier. Ergens was met grote precisie een L-vormige formatie siertegels neergelegd.
de groenstrook en de sportvelden liep een sloot, strak op het zuiden. Was de rand van
Erachter lag een deel van het geselecteer-
Weird. Vlak daarbij lag in een bosje een
die groenstrook geen potentiële spot? Voor
de gebied er gelukkig nog onaangetast bij.
puntgaaf roze kinderonderbroekje. Het
hondenuitlaters is dit te ver van de bewoon-
Nou jongens, dat zag er niet slecht uit!
werd
de wereld. Van het ¿etspad af zie je er niets
Het afwisselende terrein was zeker een
stukken oever langs een vaart leken als
van, en vanaf de sportvelden vallen die paar
kilometer breed en twee kilometer diep.
visplekken te zijn gebruikt. Poolse stro-
wietplanten vast weg tegen de achtergrond
Vanaf de weg moest je een Àinke heuvel
pers? De concentratie bierblikjes nam
van bomen. Als er al eens een bal over de sloot werd geknald, was zo’n hijgende pupil vast niet in staat tot botanische observaties. Na een kwartier ¿etsen bereikte ik de spot.
nu
ronduit
luguber.
Uitgegraven
Er waren resten van kampvuren, lege GHBbuisjes, en daar lag zelfs een bult aarde met de vertrouwde witte korreltjes.
Onderweg had ik het gevoel dat sommige ¿etsers mij achterdochtig bekeken, alsof
beklimmen, daarachter opende zich een
toe. Er waren resten van kampvuren, lege
ze doorhadden dat ik iets in mijn schild
vlakte, doorsneden met een pro¿el dat als
GHB-buisjes, en daar lag zelfs een bult
voerde. Een stukje gezonde paranoia co-
ribben in het veld lag. Helemaal aan het
aarde met de vertrouwde witte korreltjes.
mes with the territory, hield ik mezelf voor.
eind vormde een moerassig stuk bos de
Aan de rand van het moerasbos hing in
grens met het bebouwde gebied. Terwijl
een struik een lege zak potgrond. Game
ik de heuvel op klauterde viel mijn blik op
over. Raar genoeg voelde ik me betrapt.
twee enorme blauwe vaten in de berm.
Dat hier een guerillakweker aan grond-
Antivries, stond op het label.
verbetering had gedaan leek me duidelijk.
Onherkenbaar De situatie ter plekke was onherkenbaar.
Schichtig om me heen kijkend verliet ik
Zo ver het oog reikte was het terrein afgesloten door hoge hekken. Daarachter golfde tot aan de horizon een berglandschap
Stropers?
van gigantische bulten zwarte aarde. Over
Nergens resten van brandnetels te beken-
geïmproviseerde weggetjes toerden al-
nen, of blijft daar na de herfst niets van
16
ijlings mijn eerste potentiële guerillaspot. De kop was er af.
