ჯულია ალვარეზი: რისი გვჯერა იდენტობის შესახებ საკუთარი თავის მრავალი შრის აღმოჩენას შესაძლოა მთელი ცხოვრება დასჭირდეს
Julia Alvarez: What We Believe About Identity Unearthing the many layers of a self can take a lifetime
JULIA ALVAREZ is the author, most recently, of “Afterlife,” a novel, and “Already a Butterfly,” a picture book for young readers. She was awarded a National Medal of Arts in 2014 (CREDIT: Bill Eichner)
ე
დეფისით დაწერილი ეროვნება (დომინიკელ-ამერიკელი, ჩინელ-ამერიკელი, თუნდაც აფრო-ამერიკელი) ჯერ არ იყო მოგონილი. უნდა დაგვეკმაყოფილებინა შესაბამისი ველი, რომელიც სხვადასხვა ეროვნებასთან ერთად (“შავკანიანი”, “ესკიმოსი”), ჩვენ არ მოგვიცავდა. ჩვენ ბუნდოვნად “ესპანური წარმოშობის” ვიყავით, რაც ნამდვილად სჯობდა სხვა, სათამაშო მოედანზე გაგონილ, შეურაცხმყოფელ ტერმინებს (“spic,” “wetback,” “greaser”). დავიბადე ნიუ-იორკში, მაგრამ როცა ერთი თვის ვიყავი, ჩემი მშობლები სამშობლოში დაბრუნდნენ. ისინი ისევ ემიგრაციაში წავიდნენ, როდესაც ათი წლის ვიყავი. მე ვიყავი ამერიკელი, მაგრამ არა - ამერიკელი. ემიგრანტი ვიყავი, მაგრამ ნამდვილი - არა. თავიდანვე, ჩემი ვინაობის გარკვევა მარტივი არ იყო. არ ვიცოდი როგორ მელაპარაკა ჩემს ვინაობაზე, მაგრამ ვიცოდი რა მაწუხებდა. პოპულა-
O
ne of the baffling things that happened when my family arrived in the United States in 1960 was having to find a term for ourselves. No one seemed to know where the Dominican Republic was. Back then there weren’t that many Dominicans in the United States — the dictatorship made it difficult to emigrate. So when my family was asked where we were from, we couldn’t just say, “We’re Dominican, you know, like Sammy Sosa or Alex Rodriguez.” Our classmates often mistook our country for the other Caribbean nation of Dominica. “Oh, you lucky dog! We went there for spring break!” At least Dominica was in the same neighborhood of islands. The hyphenated nationality (Dominican-American, Chinese-American, even African-American) hadn’t yet been invented. If we had to check a box, the sorry options we were given (“Negro,” “Eskimo,” etc.) didn’t include us. We were vaguely of “Spanish origin,” which was better than the more deprecating slurs of the playground: “spic,” “wetback,” “greaser.” I was born in Nueva York, but my parents returned to their homeland when I was a month old. They immigrated again when I was 10. I was American, but not American. I was an immigrant but not really. From the get-go, my identity wasn’t easy to untangle. I didn’t know how to talk about who I was,
© 2022 The New York Times Company and Julia Alvarez
რთ-ერთი დამაბნეველი რამ, რაც ჩემი ოჯახის შეერთებულ შტატებში 1960 წელს ჩასვლისას მოხდა, იყო ჩვენი განმსაზღვრელი ტერმინის პოვნა. არავინ იცოდა სად იყო დომინიკელთა რესპუბლიკა. მაშინ შეერთებულ შტატებში ბევრი დომინიკელი არ იყო - დიქტატურამ გაართულა ემიგრაცია. ასე რომ, როდესაც გვეკითხებოდნენ საიდან ვიყავით, ჩვენ უბრალოდ ვერ ვიტყოდით: "ჩვენ დომინიკელები ვართ, იცით, როგორც სემი სოსა ან ალექს როდრიგესი". ჩვენს კლასელებს ხშირად ეშლებოდათ ჩვენი ქვეყანა კარიბის ზღვის სხვა ერში, დომინიკაში. ”ოჰ, იღბლიანი ხარ! ჩვენ იქ ვიყავით საგაზაფხულო არდადეგებზე!” ყოველ შემთხვევაში, დომინიკა იმავე კუნძულების სამეზობლოში იყო.
55
