Vlug
DEUR WILNA ADRIAANSE
Milla wil opstaan, maar haar arms en bene verstaan nie die opdrag nie. Sy wens die geskree wil ophou sodat sy kan dink. Sy proe steeds stof en ruik iets wat brand. Om haar is daar ’n geskarrel, en dan voel sy hoe sy opgelig en haastig weggedra word. Dis vreemde hande, en ’n vreemde lyf wat haar vashou, en sy wil wegbeur. “Hou op spartel,” hoor sy Graham Saunders naby haar oor sê. “Sit my neer. Ek moet gaan help.” Sy is nie seker waarmee nie. Wat het gebeur? Waarmee was sy besig toe sy geval het? Sy sukkel om deur die dowwe kol in haar brein te dink. “Jy is gewond. Hoe meer jy woel, hoe meer bloed verloor jy.” Milla hoor sy woorde, maar dit maak nie sin nie. Hoe kan sy gewond wees en geen pyn voel nie? Daar is net ’n eienaardige lamheid in haar sy. Sy hoor ’n deur oopgaan, ander stemme, en voel dan hoe sy op iets hard neergesit word. Sy besef hulle is in die kliniek en sy lê op die staalarea wat sy as ’n ondersoek- en operasietafel gebruik. Agnes en Paulina se gesigte kom en gaan voor haar. Paulina hou nie vir ’n sekonde op met praat nie. Agnes se hande fladder soos iemand wat vat en los, vat en los. “Help my met die hemp,” hoor sy Graham Saunders bevele gee. “Nee, knip sommer oop, daar is nie tyd om die knope los te maak nie.” Milla hoor hoe die materiaal onder die skêr meegee, en dan voel sy vir die eerste keer pyn toe hy die hemp wegvou. Sy hande is koel teen haar warm vel. “Jy is baie gelukkig. Dis ’n vleiswond en die koeël het al die belangrike organe gemis.” Sy wil opstaan, maar hy druk haar terug. “Dit beteken nie jy kan opstaan nie. Ons moet die wond vinnig skoon kry. Die laaste ding waarmee ons nou wil sit, is infeksie.” Hy vra vir Agnes water, en Milla hoor hoe hy Paulina stuur om sy noodhulptas te gaan haal. “Wat het gebeur?” wil sy weet toe die twee vroue uit is en hy besig is om haar hemp verder uit te trek. “Hier was ’n aanval. Jy is raakgeskiet.” “Waar is die ander?” “Sover ek weet, is almal ongedeerd.”
142 | Januarie/Februarie 2022
SARIE.com
Sy wil hom vra hóé ver hy weet. Maar dan kom Agnes terug met ’n skottel water. Paulina kom ook uitasem die vertrek in met ’n groot rugsak in die hand. Op die buitekant is die teken van die slang wat om ’n staf gedraai is. Milla voel hoe die newel lig, maar sy skram nog weg van die beelde wat wil deurkom. “Ons het so groot geskrik toe jy val. Wat het jou besiel om uit te hardloop?” wil Agnes nou ergerlik weet. “Hoeveel . . . Wie is dood?” Sy sien hoe Agnes en Paulina na mekaar kyk. Dit vat ’n rukkie voor Agnes antwoord. “Ons weet nog nie.” “Jy weet ek gaan uitvind. Ek verkies om dit nou te weet.” Agnes sit haar hand op Milla se voorkop. “Hulle is nog besig om te soek.” Dan trek Milla haar asem skerp in toe Graham aan die wond raak. “Ek gaan vir jou iets inspuit vir die pyn, en om die plek effe te verdoof. Dit kan jou dalk bietjie lomerig maak, maar dis beter so. So ’n wond kan baie seer word.” Sy skud haar kop. “Ek wil nie nou slaap of lomerig word nie. Maak net klaar.” Sy draai weer na Agnes. “Wie was die aanvallers?” “Die soldate vermoed dit was ’n verkenningseenheid van ’n rebellegroep. Hulle is waarskynlik gestuur om die gebied vir moontlike hinderlae te deursoek, en natuurlik om kos in die hande te kry. Dit was blykbaar ’n klein eenheid, want hulle het dadelik op die vlug geslaan toe daar op hulle geskiet word. Een is doodgeskiet.” Milla voel haar keel dik word, maar sy huil nie. ’n Mens kan nie huil as dit so koud in jou is nie. Sy lê ’n oomblik stil en fokus op die pyn wat besig is om terug te kom. ’n Brandpyn asof iemand ’n warm yster in haar sy druk. Dis goed dat daar pyn is. Al het een van die skote haar destyds skrams getref, was sy nie werklik bewus van pyn nie. Al waarvan sy toe bewus was, was die gat waar haar ingewande veronderstel was om te wees. Dit het gevoel asof sy ’n leë dop is. “Wanneer is jy klaar?” Graham kyk ’n oomblik lank na haar, asof hy oorweeg wat om te antwoord. Sy kyk nie weg nie. “Jy gaan nou eers vir ’n dag of drie stil moet wees, anders is die kanse goed dat jy jou erger gaan beseer.” Sy draai haar kop weg en sien dat Paulina soos ’n riet bewe. “Neem haar huis toe,” sê Milla.
