Hersenspinsel Door: Diede Dracht
Deze maand deelt Chantal haar eerste blowervaring met ons. Ze is 22 jaar, woont in het Westland en blowt iedere dag. Chantal heeft een grote passie voor dieren, haar twee hondjes en kat betekenen dan ook veel voor haar. Ze houdt verder van fotograferen, gamen, lezen en internetten. Haar eerste blowervaring is onderhand al een hele tijd geleden.
water. Gelukkig bleef het daarbij en ging ik niet kopje onder. Bij de haven hebben we ons kostelijk ver-
“Toen ik voor het eerst blowde was ik 13
sef dat ik iets vreemds deed was totaal
maakt. Het was al avond en in de zomer,
of 14 jaar, ik weet het niet meer precies.
verdwenen. En ik kan mij vooral de fas-
dus het was nog licht en prachtig weer.
Het was niet gepland en het ging ook niet
cinatie voor voorheen nooit zo opvallende
Het gevoel van stoned zijn was mij goed
echt vrijwillig. In die tijd hing ik vaak rond
voorwerpen herinneren.
bevallen en ik besloot nog wat meer te blowen. Wat mij het meest is bijgeble-
met een groepje al wat oudere jongeren bij mij in de wijk. Eén van de oudste jon-
ven van die avond is een enorm uit de
gens vroeg mij op een zeker moment of
Hangplek
ik wilde blowen, maar dat sloeg ik af. Hij
Een andere favoriete hangplek van ons was
een boot aan met een teken erop. Ie-
bleef een beetje aandringen en ging voor
de haven van Hoek van Holland. We beslo-
mand uit de groep was ervan overtuigd
mij staan. Ineens stak hij die brandende
ten om daarheen te ¿etsen. Wat een tocht
dat dat hét symbool van de douane was.
stinksigaret omgekeerd in zijn mond! Ik
was dat! Het was op de eerste plaats al een
Al gauw waren we verwikkeld in een op-
hand gelopen hersenspinsel. Er meerde
windend gesprek over wat daar allemaal aan boord kon liggen.
Waardevolle spullen? We zagen de bemanning van boord gaan en dachten dat er verder niemand meer op het schip aanwezig was. “Zullen we gaan kijken? Misschien zijn er wel waardevolle spullen aan boord. Misschien ook wel drugs!” We rolden van de ene in de andere theorie en het kwam geen seconde bij ons op dat het misschien wel helemaal geen douaneschip was. We begonnen het plan uit te werken. Wie er aan boord zouden gaan, wie er op de uitkijk zouden gaan staan, wat we met ‘de buit’ zouden gaan doen. “En kan er eigenlijk iemand varen? Want misschien moeten we wel vluchten!” Ja, ik… Zeilen kon ik in ieder geval wel en hoe groot kon het verschil nou zijn? We stonden op het punt om te besluiten of we het echt gingen doen toen er ineens nog meer bemanning van boord ging. En ze kwamen snapte er niks van. Ik dacht dat hij één
hele klus om bij het zwembad vandaan te
onze kant op! Zouden ze het weten? De
of ander trucje ging laten zien. Uit het
komen. Er stonden daar veel paaltjes en
paniek was enorm. Mijn keel kneep dicht
niets gaf hij mij een neusshot. De smaak
ik had de grootste moeite om daar om-
en ik heb mijn hart nooit eerder zo hard
deed me aan zweet denken. Ondanks dat
heen te slalommen. Halverwege de ¿etsrit
voelen kloppen. Toen ze dichterbij kwamen
heb ik er wel een behoorlijke tijd door ge-
raakte ik wat meer gewend aan het gevoel
zagen we datzelfde symbool op hun kleding
zweefd. We zaten op een bankje achter
van stoned zijn. Ik werd daardoor iets te
staan. ‘Sleepwerk’ stond er duidelijk onder.
het zwembad bij ons in de buurt. Ik heb
overmoedig en belandde half in de sloot! Ik
Het was een sleepwerk bedrijf… Een sleep-
op alle mogelijke manieren op en over dat
was de weg uit het oog verloren en stond
boot! God, wat ben ik blij dat we toen die
bankje gelopen en gesprongen. Het be-
ineens met mijn voorwiel en voeten in het
boot niet op zijn gegaan.”
95
