•
Następnie uczniowie zaczynają gnieść jednocześnie obie kulki palcami lewej i prawej dłoni. Gdy plastelina zmięknie, rozwałkowują z wyczuciem oba jej kawałki naraz. W efekcie powstają dwa wałeczki, z których dzieci lepią cyfry zgodnie z kolorami, jakie posiadają. Bardzo ważne jest zidentyfikowanie i nazwanie części składowych każdego znaku liczbowego, który ma, np. jak: Zero – kształt ust wypowiadających głoskę „o”; Jedyneczka – nos na skos i plecki proste jak palec; Dwójeczka – głowę, szyję i wygięty tułów; Trójeczka – główkę i tułów; Czwóreczka – widoczne dwie nogi tronu, jego siedzisko i oparcie – oczywiście odwrócone; Piąteczka – ogonek, pół jabłuszka i listek; Szósteczka – ogonek i pękaty brzuszek; Siódemeczka – wygięte ostrze w kształcie fali i uchwyt; Ósemeczka – dwie złączone pętelki; Dziewiąteczka – głowę, plecki i zakręconą laseczkę.
Uczniowie podczas lepienia powinni rozdzielić plastelinowy wałek na niezbędną ilość części. Taki trening ma duże znaczenie dla rozwoju myślenia matematycznego dzieci. Istotne jest także nazywanie przez nie elementów lepionych cyfr, np. ogonek, laseczka, fala, główka itp., co ułatwi dzieciom zapamiętanie kształtu cyfr. Warto na co dzień powtarzać czynność lepienia, aż każde dziecko zaprojektuje wszystkie cyferki. Można również zaproponować uczniom i rodzicom wspólną plastelinową zabawę w domu. Gdy model cyfry jest już gotowy, uczniowie stawiają go na ławce, aby osiągnąć efekt trójwymiarowości (o znaczeniu tego efektu pisze R.D. Davis w książce Dar dysleksji26). Razem z nauczycielem ustalają, w jakim położeniu znajduje się konkretna cyfra – gdzie jest jej przód, bok i tył. Następnie cyfra zostaje ożywiona przez zaznaczenie twarzy – wtedy uczniowie zaczynają animować swoją figurkę. W jej imieniu prowadzą rozmowy z innymi bohaterkami z Cyferkowa, mówiąc np.: – Cześć, jestem Trójeczka, mam kształt świnki i jej kolor. Po zakończeniu zabaw teatralnych, dzieci ustawiają swoje figurki w pozycji pionowej w kierunku pisania. Wtedy Królowa Matematyka wyjmuje maskotki cyferek i uczniowie porównują z nimi efekty swojej pracy. Uczniowie sprzątają miejsce pracy i przygotowują się do kaligrafii, czyli pięknego pisania. Tę rękę, którą piszą, nazywają Pracusiem, a tę, która odpoczywa – Leniuszkiem. To właśnie ta druga podejmuje się trudu rozmasowania wszystkich części pracowitej dłoni, by zasłużyć sobie na bycie w spoczynku. Dzieci umieszczają ulepione cyferki w kratownicy wykonanej z kawałków sznurka lub wełny i precyzyjnie określają ich położenie. Przed Davis R.D., Brown E.M., (2010), Dar dysleksji. Dlaczego niektórzy zdolni ludzie nie umieją czytać i jak mogą się nauczyć, Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka. 26
36
