Studencki Marzec 1968 w Poznaniu
Wszystkie te problemy nie zostały rozwiązane, ponieważ nie można dotąd otwarcie o nich mówić i pisać. Jedynie poprzez zapewnienie każdemu obywatelowi prawa swobodnego wypowiadania swych poglądów znaleźć będzie można właściwe rozwiązanie. Prawo swobodnego wypowiadania swych poglądów wiąże się nierozłącznie z jeszcze jedną istotną dla nas sprawą: chodzi o rzeczywiste równouprawnienie ludzi o różnych światopoglądach, zarówno wierzących, jak i niewierzących. 4. Jesteśmy tylko „barometrem” nastrojów społecznych i nie damy sprowadzić swych dążeń jedynie do problemów syjonizmu, frakcyjnej walki o władzę czy chuligaństwa. Świadoma dezinformacja społeczeństwa, nasza nieobecność na wiecach robotniczych, zignorowanie naszych postępowych rezolucji – wykluczają możliwość rzetelnej dyskusji i wskazują, gdzie leży prawda. 5. Zdecydowanie i świadomie stojąc na pozycjach socjalizmu uważamy, iż kamieniem węgielnym polityki zagranicznej PRL winien być nadal sojusz z państwami obozu socjalistycznego. Walkę naszą zdecydowani jesteśmy prowadzić nadal mimo zastosowanych przeciwko nam ostrych represji. STUDENCI POZNANIA32
APP, KW PZPR, sygn. 3728, Rezolucja.
32
Paweł Panas
Ważny epizod z biografii mojego Ojca Władysław Panas (1947-2005) – studia polonistyczne rozpoczął w 1966 r. na UAM, relegowany z uczelni poznańskiej po Marcu 1968, polonistykę ukończył na KUL-u, gdzie pracował od 1974 r. Profesor zwyczajny, historyk literatury, wybitny badacz twórczości Brunona Schultza, Józefa Czechowicza oraz tradycji żydowskiej w polskiej literaturze i kulturze, redaktor naczelny „Roczników Humanistycznych”. W swoich pracach pokazywał wielokulturową przeszłość Lublina i zaginiony świat kultury żydowskiej, doktor honoris causa Uniwersytetu w Drohobyczu, autorytet naukowy i moralny kilku pokoleń polonistów1. Do Poznania po raz pierwszy trafiłem jako dorosły już człowiek. Podróż z Lublina odbyła się w związku z wykonywaną przeze mnie pracą, pozornie nie miała więc charakteru prywatnego. A jednak coś ją różniło od wszystkich innych, w pewnym sensie była bowiem rodzajem podróży w czasie, odkrywaniem nieznanej, choć na swój sposób bliskiej mi historii.
Urodziłem się i wychowałem w Lublinie. W domu rodzinnym krótki poznański okres w życiu mojego Ojca nigdy nie był tematem wspólnych rozmów. W każdym razie ja takich nie pamiętam. O „sprawie studenta Władysława Panasa” dowiedziałem się bardzo późno, prawdopodobnie dopiero będąc na studiach. Oczywiście już wcześniej wiedziałem, że Władysław Panas rozpoczął studia polonistyczne
1 Biogram za Poznań w Marcu – Marzec w Poznaniu. (W rocznicę wydarzeń 1968 roku), pod red. S. Wysłouch i J. Borowca, Poznań 2010.
14
