Czynniki zewnętrzne
119
Komunistów Republiki Mołdowa, zdobywając 49,96% głosów. Jak zwykle w scenariuszu „kolorowych rewolucji”, opozycja (Partia Liberalna, Partia Liberalno-Demokratyczna i koalicja „Nasza Mołdawia”) podważyła wyniki wyborów, które zostały powtórzone i zakończyły się utratą przez komunistów władzy sprawowanej przez wiele lat, a także odejściem z urzędu prezydenta i szefa komunistów Władimira Woronina. Zdaniem ekspertów MGIMO nowa sytuacja w Mołdawii była źródłem wielu niepokojów na obszarze postradziec kim w porównaniu ze stabilnością, której dostarczały rządy komunistów. Zaliczenie wydarzeń w Mołdawii do nieudanych „kolorowych rewolucji” wydaje się niefortunne ze względu na ich przebieg i rezultat, analogiczny do przypadku Gruzji i Ukrainy. Bardziej przekonujące jest rozumowanie odnoszące się do zjawiska „kontrrewolucji”, czyli klęski obozu „pomarańczowych” na Ukrainie, w której wyniku doszło do objęcia władzy przez Janukowycza w roku 2010 i obalenia liderów „tulipanowej rewolucji” w Kirgistanie w tym samym roku. Zdaniem Babadżanowa wydarzenia te świadczą o nieadekwatności „kolorowych rewolucji” do realiów życia na obszarze postradzieckim196. Jak jednak pokazał czas, opinia ta była bardzo na wyrost, rok 2013 przyniósł bowiem na Ukrainie krach prorosyjskiego establishmentu o skali i skutkach nigdy dotąd nie doświadczanych.
2.2.8. Partnerstwo Wschodnie Efekt „kolorowych rewolucji” jako narzędzia nienasyconego atlantyzmu został w rosyjskiej świadomości wzmocniony inicjatywą Partnerstwa Wschodniego Unii Europejskiej. Jego powstanie było związane z inicjatywą polską wspartą przez Szwecję, streszczającą się w znaczącym otwarciu instytucjonalnym i gospodarczym państw Unii na Ukrainę, Białoruś, Gruzję, Armenię, Azerbejdżan i Mołdawię. Oficjalnie działania w tej materii zainaugurowano podczas posiedzenia Rady Europejskiej w czerwcu 2008 roku, chociaż już wcześniej uzyskano poparcie szefa Komisji Europejskiej, José Manuela Barroso. Komisja przyjęła projekt 8 grudnia tegoż roku, tworząc wizję ewentualnego stowarzyszenia wymienionych państw z Unią, strefy wolnego handlu i ułatwień wizowych. Inicjatywę Partnerstwa miał finansować Europejski Instrument Partnerstwa i Sąsiedztwa (ENPI). Tak też się stało: wyasygnowano stamtąd 250 mln euro, podczas gdy środki dodatkowe sięgnęły 350 mln. Program oficjalnie zainicjowano 7 maja 2009 roku w trakcie szczytu unijnego w Pradze, w którym brali udział także przywódcy państw zaproszonych do Partnerstwa. Kolejny szczyt PW nie przyniósł zasadniczego przełomu, głównie z winy prezydencji polskiej. Na szczyt nie został zaproszony prezydent Białorusi Aleksandr Łukaszenka, co sprawiło, że strona białoruska zbojkotowała spot Бабаджанов А.Я., op. cit., s. 196, 206–221.
196
