Ég elska þessa skyrtu, hún er litrík, björt og fer vel við margt annað sem ég á. Það sem ég elska mest er samt hvað hún er þægileg og veitir mér sjálfsöryggi þegar ég klæðist henni, þó ég skilgreini mig hvorki sem lesbíu né pabba, og svo á ég ekki einu sinni grill! Ég veit að fólk dregur mögulega ályktanir um mig skyrtunnar vegna, en hamingjan sem ég finn fyrir þegar ég klæðist henni vegur þyngra en kvíðinn sem ég gæti upplifað í kjölfar þess að einhver dæmdi mig fyrir hana (í ofanálag er þessi lesbíu-grillpabba-sleggjudómur eiginlega drepfyndinn). Ég er hreint ekki viss lengur um hvort það sé yfirhöfuð hægt að komast hjá því að vera
?
dæmdur út frá smekk eða útliti - en aftur, þá er smekkur eitthvað sem við höfum ákveðið vald yfir.
FASHIONABLE
„Tíska er ekki endilega hinsegin í eðli sínu“
QUEERLY
Tökum sem dæmi hugmyndina hér að ofan - með því að tjá þig með fatastílnum þínum gerirðu ráð fyrir því að einhver sjái það, og dragi kannski ályktanir byggðar á útliti þínu. Útlit og klæðnaður eru með því fyrsta sem fólk tekur eftir í þínu fari, og útlit er (ekki alltaf, en að einhverju leyti) eitthvað sem þú getur stjórnað. Við höfum flest heyrt að ekki eigi að dæma bók af kápunni einni saman, en tíska er samt bókakápan sem við veljum okkur, það hvernig við viljum birtast heiminum, og það er óhjákvæmilegt að fólk dæmi mann fyrir það. Ég lít ekki á sjálfa mig sem sérstaklega tískumiðaða manneskju, en einn daginn hafði vinið mitt orð á því að skyrtan sem ég var í léti mig líta út eins og „lesbískan grillpabba“. Skyrtan er upphneppt með stuttum ermum og dálítið skrítnu og hippalegu mynstri (ég fann hana í karladeild búðar því mér finnst ég oft finna skemmtilegri föt og mynstur).
QUEER
Tíska sem form sjálfstjáningar, og mikilvægi þess að dæma ekki út frá útlitinu einu saman
FASHIONABLY
Þegar ég settist niður til að skrifa þessa hugleiðingu, var ég búin að ákveða að fjalla um hinsegin tísku með einhverju móti, en mér fannst allt sem ég skrifaði stangast á við hvort annað. Því meira sem ég hugsaði um staðhæfingar mínar, því minna virtust þær passa saman.
OR
Samantha Louise Cone
68
Ekki öll tíska er sérstaklega hinsegin, en ef hinsegin manneskja ákveður að klæðast á ákveðinn hátt og vinnur með útlit sitt á markvissan hátt getur stíllinn orðið hinseginn í kjölfarið; og á hinn bóginn, er það sem er kannski oft eyrnamerkt sem hinsegin ekkert endilega hinsegin í eðli sínu þó að einhver staðalmynd geri ráð fyrir því. Eins og eitt vin mitt orðaði það, þá er maður sem klæðist bleiku ekki endilega samkynhneigður, en samkynhneigður maður getur samt markvisst valið að klæðast bleiku vegna þess að hann er samkynhneigður. Báðir þessir valkostir eru fullkomlega réttmætir. Tíska er í eðli sínu leið okkar til að tjá okkur, varpa sjálfsmynd okkar fram á sjónarsviðið og sýna heiminum hver við erum. Ef við erum öll einstök, er ekkert okkar einstakt? Í framhaldi af þessu er hægt að velta fyrir sér hvort hægt sé að nota tísku til að stuðla að samfélagslegri heild, alveg eins og við notum hana til sjálfstjáningar. Er hægt að bera saman fjölhyggju og einstaklingshyggju? Ef við erum öll svona sérstök, þýðir það þá að ekkert okkar sé það? Að mínu mati finnst mér við geta verið einstök á sama tíma og við erum hluti af stærra samfélagi, eða mörgum samfélagshópum. Svo þarf man ekki alltaf að vera eins - tíska og manneskjan eiga það sameiginlegt að vera síbreytilegar og mótanlegar. Fötin sem þú velur þér á mánudaginn ráða því ekki hvernig þú klæðir þig alla hina daga vikunnar: fólk getur búið yfir mörgum mismunandi fatastílum, alveg eins og persónuleikar okkar eru marglaga. Tíska sem hreyfiafl Tilgangur tísku er, að mörgu leyti, er að víkka út sjóndeildarhring okkar,
