Bitmeyen Akşam “Nusret Özcan Ağabeyime”
Yorgunsun, bir hüzne çekiliyorsun, Dışarda upuzun bir gün bitmekte. Ordasın, koskoca dikiliyorsun, Herşey özlediğin yere gitmekte. Kalakalıyorsun, değil yalnızlık, Bir kimsesizlik bu, hiçbir şeysizlik. Ah! Ortalar seren anlaşılmazlık, Bir son kırılıyor içinde, bir ilk. Sonra bir hasretin şavkı gönlüne, Lacivert bir şarkı olup yetiyor. Uzanıyor ruhun sonsuz bir güne; Ne akşam bitiyor, ne yâr bitiyor. Emre ÖZDOĞAN
Nusret Özcan
173
