Hepimizin Gizli Hazinesi Engin SOBİ
Aramızda Rahmetli Nusret Abi’nin bazen mütebessim, bazen celalli, bazen de gözlerin ram olacağı kadar ötelere yönelmiş bakışlarına sahip o görkemli yüz ifadesine çarpılmayanımız var mı? O yüz ifadesi bu satırları yazarken gözlerimin önünde canlanıyor da onu ne kadar da çok özlediğimi anlıyorum. Ama beni, Nusret Abi’yi bu dünyada bir daha göremeyecek olmam değil ona söylemem gereken onca şeyi söyleyememiş olmam yaralıyor. Düşünüyorum da hepimizin aslında Nusret Abi’ye söylememiz gereken, Nusret Abi’den başkasının anlamayacağı ve Nusret Abi’den başkasına söyleyemeyeceğimiz ne kadar da çok şeyimiz vardı. Değil mi? Oysa o, söyleyeceklerinin hepsini bazen kulağımıza eğilerek, bazen arkamızdan seslenerek ve bazen de sadece yüzümüze bakarak söyledi ve öyle gitti. O bize söylenecek bir şey bırakmadı! Uzun uzun Nusret Abi’yi anlatmak geçiyor şimdi içimden ama yapamıyorum, çünkü bunu yapmak gizli bir hazinenin yerini ağzımdan kaçıracakmışım hissi veriyor bana. Evet, Nusret Abi benim ve hepimizin gizli hazinesi idi ve öyle de kalacak. 23/06/2008 Nusret Özcan
189
