Şehir Küçülüyordu Şehir küçülüyordu bir bulutun içinde Sen yoktun, uzaktaydın, gemi küçülüyordu Şehrin bir yakasında yalnızlar yürüyordu. Yalnızlar ki ağlarlar meçhul bir ihtirasla Zehirli bir sevinçle sarsılır yürekleri Aynı yerden başlarlar hep aynı muammaya Yıllar ki bir karanlığa iter o yalnızları Tuhaf kımıltılarla kefenleyip ruhları Hediye ediverirler bilinmez bir toprağa O topraktan yeşerir misli görülmez şeyler Nadide karanfiller, hüzün dolu şiirler Şehir küçülüyordu bir bulutun içinde Sen yoktun, uzaktaydın gemi küçülüyordu Orospular caddeye günah tükürüyordu. 366
Hayy’dan Hû’ya
